17 สิงหาคม 2548 12:16 น.
ภูประกา
แสงเทียนดวงน้อยยังคอยเจ้า
แสงเงาของท้องฟ้ายังสดใส
แสงรุ่งอรุนยังยาวไกล
แสงไหนจะมาเทียบเปรียบแสงใจ
หนังสือเล่มน้อยค่อยค่อยอ่าน
อีกไม่นานแสงเทียนคงหลับไหล
พอลิบหรี่ตัวเจ้าคงหลับไป
จะมีใครคอยช่วยเจ้าหนอชีวี
อันความรู้ของเจ้ายังมีน้อย
จึงค่อยค่อยอ่านไปให้เกิดผล
สักวันหนึ่งเจ้าจะรู้ความอดทน
ช่วยบันดลให้เจ้าได้สุขเปรมปรี
อดีตาผ่านมาล้วนต้องยาก
ต้องลำบากตราตรำพร่ำหนักหนา
จะได้ช่วยให้แม่เจ้าได้พึ่งพา
เป็นหน้าตาสีสุขทุกคราเย็น
เมื่อคำนึงนึกถึงยามต้องครายาก
แม่ลำบากลำเค็ญเป็นหนักหนา
กว่าจะได้สิ่งใดใดให้เจ้ามา
คอยซัพพาตัวเจ้านานแรมปี
นับวันเวลาอันแสนยาวนาน
เป็นปราการให้ฝ่าฟันยันผ่านมา
ให้รำพึงถึงคุณผู้ที่เปลี่ยมคุณค่า
ให้หาปรีดาไปชั่วกาลนานเอย
15 สิงหาคม 2548 08:50 น.
ภูประกา
อดีตาการเวลามีกำหนด
ให้สลดหดใจเหลือหนักหนา
ตะวันคล้อยเมฆลอยคอยพับพา
หมู่ดาราทอแสงแรงฤจี
ท้องฟ้าเคลื่อนคล้อยพลอยสับสน
เสียงสายฝนร่วงโรยโชยลงมา
เกิดแรงน้ำไหลเชี่ยวเปลี่ยนทับคา
ให้น้ำตาไหลก้องสลดหดหัวใจ
โอ้เจ้าตัวน้อยร้องล่ำคราใจล้น
แม่ฉันคนนี้อยู่ที่แห่งหนไหน
ลูกน้อยคอยแม่แสนเศร้าใจ
จะมีใครช่วยเจ้าได้คลายบ้างนา
พอตะวันรุ่งพุ่งขึ้นสู่มาคาดิรก
หมู่นกร้องส่งเสียงร้องก้องไพศาล
เหลือเพียงแค่ซากน้อยลอยตะการ
โปรดบันดาลช่วยข้าน้อยให้สมฤดี
เหลือบมองดูหมู่บ้านอันแสนเศร้า
โอ้ใยเล่าเปล่าเปลี่ยวใจยังไม่หาย
เมื่อสายน้ำไหลผ่านไปให้กลับกลาย
จมมลายไปสิ้นดับลิ้นปัฐพี
ขอสวรรค์ดลบันดาลให้หายเศร้า
ที่เปลี่ยวเหงาจงดลให้จางหลาย
ให้ทุกสิ่งที่ผ่านไปคล้ายกลับกลาย
อย่ามลายหายจากไปไร้วจีเอย
10 สิงหาคม 2548 13:13 น.
ภูประกา
รักเอยรักใยเล่าเค้าน้ำตา
รักเจ้ามาพลัดพาคลามิหาย
รักเจ้านี้สุดแสนจะดับมลาย
รักกลับกลายคลายเป็นอื่นชื่นไม่มี
รักคือทุกข์รักคือสุขจะหาไม่
รักแล้วไยใช่เจ้าจะเค้าหนี
รักของคนนั้นช่างไม่สมฤดี
เพราะว่ามีรักเศร้าเคล้ามีวาย
ต่อจากนี้จักได้มีรักอีกแล้ว
รักน้องแก้วรักขื่นขมระทมหาย
จะซาบซึ้งกับเจ้าจนวันวาย
มิเสื่อมคลายแล้วมลายคล้ายชีวี
อันถนนตรงหน้ายังแสนกว้าง
จงมองทางต่อไปอย่างที่เห็น
เพราะว่าเจ้านั้นคือผู้จำเป็น
อย่าลำเคนต่อไปอีกแสนนาน
มองดูผู้ที่ดูตนไว้ไม่หาย
อย่าได้วายคลายจากแล้วพรากหนี
เพราะตัวเจ้านั้นคงมีค่าแก่ความดี
ให้เจ้ามีสติประสมจนตราบไป
8 สิงหาคม 2548 16:50 น.
ภูประกา
อยากจะคุยอยากจะทักกับเธอ
อยากจะเจออยากจะเห็นเป็นไฉน
อยากจะรู้ว่าใจเธอเป็นเช่นไร
คงไม่ไกลให้ฤทัยเป็นไอแดง
ตั้งแต่วันที่พบจนมาจาก
ให้อนาถหัวใจเป็นละแหง
จนมาพบว่าใจเจ้านั้นเปลี่ยนแปลง
ถึงมีแรงอย่างไรก็ระทม
หากท้องฟ้าและนภายังเป็นใจ
ให้อาลัยอาทรพรสุขสม
จงอย่าได้มีสิ่งใดมาปักจม
ให้ระทมต่อไปอีกแสนนาน
ปล.
อาจจะแต่งไม่เพราะก็ขออภัย
ขอเพียงให้แรงใจแต่งสักหน
จะกล่อมเกลาบทกลอนดั่งพรพรหม
เพียงปัญญาประสาชนคนรักกลอน
หน้าส่วนตัว
1015
