14 พฤษภาคม 2548 20:58 น.
ฟ้าใส, ราตรีผีเสื้อ
คนอย่างฉันรักใครด้วยใจจริง
รักแล้วทิ้งมีบ้างเป็นบางหน
รักแล้วเทิดทูนไว้ก็หลายคน
จึงไม่จนหัวใจจะให้เธอ
14 พฤษภาคม 2548 20:57 น.
ฟ้าใส, ราตรีผีเสื้อ
รำคาญใช่ไหม
จะได้ไปให้พ้นๆหน้า
ทำไมไม่พูดออกมา
ปล่อยให้ค้างคาอยู่ทำไม
หรือเธอไม่กล้า
เอาแค่พยักหน้าก็ได้
ช่วยบอกทีว่าเธอจะไป
ฉันจะได้ทำใจเสียที
14 พฤษภาคม 2548 20:51 น.
ฟ้าใส, ราตรีผีเสื้อ
ยังไม่เคยเขียนอะไรให้ความรัก
ไม่รู้จักคุ้นลิ้นกลิ่นความฝัน
ความห่วงใยเป็นยังไง ไม่รู้เหมือนกัน
ผ่านวานวันถึงวันนี้ไม่มีใคร
ยังไม่เคยเขียนอะไรให้ความหลง
แต่มั่นคงเริ่มตรงนี้ที่ฝันใฝ่
เขียนด้วยรักด้วยเพ้อพร่ำรำพันไป
ออกจากใจบอกคำรัก ด้วยปากกา
14 พฤษภาคม 2548 20:40 น.
ฟ้าใส, ราตรีผีเสื้อ
อนิจจาเกิดมาน่าอนาถ ไปบังอาจหลงรักคนมีเจ้าของ
มิหนำซ้ำเขายังไม่เหลียวมอง คนมีเจ้าของอยู่แล้วยังไม่ลืม
คนเรานี้เป็นเช่นนี้ที่มีรัก ถึงอกหักก็รัก.............
คิดว่าเอาไว้ให้คนอื่นแต่งต่อนะครับ ช่วยๆกันนะครับ ฟ้าใสช่วงนี้ไม่ค่อยว่างสมองเลยคิดกลอนไม่ค่อยออก เข้ามาก็เขียนสดๆเลยครับ คงไม่ว่ากัน ก็คิดถึงครับเลยเข้ามา
14 พฤษภาคม 2548 20:32 น.
ฟ้าใส, ราตรีผีเสื้อ
เมื่อวานนี้ที่ผ่านมาไม่ได้ว่าง
เลยเหินห่างจากหน้อจอขอโทษได้ไหม
อย่าว่าน่ะที่ห่างหายไปนานไกล
กลับมาทักทายก็จะไปเดินทางอีกที
หนทางยังยาวไกลรีบไปเถิด
สิ่งที่เกิดกับชีวิตมากหนักหนา
ธุระยุ่งมุ่งเรียนกันนานมา
ไว้ครั้งหน้าก็จะมาทักทายคุณ ........... อีกที