6 กันยายน 2547 17:00 น.
ภากร
....ในความหมายคำว่ารักใครรู้บ้าง
แปลออกมาหลายอย่างหลายความหมาย
แต่ละคนแต่ละที่ความมากมาย
มีทั้งร้ายและดีเปปนไป
...รักนั้นหรือคือการให้ใครบอกกล่าว
รักมีร้าวสมหวังชวนสงสัย
รักมีสุขมีเศร้าคละกันไป
รักคือใจสองใจมาผูกกัน
...รักคือการห่วงหวงและห่วงหา
รักคือภาพลวงตาให้ใฝ่ฝัน
รักคือทุกข์มัดจิตห่วงสัมพันธ์
รักคือฝันและศรัทธาของหัวใจ
...รักนั้นสอนอะไรให้เราบ้าง
รักร้าวรานจิตทุกข์อกหวั่นไหว
รักไม่เป็นที่หวังและตั้งใจ
รักจะฝากไว้ให้คือบทเรียน
...แค่อยากบอกให้รู้ในคำรัก
ยากยิ่งนักแปลออกมาเป็นคำเขียน
ทุกๆคนต้องพบต้องวนเวียน
หากพากเพียรศึกษาอาจเข้าใจ
4 กันยายน 2547 14:23 น.
ภากร
.....ต้นไม่ใหญ่เอนโยกเพราะลมผ่าน
แม้ดินดานชุ่มชื่นด้วยสายฝน
กาลเวลายังเปลี่ยนจิตใจคน
นฤมลจึงเปลี่ยนลาจากจร
....เพราะใจเธอมีใครใหม่เข้ามาเปลี่ยน
มาวนเวียนเอาใจเธอจึงอ่อน
ลืมพี่ลงทิ้งไปไม่อาวรณ์
ทุกยามนอนค่ำคืนปวดฤทัย
....ด้วยดวงใจสี่ห้องหัวใจฉัน
มีแต่เธอเท่านั้นไม่เหลวไหล
ถึงตัวห่างจิตใจไม่ห่างไกล
แต่ทำไมคนช้ำคือฉันเอง
....วันเวลาระยะทางความเหินห่าง
รักจืดจางจิตใจถูกข่มเหง
เธอมีใหม่ปล่อยฉันเศร้าตามบทเพลง
ใจโคลงเคลงดั่งเรือลอยไร้ปลายทาง
....อยากให้เธอคิดถึงวันก่อนเก่า
วันที่เราสองคนเคยร่วมสร้าง
ผูกสัมพันธ์รักมั่นคิดร่วมทาง
อย่าเลือนลางลองคิดสักนิดดู
....กว่าจะรักกันได้นั้นแสนยาก
อุปสรรคผ่านมาไม่เลิศหรู
เป็นปีเดือนกี่วันทบทวนดู
นาทีเดียวเคยรักอยู่ก็ขาดกัน
4 กันยายน 2547 14:11 น.
ภากร
วันโดดเดี่ยวเดียวดายวันจิตเศร้า
วันเงียบเหงามีเพียงเงาเป็นเพื่อนฉัน
เสียงหรีดร้องวังเวงก้องในโสตพลัน
แสงแห่งจันทร์ส่องสว่างดูน่ากลัว
เพราะยามนี้ในภวังค์สับสนหนัก
จิตล่วงลับหายไปกับความฝัน
คิดถึงเพื่อนคนหนึ่งซึ่งห่างกัน
สายสัมพันธ์เริ่มชืดดูจืดจาง
4 กันยายน 2547 14:06 น.
ภากร
...หลงในเล่ห์รสรักเสน่หา
หลงในภาพมายารัญจวนฝัน
หลงในรูปรสรักเล้าโลมรัน
หลงในฝันรสกามาพาทุกข์ใจ
...หลงในถ้อยคำหวานอันลึกซึ้ง
หลงคิดถึงดาวดึงษ์ชวนหลงใหล
หลงหน้ากากฉากหวานซ่อนคมใน
หลงเล่นไฟลุกลามเผาผลาญตน
...หลงรูปงามหลงมนต์ลักษณ์ภายนอก
หลงภาพหลอกบังตาพาฉงน
หลงไปแล้วไกลลับจิตของตน
หลงเป็นคนที่เห็นจักรเป็นดอกบัว
3 กันยายน 2547 12:42 น.
ภากร
หวาดหวั่น...หวั่นไหว...ใจไหวหวั่น
ฤดีสั่นอกตระหนักทุกข์โถมใส่
นภากว้างเมฆหมอกลอยผ่านไป
ป่าพฤกษไพรโอนอ่อนยามต้องลม
ภูผาสูงสายน้ำไหลเชี่ยวกราก
มองข้ามฝากฝั่งฟ้าทุกข์สะสม
ใจล่องลอยหายลับกับสายลม
ทุกข์ผสมปนเศร้าเจ้าจากจร
วิหคน้อยบินผ่านไปไกลลับ
ท้องฟ้ากลับดำมืดช่างสับสน
จันทราเด่นเงาสะท้อนกลางสายชล
น้ำค้างหล่นรับเสียงเจ้าเรไร
จั๊กจั่นหวีดก้องร้องต้อนรับ
จิ้งหรีดหลับกลับตื่นส่งเสียงใส
แสงหิ่งห้อยลอยเด่นกลางพงไพร
รักษาใจที่เจ็บปวดให้ผ่อนคลาย
หน้าส่วนตัว
791
