14 กันยายน 2551 15:10 น.
ภันเต
ฉันไม่ใช่ผู้ชายบริสุทธิ์
ผัดผ่องผุดจุดน้ำสะอาดใส
มีคาบค้าวราคีเปื้อนเปอะใจ
จากคนร้ายทำลายใจให้ชิงชัง
โดนเขาหลอกโดนเขาลวงด้วยลวงเล่ห์
โดนเขาเกโดนเขาเย้าด้วยให้ความหวัง
ทั้งที่ใจบริสุทธิ์ให้ทุกอย่าง
กลับเป็นความน้ำค้างเขาหลอกกิน
14 กันยายน 2551 14:53 น.
ภันเต
ไม่ต้องการความรักของใครแล้ว
ขอเปลี่ยนแนวทางเดินจอดกับฝัง
เมื่อความรักมันยากเกินกำลัง
ขอชิงชังความรักอย่าย่ำกราย
อยู่อย่างนี้มีหัวใจเราดูแล
ทำไมต้องแคร์หัวใจใครที่ไหน
ก่อนมีเขาเราอยู่ได้ไม่มีใคร
แล้วทำไมทำไมต้องมีมัน
อย่าไปหวังคาดเดาเอาความรัก
อย่าไปฝากอนาคตกับความฝัน
สิ่งที่เห็นเจ็บปวดทรมาน
นานแสนนานจดจำภาพติดตา
อบหัวให้อุ่นไม่ให้หนาว
ไม่ทำเศร้าไม่ทำเหงารีบรักษา
กลัวความอยากต้องการใครนำชักพา
หยุดรักมารังแกแกล้งหัวใจ
14 กันยายน 2551 14:30 น.
ภันเต
สองจิตสองใจสองความคิด
ครวญพินิจพิจารณาถึง
หวาดระแวงความรักชวนทำซึ้ง
ไม่ถึงครึ่งตื้นผวากลางภวังค์
ใจหนึ่งกลัวเข็ดจำอย่าซ้ำสอง
ใจหนึ่งมองสวยหรูดูน่าหวัง
ความรักยากหยั่งรู้ความจีรัง
มีความหวังไว้หลอกใจตัวเอง
6 กันยายน 2551 09:38 น.
ภันเต
แค่คนหนึ่งคนเป็นเพื่อนเธอ
ยามไม่เจอคนที่เธอนั้นต้องการ
สร้างเรื่องยิ้มให้หัวเราะสนุกสนาน
เพียงเพื่อผ่านคืนนี้ไปด้วยดี
ฉันคงทำหน้าที่ไม่เท่าเขา
แค่บรรเทาความเหงาเธอเท่านี้
รู้หน้าที่ความหมายตัวเองดี
มีหน้าที่เพียงเท่านี้เองจริงจริง
ค่ำคืนมืดดึกแล้วส่งเธอนอน
หลับพักผ่อนเถอะนะลืมทุกสิ่ง
ฉันจะอยู่คืนนี้ไม่ทอดทิ้ง
ที่พักพิงชั่วคราวให้อุ่นใจ
จะจดจำเรื่องราวภาพคืนนี้
กับหน้าที่เพื่อนกลางคืนอันโหดร้าย
นอนข้างเตียงมองเธอหลับประทับใจ
ก็ดีใจกับหน้าที่ทำให้เธอ
5 กันยายน 2551 15:30 น.
ภันเต
บอกทำไมว่ารักเมื่อไม่จริง
สุดท้ายก็ทิ้งเหลือแค่เพียงฉัน
เริ่มง่าย ง่ายใช้เวลาเพียงไม่นาน
คำหวาน หวาน หว่านใจให้หลุดลอย
จินตนาการไกลสุดเอื้อมสอย
ตามคำฝอยเฟื้องฟู้งที่เธอพร่ำ
ฝันยามตื่นชื่นมื้นฝังความจำ
ถูกเธอย้ำซ้ำ ๆ ให้ปักใจ
มาต้องตื่นฟื้นตัวใจสลาย
ใจจะวายล้มร่างลงกองนิ่ง
น้ำตาท่วมล้นไหลเมื่อโดนทิ้ง
รักไม่จริงก็เท่านี้ต้องเจ็บใจ
หน้าส่วนตัว
1004
