ย่าม กลอน

ภาวิดา

สุขใดไหนเท่าเราทำงาน
ได้หลอกจิตคิดจารให้ผ่านพ้น
นี่หรือจุดมุ่งหมายของหลายคน
ที่หลากล้นออกกล้ามหา'ลัย
 

ฉันก็เป็น...หนึ่ง หนึ่งในนั้น
ทุก-ทุกวันทำวุ่นว่องในห้องใส
นี่หรืออิสระ..อิสระ ดังคำใคร
เคยเข้าใจ..มันไม่ได้เป็นอย่างนี้
 
แต่สังคมนำพามาสู่ห้อง
คนจับจ้องล้มสู้เพื่อศักดิ์ศรี
ฉันคนหนึ่ง..ลองสู้ดูสักที
มันก็ดูเข้าที - เข้าที่ทาง
 

เมื่อจมกลืนกับงานไม่รานถอน
ถุงย่ามกลอนถูกละทิ้งพิงฝาข้าง
บรรจุอักษรนอนเคล้าอย่างเบาบาง
ถนนร้างนักเลงกวีไม่มีแล้ว
 
ไฟเคยโชติลุกช่วงเป็นพวงแสง
ฤทธิ์สำแดงฉันทลักษณ์สลักแก้ว
เมื่อไฟมอดรอดดังถ่านที่ด้านแวว
สัมผัสแพรวทลายยับลงกับดิน
 

ฝันนั้นหรือ........
ฝันคือความจริงอันสูญสิ้น
ส่วนความจริงคือฝันที่โรยริน
เพียงแค่กลิ่นชมชื่นแค่ตื่นใจ
 
นำย่ามกลอนทับไว้กับไอฝุ่น
เราอาบอุ่นไอหล้าบนฟ้าใส
รอวันล้มหลุดรั้งมาครั้งใด
หันกลับไปค้นย่ามตามอารมณ์