เก็บกากเดน หลบสายตา ก่อเป็นปฏิมาความเหนียม เป็นอนุสาวรีย์ประชดใจเจียม เพื่อหยุดเขียมสายตาระอาอาย ใยต้องทรยศความรู้สึก ใยทิ้งสำนึกแรกหล่นหาย ปรุงแต่งปารถนาจนกลับกลาย จากลำไผ่สุดท้ายไม้จิ้มฟัน บิดเบือนเพียงนิดก็ผิดแล้ว จากส่วนลึกใจแน่วก็แผ่วผัน ดูซิ! ปารถนาของใครกัน ที่ตัวฉันทำลงไปใครตอบที ปล. เคยได้อ่านงานของปราบดา หยุ่น และสะดุดคำว่า "กากเดนหลบสายตา" จำได้ไม่แน่นอนเหมือนกันแต่เหมือนจะอยู่ใน "ความน่าจะเป็น"
หน้าส่วนตัว
1207
