เคราะห์ร้าย ใกล้เบญจเพส:ความสูญเสียที่ไม่มีวันลืม

ภันเต

ครับเป็นเรื่องของผมเองที่เกิดขึ้นจริง เรียกได้ว่าเป็นการฟาดเคราะห์ หรือวิบากกรรมครั้งใหญ่เลยที่เดียวกับ เรื่องเกิดขึ้นในวัย 23-24 ครับ เริ่มจากภาพความสุข หลังจากเรียนจบในมหาวิทยาลัยราชภัฏ กำลังจะได้เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรอีกไม่นาน ตอนนั้นทำงานที่พระตำหนักดอยตุง  ในพื้นที่ทรงงานฯ ของสมเด็จย่า ที่จังหวัดเชียงราย ได้ข่าวร้ายทางบ้านที่สุโขทัยแจ้งมาว่าแม่ป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล  ก็เร่งรีบลงจากทันที ถึงที่บ้านแม่ก็กลับมาอยู่บ้านแล้วอาการของแม่ ที่หมอบอกก็แค่เป็นอาการของโรคเครียดบ้าง ความดันโลหิตสูงบ้าง พักผ่อนไม่เพียงพอบ้าง ให้ยามากินก็เท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดมันรุกแรงกำลังจะเกิดขึ้นอย่างไม่ปราณี คืนที่ 14 พฤษภาคม 2549 เวลาประมาณ 21.00 น. แม่ปวดศีรษะอย่างรุนแรงทุรนทุราย ร้องโอ้ยอายออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่ขาดเสียงอยู่ตลอดทั้งคืน พ่อ ผม และน้องก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ไปหาหมอก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย ก็ได้แต่รอจนเช้า แม่นิ่งเงียบปลุกไม่ตื้น มีเพียงเสียงครางแผ่วเบา ก็ลมหายใจอันแผ่วบางที่ยังบ่งบอกความมีชีวิต คิดว่าคงหมดแรงปล่อยในนอนพักก็คงหาย แต่วันทั้งวันแม่ไม่ตื้นเลย แม้แต่ก็จะลืมตาก็ไม่มี ตกตอนเย็นพ่อกลับจากนาเห็นไม่ได้การ รีบพาแม่ไปโรงพยาบาล ญาติ ๆ รู้ข่าวก็ตามไป คราวนี้หมดส่งเข้า ฉุกเฉินด่วน หมอส่งเอ็กซ์เรย์สมอง ผลปรากฏข่าวร้าย แม่เป็นเนื้องอกในสมอง ต้องผ่าตัดด่วน และอยู่ในเกณฑ์ 50/50 ถึงรอดชีวิตมาก็ใช่ว่าจะดีได้เหมือนเดิม แต่อย่างไรก็ต้องผ่าตัด ฟังแล้วน้ำในตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว หลบหน้าก้มมองแม่จับมือแม่ที่ซีดเย็น พยายามบีบให้แม่รู้สึกตัว ส่งสัมผัสสุดท้ายก่อนแม่มอบชีวิตของแม่ความหวังของเราให้กับห้องผ่าตัดและหมอดูแล เวลา ผ่านไปประมาณ 3 ชั่วโมง ออกมาตอน 3 ทุ่ม แม่ดูเหมือนจะดีขึ้นแม่ฟังและจำทุกคนได้ แต่โต้ตอบด้วยการบีบมือกลับ ไม่สามารถพูดได้ ศีรษะแม่พันด้วยผ้าสีขาวมีสายยางที่มีเลือดไหลออกลงสู่ขวดแก้วด้านล่างก็นึกน่ากลัว ตกเที่ยงคืนเศษแม่กลับต้องเสี่ยงผ่าตัดอีกครั้งเนื่องจากมีอาการบวมเกิดขึ้น ครั้งนี้กลับมาแม่ไม่มีความรู้สึกใดใดเลย