26 สิงหาคม 2553 22:43 น.
ภัคพล
คิดถึงซึงสะล้อล้อลมผ่าน
คิดถึงชานบ้านไม้ที่กว้างใหญ่
คิดถึงเสียงขับขานล้านนาไทย
คิดถึงในความรู้ภูมิปัญญา
คิดถึงควายไถนาอยู่กลางทุ่ง
คิดถึงรุ่งอรุณทองส่องเเสงจ้า
คิดถึงเบ็ดน้อยใหญ่ไว้ตกปลา
คิดถึงผ้าทอมือเลื่องลือลาย
คิดถึงคนเฒ่าแก่นอนจำวัด
คิดถึงแท้ตลาดนัดยามสายสาย
คิดถึงแกงผักกาดจอฝีมือยาย
คิดถึงปลายฤดูฝนที่สวยงาม
คิดถึงกลิ่นไอดินยามฝนร่วง
คิดถึงพวงเอื้องผึ้งเหลืองอร่าม
คิดถึงแท้แม่ระมิงค์สมญานาม
คิดถึงรามบ้านช่องที่เคยเนา
คิดถึงยิ่งประเพณีที่ดีเด่น
คิดถึงเย็นลมหนาวที่เเสนเหงา
คิดถึงโคมยามยี่เป็งดูพร่างเพรา
คิดถึงของเก่าเก่าวิถีชน
คิดถึงเล่นสะบ้าปากระป๋อง
คืดถึงคลองเคยเล่นน้ำคลายหมองหม่น
คิดถึงตัวอักษรเมืองที่เเยบยล
คิดถึงคนพื้นบ้านล้านนาไทย..
21 สิงหาคม 2553 00:08 น.
ภัคพล
สักสูงส่งยงยืนจากพื้นกว้าง
สูงสล้างโดดเด่นเป็นสง่า
ลำต้นตรงแตกกิ่งก้านตระการตา
สวยโสภาใบเขียวสดแสนงดงาม
สีขาวพราวชูช่อล้อลมผ่าน
ผลิดอกบานชวนสะดุดสุดใจห้าม
บานสะพรั่งทั่วหล้าคราถึงยาม
สมกับนามเคียงอยู่คู่พงไพร
สักสูงศักดิ์สักสูงเพียงยูงฟ้า
เป็นเจ้าป่าพนาค่ายิ่งใหญ่
ดอกขาวสวยรวยเสน่ห์ซ้อนเล่ห์ใน
เพียงสดใสเพลินพลิ้วปลิวลู่ลม
สักผลัดดอกออกใบให้ตระหง่าน
ช่วงแห่งกาลพิรุณร่วงดูงามสม
ดอกสักนี้มีคุณค่าเร้าอารมณ์
จะเชยชมรักษาศักดิ์ให้คงนาน
สักกี่วันสักกี่ปีสักยืนต้น
สักกี่ฝนกี่หนาว-ร้อนที่ล่วงผ่าน
สักเรื่องราวสักความคิดสักกี่งาน
สักดอกสักจะเบ่งบานคู่ฟ้าดิน.
18 สิงหาคม 2553 00:08 น.
ภัคพล
โอ้ความรักเริ่มต้นแต่หนไหน
เมื่อดวงใจใฝ่ปองคู่ครองสม
เพียงแรกพบสบตาสุขอารมณ์
หวังเชยชมเชื่อมชิดสนิทมา
เกิดขึ้นเป็นความรักที่หวานซึ้ง
ห้วงคำนึงดวงใจหวั่นไหวหา
เรารักกันแน่วแน่อยู่ทุกครา
รักนำพาใจร้อนรุ่มกลับชุ่มเย็น
แต่ความรักเกิดอันใดมาเหินห่าง
รักราร้างชื่นสนิทกลับซ่อนเร้น
หรือรักล่มข่มใจให้ลำเค็ญ
รักเราเป็นความเจ็บแปลบแยกจากกัน
เพราะความรักไม่สมหวังดังที่หมาย
ทั้งหญิงชายจำต้องลาแสนโศกศัลย์
เพราะรักแท้เพราะรักจริงเพราะผูกพัน
แม้ชีวันม้วยมรณ์ไม่เสียใจ
น้ำตาหลั่งดังใจแทบจะขาด
ไม่สามารถฝืนใจให้แจ่มใส
รักเพียงใดแต่ต้องพรากต้องจากไป
มีชาติใหม่ขอรักมั่นนิรันดร...
14 สิงหาคม 2553 22:45 น.
ภัคพล
แสงจันทร์ส่องผ่องประภัสดิ์รัศมี
ทั่วธาตรีแจ่มภพสบสมัย
เห็นร่มเงาของป่าพนาไพร
เหมือนเห็นใครยืนมองจ้องลงมา
เสียงนกแสกแรกร้องดังก้องกึก
ในยามดึกดวงจินต์ถวิลหา
กลัวแสนกลัวผีป่าจะรุกรา
ด้วยเชื่อว่าในป่านี้เหมือนมีมนต์
ดึกสงบเงียบสงัดทั่วรัฐา
ในบ้านป่าเหลียวดูทุกแห่งหน
แสนหายากจะมองหาในผู้คน
หวังเพียงพ้นคืนนี้ที่วังเวง
ไฟตะเกียงริบรี่ลงคงหมดเชื้อ
แสงร่ำเรื่อเพียงดวงตาที่จะเพ่ง
เหงื่อเริ่มไหลใจเริ่มหวั่นกายเริ่มเกรง
คิดไปเองกลัวกลับเองเอ๋ยตัวเรา
เย็นน้ำค้างกลางหาวดาวเริ่มหม่น
ใจร้อนรนในตัวกลับหนาวเข้า
เผชิญอยู่โดดเดี่ยวอย่างซมเซา
กลางป่าเขาแวดล้อมด้วยความกลัว
หลงเอ๋ยหลงหลงป่าพนากว้าง
มองหาทางดุ่มด่ำเดินไปทั่ว
รอแต่คนพบเห็นในตนตัว
ความมืดมัวคงสว่างอย่างตั้งใจ.
12 สิงหาคม 2553 08:59 น.
ภัคพล
มโนน้อมค้อมศิระอภิวาท
มิ่งขวัญชาติคู่ภูมีศรีสยาม
พระเกียรติก้องพระยศเลื่องลือพระนาม
ทรงคุณงามเพื่อประชาอาณาไทย
ดั่งหยาดฝนชโลมหล้านำพาสุข
นิราศทุกข์ชื่นจิตพิสมัย
บารมีของพระแม่ปกแผ่ไป
จะใกล้ไกลพระเสด็จทรงยาตรา
สร้างโครงการ คุณค่า ป่ารักษ์น้ำ
งามเลิศล้ำ ศิลปาชีพ แห่งคุณค่า
การศึกษา เสริมสร้างทางปัญญา
ปวงประชาสุขสันต์นิรันดิ์กาล
ที่สิบสอง สิงหา วาระสมัย
ล้านดวงใจหลั่งรินทั่วถิ่นฐาน
เฉลิมพระชนม์พระแม่ไทยเกษมสำราญ
อยู่คู่ฟ้าคู่ภูบาลพระจักรี
คือพระแม่แห่งแผ่นดินปิ่นสยาม
ทั่วเขตคามถวายพระพรเกษมศรี
ร้อยกรองแก้วแพร้วเพริศเลิศกวี
ทั่วธานีของพระองค์ทรงพระเจริญ.
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ