6 มิถุนายน 2552 22:30 น.
ภัทราภา
อันชีวิตคนเราช่างเศร้านัก
ไม่พร้อมพักความสุขซึ่งทุกข์หนี
ยังเวียนว่ายปะปนความเลวดี
มีราคีหมองมัวให้พัวพัน
มีใครบ้างเพียบพร้อมทั้งชีวิต
บ้างจริตมารยามาห้ำหั่น
มีเงินทองเหลือล้นหมื่นล้านพัน
ที่ทำกันเพียงอ้างความรวยจน
มีความสุขสุขที่ใจใช่สิ่งของ
เพียงเหลียวมองลอบข้างทุกแห่งหน
ตัดปัญหาเนื่องจากความมีจน
อยู่อย่างคนเห็นค่าของตัวเรา
ไม่ต้องเปรียบชีวิตกับคนอื่น
พาขมขื่นไม่มีเหมือนดั่งเขา
จงพอใจในสิ่งที่เป็นเรา
อย่าเอาเงาคนอื่นมาขืนตน
เกิดเป็นคนก็มีเพียงเท่านี้
ยังโชคดีมีสิทธิทำกุศล
มีโอกาสอย่าข้ามความเป็นคน
เร่งรู้ตนรู้อยู่คู่ความดี
20 พฤษภาคม 2552 22:05 น.
ภัทราภา
อันความฝันมีไว้อยู่ในจิต
แม้มืดมิดหนทางไม่ห่างหาย
หอบหัวใจใส่กระเป๋าเคียงคู่กาย
จุดมุ่งหมายแม้ไกลก็พร้อมทน
เกิดเป็นคนครั้งหนึ่งควรมีฝัน
ร่วมฝ่าฟันปัญหามีสักหน
แม้หนทางยาวไกลให้อดทน
ผ่านแดดฝนกระหน่ำให้ช้ำใจ
เปรียบความฝันก็เหมือนทางสายหนึ่ง
ที่คล้ายคลึงเรื่องจริงดั่งสิ่งหมาย
ผ่านที่สวยงดงามดอกไม้พราย
บางทีร้ายลำเค็ญไม่เห็นทาง
แม้สองเท้าก้าวเดินทีละนิด
ไม่หลงผิดแม้มีเครื่องกีดขวาง
มีทางโค้งวกวนให้หลงทาง
เพียงก้าวย่างมั่นใจในตัวเรา
18 พฤษภาคม 2552 21:26 น.
ภัทราภา
คุณเคยเกิดความเหงากันบ้างไหม
คุณเคยไหมที่ใจมันอ้างว้าง
นั่งซึมเซาเหม่อมองไม่รู้ทาง
เหมือนนกร้างคืนถิ่นถวิลมา
เหมือนดั่งเป็นหุ่นฟางกลางท้องทุ่ง
เฝ้าผดุงทั่วถิ่นจากปักษา
ปล่อยโดดเดี่ยวอ้างว้างกลางท้องนา
มีแผ่นดินท้องฟ้าเป็นเดิมพัน
เหมือนดั่งเป็นต้นไม้ที่โดดเดี่ยว
ยืนต้นเรียวแห้งตายน่าอาสัญ
เหลือกิ่งก้านทิ้งใบสีสายัณห์
ล่วงละลิ่วพลิ้วพลันตามเวลา
ความเหงานี้จมลึกถึงดวงจิต
สอดซ่อนในความคิดแห่งห้วงหา
ความเหงานี่เอ่อล้นเกินอัตรา
จึงได้มารำพันเป็นคำกลอน
17 พฤษภาคม 2552 21:39 น.
ภัทราภา
ถึงรุ่งเช้าไอหนาวจากฝนตก
แผ่สะบกทั่วหล้าขอบฟ้าเขียว
มองท้องฟ้าเบื้องบนเมฆกลมเกลียว
ยอดไม้สูงริบเรียวเขียวตามทัน
แดดลับหายโรยอ่อนผ่อนจากฟ้า
ทั้งพื้นดินต้นหญ้าต่างสุขสันต์
ป่าไม้แห้งเร่งเขียวเฉลียวพลัน
ดอกพฤกษานานาพันธุ์ต่างผลิบาน
ห้วยละหานหนองบึงคิดถึงน้ำ
วารีวารไหลรวมร่วมผสาน
หมู่มัจฉาพลุบโผล่โล้ลำธาร
เพียงหยาดฝนหล่นลานม่านธารา
ภูเขาเขียวเงาตกกระทบน้ำ
บรรพตพายผุดพรายใต้เวหา
สรรพสิ่งบนโลกฟื้นคืนมา
ด้วยหยาดฝนล้ำค่าฟ้าประทาน
เอื้อมมือเปิดล็อกเกอร์เผลอมองเห็น ดูเหมือนเป็นจดหมายร่ายคำขาน ถูกซ่อนอยู่มุมตู้ไม่รู้กาล สีชวนหวานชอมกลิ่นรินน้ำปรุง ตัดสินใจเอื้อมมือเข้าไปหยิบ อยากพินิจอักษรที่ซ่อนสุง ค่อยค่อยเปิดจดหมายอย่างทำรุง ด้วยจิตมุ่งเนื้อหาว่าถึงใคร ข้างในซองจดหมายมีกระดาษ ดูสะอาดจับตาถูกพับใส่ ดอกไม้แห้งถูกซ่อนไว้ข้างใน สื่อถึงใจที่รักสลักลง คลี่กระดาษออกแล้วจึงเห็นว่า ทุกบรรทัดตรึงตราดังประสงค์ ลายมือสวยงดงามเส้นธำรง เหมือนบรรจงเรียงร้อยค่อยค่อยไป ในกระดาษเนื้อหาเป็นดังนี้ ด้วยใจพี่รักน้องจองได้ไหม แอบมองอยู่ตั้งนานรานฤทัย กลัวหนุ่มใดเทียวล่าคว้าไปกิน หวังว่าเธอคงมีใจเหมือนกับฉัน เราพบกันหน้าตึกที่หอศิลป์ เธอดินมากับเพื่อนเพลินยุพิณ ใจฉันบินลอยล่องดั่งต้องมนต์ พออ่านถึงตอนนี้เริ่มคิดออก ใจกระชอกเต้นแรงแทบหลุดหล่น สุดดีใจปรามปลื้มลืมร้อนรน ใบหน้าคนแอบรักชักลอยมา ก้มหน้าอ่านจดหมายอีกครั้งหนึ่ง เธอถามซึ้งแล้วรักบ้างไหมหนา ฉันแอบตอบในใจเกินอัตรา เธอเขียนว่าถ้ารักเจอตึกเดิม เหลือบรรทัดสุดท้ายคล้ายหมดสิ้น เขียนเพลงพิณบทรักมาช่วยเสริม บอกรักน่ะส่งถึงน้องคนเดิม แล้วเขียนเพิ่มชื่อจริงหญิงนั้นมา ขาทรุดฮวบปวดร้าวเข้าถึงจิต เพียงจดหมายส่งผิดเท่านั่นหนา ไม่ได้ส่งถึงคนชื่อ ภัทราภา คนที่ว่าล็อกเกอร์ข้างทางถัดไป
หน้าส่วนตัว
1967
