17 กุมภาพันธ์ 2553 21:54 น.
ฟ้าสลัว
มีคำถามคำหนึ่งที่อยากเอ่ย
โปรดเฉลยได้ไหมอยากตื่นฝัน
เพราะเหมือนอยู่ท่ามกลางหว่างหมอกควัน
ช่วยบอกฉันตามจริงอย่านิ่งเลย
โปรดนั่งคิดตริตรองมองประจักษ์
ขอสักพักมองลึกอย่าวางเฉย
สิ่งที่เกิดเธอ ฉันไม่เหมือนเคย
โปรดเอื้อนเอ่ยเผยนัยที่เปลี่ยนไป
เพราะเธอเหนื่อยล้าเมื่อยภาระหนัก
หรือเพราะรักเหือดหายหมายหยุดใส
หรือเพราะเบื่อตัวฉันจึงเมินไกล
สัมพันธ์ไซร้ไร้เหมือนนานเนิ่นมา
ขอเพียงเอ่ยเผยนัยฤทัยบอก
ขออย่าหลอกให้กลุ้มที่รักจ๋า
ฉันไม่รู้วางตัวตรงอุรา
หรือต้องพากายห่างหากกวนเธอ
เคยโทรหาเช้าเย็นเห็นทุกข์สุข
ทุกวันรุกแม้ไกลสม่ำเสมอ
แม้อยู่ไกลอบอุ่นคล้ายพบเจอ
รักห่วงเอ่ออบอวลชวนยลใจ
แต่พักนี้เธอแปลกไม่เหมือนเก่า
หรือรักเราจืดจางช่วยขานไข
โทรไม่รับนับคำนำพูดไป
ดั่งใจไกลกว่ากายไร้พบเจอ
เธอบอกฉันเข้มแข็งอย่าหวั่นไหว
ให้จิตใจมั่นยึดเธอไม่เผลอ
รักฉันมากทุกสิ่งทำให้เธอ
รักล้นเอ่อให้ฉันทุกวันคืน
อาจมีบ้างเธอเหนื่อยเมื่อยกายจิต
ขอสักนิดพักก่อนไม่อยากฝืน
แต่ฉันขอได้ไหมใจกล้ำกลืน
แม้จะฝืนช่วยรับสายฉันที
16 กุมภาพันธ์ 2553 19:35 น.
ฟ้าสลัว
เตือนเอาไว้ในใจในแน่นหนัก
ให้ตระหนักแก่ใจอย่าลืมหลง
อย่าเอ่ยถามเรื่องเขาสิ่งพะวง
เดี๋ยวเขาลงให้เราจุ้นจ้านไป
แม้จะห่วงให้เขาระบายจิต
ถามเพียงนิดอาจเหมือนโดนผลักไส
แค่อยากรู้จะพูดเรื่องอะไร
ที่ค้างไว้กลับกลายคลายสิ่งวาง
โดนต่อว่ารู้แล้วช่วยไรได้
เมื่อบอกไปดีขึ้นเรื่องยุ่งสาง
เรื่องคนอื่นอย่ารู้ให้ปากวาง
รู้ตัวเองซะบ้างอย่าวุ่นวาย
ที่ฉันถามเพราะเห็นเช่นดวงจิต
พูดแย้มนิดแล้วเงียบให้ใจหาย
เลยได้หวังเอ่ยถามเธอระบาย
ให้ได้คลายเรื่องยุ่งที่ขุ่นมัว
แต่นี่กลับเหมือนเราคอยจุ้นจ้าน
นั่งอึ้งนานย่านใจให้ปวดหัว
ได้แต่เตือนเอาไว้ด้วยใจกลัว
ต้องเตือนตัวอย่าถามอย่าวุ่นวาย
เรื่องของเราอย่าเล่าอย่าไปบอก
เรื่องช้ำชอกปัญหาเดี๋ยวก็หาย
อย่าให้เขารับรู้ทั้งใจกาย
เขาจะหน่ายกลายเบื่อเมื่อได้ฟัง
เรื่องของเขาแม้ห่วงอย่าล่วงถาม
อย่าติดตามทุกข์สุขทั้งใหม่หลัง
ให้เขาบอกในสิ่งไม่ปิดบัง
แล้วคงนั่งปิดปากฟังก็พอ
แล้วนี่ฉันคือใครกระไรนี่
ใจดวงนี้มึนงงเหลือเกินหนอ
แค่ผู้หญิงคนไกลไร้เคลียคลอ
ที่คอยก่อเรื่องยุ่งให้กับเธอ
ต่อไปนี้คงต้องเจียมใจอยู่
บอกกายรู้แต่นี้อย่ามีเผลอ
อยู่แบบคนเดียวดายตื่นละเมอ
ฉันและเธอคืออะไรบอกฉันที
หน้าส่วนตัว
1889
