16 พฤษภาคม 2552 11:17 น.
ภัทราภา
การรอคอยเขาว่านั้นนานนัก
ด้วยจิตภักดิ์เฝ้ารอดั่งใจหมาย
ไกลแสนไกลสุดฟ้ามองพริบพราย
มิกลับกลายเป็นอื่นชื่นในทรวง
รักฉันนี้ยิ่งใหญ่เท่าพิภพ
มิรู้จบขอบฟ้าดินแดนสรวง
มากว่าดาวบนนภานับล้านดวง
ดวงจันทร์ล่วงหายลับมิดับตาม
โบราณบอกคู่กันนั้นไม่แคล้ว
อยู่ไกลแนวขอบโลกจบผสาน
แม้ไม่ใช่อยู่ใกล้ดั่งวิญญาณ
มิอาจพานเคียงคู่อยู่ด้วยกัน
แม้พานพบน้อยครั้งก็ยังหวาน
ย้อนวันวานนึกถึงคะนึงฝัน
จะรอคอยวันที่เรามีกัน
ผูกสัมพันธ์รักมั่นให้ยั่งยืน
27 เมษายน 2552 10:36 น.
ภัทราภา
(ญ) ยามสบตาเร่งเร้น วางเฉย
ใจสั่นตามรักเปรย แน่แท้
มิอยากปล่อยนานเลย กลัวแต่ ใจพี่
มิใช่ความรักนี้ ใช่ให้ฝ่ายเดียว
อยากจะถามเอ่ยร้อง สักนิด พี่เอย
เพียงอย่าทำเฉยเมย ว่าให้
หากรักพี่มีเฉลย จงกล่าว ฤาพี่
จะเร่งสานรักใกล้ อยู่ให้ยืนยาว
(ช) ยามสบตาต่อต้อง วาบหวาม
แอบเหม่อมองคนงาม ไม่กล้า
ด้วยรักใคร่ทุกยาม ตัวพี่ อยากเอ่ย
ขัดแต่ฐานะนี้ ต่ำต้อย เกินควร
หากนวลนางไม่สิ้น ความรัก
แลไม่สนประจักษ์ ต่ำต้อย
จะสานส่งความรัก เต็มแน่ ต่อนาง
จะเคียงคู่เรียงร้อย อยู่สิ้นนิรันดร์
23 เมษายน 2552 19:38 น.
ภัทราภา
ถึงยามเย็นม่านฟ้า มืดมิด
ดำคลี่คลายปกปิด แหล่งหล้า
อาทิตย์เด่นหลบลิด จันทร์ส่อง มาเอย
เหมือนดั่งเคยเร่งเร้า ปรี่เข้าลงดิน
รอนรอนบินเร่งเข้า รังฟาง
โผบินขวางปีกบาง ป่ายป้อง
นกกลับถิ่นบินผาง ณ ที่จากมา
ยามเหม่อมองไกลต้อง ใคร่รู้สกุลใด
หอมยังหอมกลิ่นเจ้า ตามลม
หอมน่าดมชื่นชม กลิ่นเจ้า
มืดมีกลิ่นหอมสม คืนค่ำ นี้แล
หอมกลิ่นโมกข์หอมแล้ว ชื่นล้ำ เต็มสรวง
21 เมษายน 2552 21:47 น.
ภัทราภา
ยามเหือดแห้งห่างไกล ในรัก
ปวดฤทัยแน่นหนัก สุดอั้น
ความคิดถึงประจักษ์ ล่วงแล้ว มาเลย
สุดจะเอ่ยคำร้อง มากนัก ฝากลม
กายใจต้องลมหนาว พัดโบก
เจ็บวิโยคดั่งโบย ด้วยแซ่
ดั่งดอกไม้ล่วงโรย ช่อดอก ลงดิน
ด้วยยุพิณขวัญพี่ ลืมแล้ว เลือนราง
ธำมรงค์ ที่สวม วงนี้
รัตนมณี แต่งแต้ม
เจ้าเคยสวมมือนี้ ของพี่ แผ่วเบา
ยังจำกลิ่นกายเจ้า บัดนี้ หายสูญ
10 เมษายน 2552 20:57 น.
ภัทราภา
หยิบปากกา กับสมุด มาหน้าหนึ่ง
นั่งตะลึง มองกระดาษ สะอาดขาว
จับปากกา แนบแน่น คิดเรื่องราว
วันนี้เรา จะเขียนเรื่อง อะไรดี
นั่งครุ่นคิด คิดเท่าไร ก็ไม่ออก
มองไปนอก หน้าต่าง ปล่อยใจหนี
หรือจะแต่ง เรื่องธรรมชาติดี
ไม่รอรี รีบออก จากบ้านมา
นั่งอยู่บน คันนา และฟ้ากว้าง
ปล่อยใจคว้าง ล่องลอย สู่เวหา
หวังจะใช้ ธรรมชาติ ช่วยนำพา
หยิบปากกา สมุดมา เขียนลงไป
บรรจงใส่ ความคิด ทีละน้อย
รีบประดอย ตัวอักษร ร้อยเรียงใส่
เงยหน้าขึ้น มองฟ้า ที่กว้างไกล
แต่ทำไม มันเขียนไป วกวนมา
ตัดสินใจ ขีดปากกา กลางกระดาษ
ข้อผิดพลาด อยู่ที่ใจ ใช่เนื้อหา
หรือวันนี้ สมองฉัน มันมึนชา
เก็บปากกา เก็บสมุด ลุกเดินไป
ตัดสินใจ เปิดทีวี ดูดีกว่า
หวังเพื่อว่า จะได้มี ความคิดใหม่
หยิบรีโมท กดมัน ทุกช่องไป
สุดท้อใจ มีแต่ข่าว การชุมนุม
เมื่อไหร่หนอ คนเรา ถึงจะคิด
เลิกทำผิด ให้ประเทศ ต้องร้อนรุ่ม
ปิดถนน ในเมือง เพื่อชุมนุม
มันไม่คุ้ม ความเสียหาย ในบ้านเรา
ทุกวันนี้ เศรษฐกิจ ไทยก็ทรุด
เหมือนยิ่งฉุด ให้แย่ ยิ่งกว่าเก่า
มีประชุม อาเซียน ในบ้านเรา
ขายหน้าเขา คนไทยเรา ทะเลาะกัน
เบื่อแสนเบื่อ ปิดทีวี หนีดีกว่า
จึงหันมา เขียนกลอน ระบายฝัน
แต่ไม่รู้ จะเขียนเรื่อง อะไรกัน
นึกไม่ทัน ฉันจึงบ่น เป็นกลอนมา
หน้าส่วนตัว
1002
