11 เมษายน 2551 16:06 น.
ภันเต
เหนื่อยยากเพียงไหนในหัวใจที่รับรู้.....ทนอดสูสู่ช้ำซ้ำรอยเก่า
คราบน้ำตากี่เจ็บไม่บรรเทา..................โลกดูเศร้าร้าวรวดปวดดวงใจ
ยากมากนักครองหลักประคองรัก...........ให้ตั้งหลักปักแน่นไม่สั่นไหว
ฝืนขืนขัดจัดแต่งจนเหนื่อยใจ................ผลที่ได้เหมือนโยนหินลงทะเล
เหลือเพียงคลืนส่งกลับกระทบฝั่ง............รอความหวังสูญเปล่าใจหว้าเหว่
แล้วค่อยนิ่งคืนกลับน้ำทะเล...................ไม่ถ่ายเทลับลืมสูญความจำ
ถมทะเลไม่เต็มก็เช่นใจ........................เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มมีแต่ช้ำ
ทนเพราะรักรักต้องทนที่ต้องจำ.............นี่คือคำสั่งใจให้สู้ทน
จะดีร้ายเหลวแหลกยังแบกใจ..............เมื่อยังใคร่ครวญคิดไม่หลุดพ้น
คำที่ดีที่สุดคือต้องทน............................เพื่อหนึ่งคนที่เรารักสุดหัวใจ
สุดทางใจไม่อาจวางขีดกำหนด.............เกินสะกดสะกัดกลั้นในใจได้
สิ่งที่หวังครั้งสุดท้ายคงไม่สาย...............รับรู้ไหมหัวใจคนเย็นชา
...(ยังไม่จบ)
11 เมษายน 2551 10:53 น.
ภันเต
แย่เหลือเกินใช่ไหมในตัวฉัน
ดูอัดอั้นในใจที่บอกเล่า
ทำดีไปกลายกลับเป็นสูญเปล่า
ทำเธอเอามาคิดอยากแยกกัน
หาเหตุผลค้นความคิดเอามาอ้าง
บอกช่องทางความเป็นมาเกิดจากฉัน
ไม่รู้หรอกว่าทำอะไรกัน
เธอถึงบั่นทรใจให้แตกกัน
เป็นเพราะสิ่งที่ทำยังน้อยไหม
หรืออะไรให้คิดว่าเป็นฉัน
ดีที่ทำทำไมไม่เห็นมัน
ทุกอย่างนั้นทำเพื่อใครก็เพื่อเรา
เสียดายรักความรู้สึกที่มีให้
ต้องหมดไปหมดใจเป็นว่างเปล่า
เจ็บกี่เจ็บน้ำตาไม่บรรเทา
น้อยใจเราทำไปกลับร้ายกลายเข้าตัว
ไม่เคยวางว่างเว้นความห่วงหา
จะยาตรามาไหนไปคิดถึงทั่ว
คิดระลึกนึกถึงก็แต่ตัว
กลับเป็นชั่วมัวพิษในอารมณ์
เบื่อกันแล้วง่ายง่ายไม่ต้องอ้าง
ยอมปล่อยวางไม่ขว้างยอมขื่นข่ม
ไม่ต้องหาเหตุผลบาดอารมณ์
ฉันขอจมน้ำตาแค่นี้พอ
ไปเถอะไปอยากไปก็ไปเถอะ
ขอไปเจอะเจอกันอีกแล้วหนอ
รักมันกลายมลายเหลือแต่ตอ
ไม่มีหน่อแตกแล้วความรักเอย
7 เมษายน 2551 00:14 น.
ภันเต
ข่มตานอนในราตรีที่อ้างว้าง
มองความว่างเปล่าใจไปทุกที่
มืดทั่วฟ้ามั่วทั่วดินยามราตรี
เห็นริบหรี่แสงไฟอยู่ไกลไกล
ดึกดื่นแล้วข่มตานอนไม่หลับ
กระส่ายกระสับกลับตะแคงขวาเปลี่ยนซ้าย
คิดถึงคู่ดูเราไม่มีใคร
อยู่ไกลไกลตาใครไม่มีมอง
ร้อนอากาศร้อนอารมณ์ใคร่สมหมาย
กอดเกลื้อยกายหลับสบายนอนร่วมห้อง
พาข้ามฝันราตรีนี้เราครอง
เป็นเจ้าของท่องราตรีนี้ทั้งคืน
แต่ความจริงไม่เป็นอย่างที่ฝัน
ทนมานานฝันเอาให้ใจชื้น
ไม่ได้คิดหมายความว่าผมหื่น
ของแค่ยื่นหยิบฝันพอสุขใจ
2 เมษายน 2551 14:03 น.
ภันเต
สองจิตสองใจ...
คิดไปหวาดใจกลัวระแวง
กลัวรักเธอนั้นแอบแผง
มาแกล้งหลอกลวงหัวใจ
กลัวโดนคำรัก...
มาทักใจให้สลาย
มันสั้นแต่อัตราย
กับใจที่ไม่แข็งแรง
เจ็บแล้วหวาดกลัว...
ไม่ชัวร์มีรักให้ใคร
เจ็บแล้วจำจนตาย
กลับใจเจ็บซ้ำเติมรอย..........................อิงเพลง ไม่กล้าจะรัก (สันติ ดวงสว่าง)
2 เมษายน 2551 13:43 น.
ภันเต
จะเหลืออะไรเมื่อใจโดนทำร้าย
สิ่งที่ให้สูญสลายกลายเป็นผง
รักให้แล้วไม่รักษาให้มั่นคง
จะประสงค์สิ่งใดอีกต่อไป
ให้ไปแล้วคือหมดใจไม่เหลือเผื่อ
ไม่หลงเหลือให้ใครอีกที่ไหน
แต่เธอเก็บกักใจเหลือเผือไว้
ให้กับใครที่มาอีกหนึ่งคน
เขาคนนั้นคงพิเศษดีกว่าฉัน
คนสำคัญที่ฝันอยากขวายค้น
ต่างจากฉันที่อยากไปให้พ้น
คนสองคนที่รักที่ต่างกัน
เสียดายไปก็ไม่ได้อะไรคืน
ใจมันชื้นด้วยน้ำตาไหลลงนั้น
เสียความรักความรู้สึกดีที่ให้กัน
เหลือเพียงฉันจากนี้ไม่มีเธอ
หน้าส่วนตัว
618
