ช่ออัญชัน

ภุมรินทร์

     เจ้าดอกม่วงเครือพันธ์อัญชันแก้ว	
อยู่ตามแนวริมริมรั้วดุจไร้ค่า
เจ้าทอดกิ่งทิ้งช่อลออตา			
บุญนำพาพี่มาพบเจ้าอัญชัน
ถึงตัวเจ้าเป็นดอกไม้จากชายทุ่ง		
ไม่ศักดิ์สูงใดใดดั่งใครฝัน
หลายคนแลแล้วยังเมินดั่งลงทัณฑ์		
ตัวเจ้านั้นคงเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

     ช่อน้ำเงินเจือม่วงดวงสมร		
เจ้าคงถอนทอดหัวใจมิใคร่หาย
ยามคืนค่ำด่ำแสงโสมพร่างพราย		
พรรณรายพราวพยับประดับดง
แต่น้องเจ้าอัญชันคงหวั่นแสง		
แม้มิแรงร้อนเร่าแผดเผาผง
ด้วยขาดมั่นในตนหม่นใจปลง		
นวลอนงค์หมองเศร้าเหงาอุรา

     ถึงแม้ชนทั้งผองมิปองเจ้า		
ยังพี่เผ้าคิดถึงคะนึงหา
ความงามเจ้าระชดช้อยลอยนภา		
ระรินมาประดับทาทิวาวัน
จึงมือน้อยค่อยเอื้อมไปเก็บน้อง		
แล้วประคองพลอยไพลินจากถิ่นนั้น
มาเถิดนะแสนงามพวงเครือวัลย์		
เจ้าจะอยู่ในฝันนิรันดร