4 มีนาคม 2549 06:15 น.
ฟ้าสีเหงา
วันนั้น......
สายลม....
พัดพาใครบางคนมาให้ฉันได้รู้จัก
พัดพาใครบางคนมาให้ฉันได้รัก
พัดพาความอบอุ่นมาให้ฉันในวันที่เหน็บหนาว
พัดพาความชุ่มฉ่ำมาสู่ใจที่แห้งผากของฉัน
พัดพามิตรภาพ มาเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายของฉัน
จนฉันคิดว่า ฉันคงจะไม่ต้องเดียวดายอีกต่อไป
:
จนวันนี้......
สายลมก็
พัดพาใครคนนั้นไปจากฉัน
พัดพาความรักที่ฉันคิดว่าใช่ไปจากฉัน
พัดพาความหนาวเหน็บมาสู่ฉันแม้ในวันที่แดดร้อน
แม้ความชุ่มฉ่ำเพียงน้อยนิดที่มีในใจฉัน ก็พาจากไป
พัดพาความเดียวดายมาสู่ใจฉันอีกครา
:
ขอบคุณสายลม
ที่พัดพาความหลอกลวงไปจากฉัน
พัดพาฝุ่นผงที่บดบังตาฉัน
ขอบคุณสายลมที่ใจร้าย.....