14 มกราคม 2554 20:23 น.
ภัทราภา
ครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันพลาดพลั้ง
กับความรู้สึก
ของตัวเอง
ดวงตาของเธอ
มองฉัน
มันว่างเปล่า
เว้ง---ว้าง
รอยยิ้ม
เลือนหาย
ไปจากฉัน
ทีละน้อย
ใกล้กัน
สุด----แสนไกล
เพียงเอื้อม
สุด----เอื้อม
ใจฉันเต็มเปี่ยม
ใจเธอว่างเปล่า
ฉันมองไป
เธอไม่อาจสัมผัสถึง
เพียงอากาศ
รอบกาย
เหน็บหนาว
ยาว----นาน
ความรู้สึก
เพียงเธอ
พบผ่าน
บางคราว
เธอคงลืม
ความจริง
บางครั้ง
ที่เธอรู้สึก
เธอไม่ได้ตั้งใจ
สิ่งที่เกิดขึ้น
เธอคงฝัน
หลงลืม
เธอตื่นแล้ว
ฉันหลับอยู่
เธอพบความจริง
ฉันพบความฝัน
ในฝัน
ฉันพบเธอ
เธอไม่พบฉัน
มัน “ว่างเปล่า”
ภัทราภา
14 ม.ค. 53
แค่บทความธรรมดา ที่อยากเขียนและบอกกับตัวเอง..ไม่ได้หวังให้คุณเจอบทความที่สวยหรู เพียงแค่ให้คุณเข้าใจความรู้สึกของบทกวีเท่านั้น
9 มกราคม 2554 17:59 น.
ภัทราภา
เมื่ออาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า
นกบินกลับรัง
ใจฉันเริ่มกลับสู่ภวังค์ของความเหงา
ท้องฟ้าดูเศร้าทันใด
ท้องฟ้ากว้างใหญ่
ดูห่างไกล-----จากตัวฉัน
ทำไมน่ะ---ท้องฟ้ายามเย็น
ถึงทำให้คนรู้สึกอ้างว้างได้ขนาดนี้
หรือเป็นเพราะใจคน
ฉันไม่รู้คำตอบ
ความมืดคืบคลาน
เงียบเชียบ!
ยามค่ำคืน
ฉันนั่งนิ่ง
เผชิญกับความอ้างว้างและโดดเดี่ยว
จิตใต้สำนึกเริ่มสั่งการ
ความทรงจำเริ่มหวนกลับ
ถึงใครสักคน
ยินเสียงความคิดและหัวใจของฉัน
ชัดเจนในความมืด
มันพูดกับฉันแผ่วเบา
แต่ดังก้องในใจ
คิดถึง ..คิดถึง...คิดถึง
------เนิ่นนาน----
กลางคืน
มีความสุข
กลางคืน
มีความทุกข์
ฉันอ่อนไหวเกินไป
และลึกในห้วงอารมณ์
ฉันเริ่มฝัน
ในความมืด
ฝันที่ยาวนาน…
ร้องไห้ในความฝัน
เหนื่อยล้า
ท่ามกลางเวลาของความมืด
ภัทราภา จำแนกวุฒิ
8 มกราคม 2554 21:52 น.
ภัทราภา
สายน้ำไหลไม่หยุดยั้ง
และไม่หวนกลับ
ใบไม้ร่วง
ล่องลอยไปกับสายน้ำ
เหมือนเรือใบลำน้อย
ลอยจากฉันไป
ลับสายตา
สู่ดินแดนใหม่
ปฏิทินบนโต๊ะ
ยังวางอยู่
มันไม่เคลื่อนไหว
แต่วันเวลาเดินไปเรื่อยเรื่อย
ฉันอยู่ตรงนี้
แต่เธอเดินจากฉันไป
สายน้ำยังบรรจบกัน
เธอยังพบฉัน
เรือใบลำน้อย
ลอยจากไปแล้ว
เธอก็เช่นกัน
กำลังจากฉันไป
ฉันไม่อาจห้าม
สายน้ำให้หยุดไหล
เหมือนเวลาเดินไป
ใครสามารถหมุนกลับ
รอวันลาลับ
เธอไม่ย้อนคืนมา
เพียงความห่วงหา
ที่หวนมาเสมอ
ฉัน คิดถึง เธอ
เธอลาจากไป
ห่างไกลกัน
ตามสายธารเวลา
ภัทราภา จำแนกวุฒิ
15 ธ.ค. 53
22:26 น.
หน้าส่วนตัว
7577
