23 มิถุนายน 2544 20:19 น.
ภพ
"ฉัน" สัญญาว่านับจากวันนี้
"ฉัน" จะดีกับเธออยู่เสมอ
"จะ" ชาติหน้าหรือชาติไหนมีเพียงเธอ
"จะ" ไม่เผลอพลั้งใจให้กับใคร
"รัก" ของฉันจะมั่นคงและหนักแน่น
"รัก" ของฉันสุดแสนจะกว้างใหญ่
"เธอ" คนนี้คือหนึ่งเดียวในดวงใจ
"เธอ" คนนี้ที่ฝันใฝ่และเฝ้ารอ
"ตลอด" ชีพที่ฉันมีลมหายใจ
"ตลอด" ไปฉันไม่คิดที่จะขอ
"ไป" จากเธอคนที่ฉันได้เฝ้ารอ
"ไป" ประจบสอพอหญิงอื่นใด
23 มิถุนายน 2544 17:23 น.
ภพ
หลับตาน่ะขอเธอจงหลับตา
ปล่อยกายาให้สบายคลายทุกเศร้า
ค่ำคืนนี้จะมีเพียงสองเรา
ไม่มีเขาหรือคนนั้นมาขั้นกลาง
ฉันจะจดจำทุกสิ่งในคืนนี้
ทุกนาทีที่เราไม่ไกลห่าง
มีความสุขลืมความทุกข์ไร้อ้างว้าง
แม้วันหน้าเราห่างจะไม่ลืม......
22 มิถุนายน 2544 13:39 น.
ภพ
ยามอาทิตย์ทอแสงที่ปลายฟ้า
ฝูงนกกาล้วนบินกลับถิ่นถาน
ดวงอาทิตย์สาดแสงสุขสราญ
มอบชื่นบานให้เหล่านกที่โผบิน
แม้ยามนี้อาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า
ผืนนภาใกล้มืดทั่วทุกถิ่น
ไร้เสียงนกเสียงกาให้ได้ยิน
สรรพสิ่งล้วนนิ่งยามราตรี
ความมืดมิดสงบนิ่งเยือนเข้ามา
หากแต่ฟ้ามีดาวพระศุกร์ศรี
มีดวงจันทร์มีดาวอื่นเหมือนทุกที
เป็นผู้ที่ทอแสงแทนตะวัน
ตะวันทอสาดแสงในวันใหม่
สัตว์น้อยใหญ่ล้วนตื่นจากความฝัน
สรรพสิ่งเริ่มชีวิตในอีกวัน
เป็นเช่นนั้นดังเดิมเสมอไป
19 มิถุนายน 2544 14:31 น.
ภพ
หว่านเมล็ดเม็ดน้อยสู้ทุ่งใหญ่
กาลผ่านไปเม็ดน้อยใหญ่ขึ้นเป็นต้น
จากต้นกล้าน้อยน้อยเพียงหนึ่งตน
เกิดเป็นต้นไม้ใหญ่ในทุ่งนา
เหมือนความรักเริ่มจากสิ่งที่น้อย
ต้องค่อยค่อยดูแลและรักษา
ให้ความรักความอบอุ่นทุกเวลา
เราจะได้สิ่งมีค่าตอบกลับไป
หากแต่รักจริงใจใช่ยั่งยื่น
ต้องมีขื่นมีขมด้วยใช่ไหม
คงไม่ต่างกับต้นไม้ที่ผลัดใบ
ย่อมมีร่วงโรยไปตามเวลา
14 มิถุนายน 2544 15:02 น.
ภพ
หอบความรักอ่อนละมุนที่มีให้
ฝากสายลมพริ้วไหวเป็นน้ำเสียง
ให้บทกลอนเป็นผู้ช่วยเรียบเรียง
ส่งสำเนียงกลอนบทนี้ไปให้เธอ
ยามเธอนั้นได้อ่านกลอนบทนี้
คำว่า "รัก" ที่นี่อยู่เสมอ
ทุกท่อยทำทุกสำเนียงอ่านเจอ
มอบให้เธอนับจากนี้และตลอดไป......
หน้าส่วนตัว
1220
