6 พฤศจิกายน 2553 23:10 น.
ฟ้าสลัว
ฉันเคยถามเธอว่าที่เธอรัก
แจ้งประจักษ์ตัวฉันที่ตรงไหน
ฉันไม่ดีมีค่าเหมือนใครใคร
ให้เธอได้คาดหวังความเป็นมา
เธอเคยบอกรักฉันที่ฉันเป็น
ไม่เหมือนเช่นคนอื่นที่มองหา
ฉันน่ารักหนักแน่นเธอตรึงตรา
รักล้ำค่าคือเรานั้นมั่นคง
มาวันนี้ฉันขอเอ่ยอีกครั้ง
เธอจะยังคำเดิมดั่งรักหลง
หรือวันนี้ชี้เปลี่ยนปลิดผ่อนลง
ความยืนยงปลงสั่นเริ่มเอนเอียง
ความห่วงใยให้ยื่นไม่ชื่นกรุ่น
ไร้ละมุนอุ่นหอมไพเราะเสียง
กลายจู้จี้จุกจิกในสำเนียง
อบอุ่นเลี้ยงจิตใจน้อยทุกที
ดั่งนกเหงาตัวน้อยคอยเคียงคุ่
ตรอมอกคู้อยู่เดียวเซียวหมดศรี
ตัวจากไกลใจใกล้ชื่นฤดี
แต่ครานี้ลี้ห่างหมางใจกาย
คราอยากรู้เรื่องราวคราวทุกข์สุข
เธอกลับรุกบอกหาว่าสอดส่าย
เหมือนจับผิดติดประเด็นแทบมลาย
ผิดความหมายแค่คิดถึงและห่วงใย
เห็นหายไปโทรหาด้วยความห่วง
หากเหตุลวงล่วงร้ายเกิดสดใหม่
ด้วยเรานี้มีกายอยุ่แดนไกล
คงมิได้รับรู้เรื่องเป็นมา
ผิดด้วยหรือที่ถามด้วยความห่วง
ผิดด้วยหรือที่พ่วงด้วยห่วงหา
ผิดด้วยหรือหรือเบื่อไม่นำพา
ผิดด้วยหรือหญิงนี้อยากใส่ใจ
17 กุมภาพันธ์ 2553 21:54 น.
ฟ้าสลัว
มีคำถามคำหนึ่งที่อยากเอ่ย
โปรดเฉลยได้ไหมอยากตื่นฝัน
เพราะเหมือนอยู่ท่ามกลางหว่างหมอกควัน
ช่วยบอกฉันตามจริงอย่านิ่งเลย
โปรดนั่งคิดตริตรองมองประจักษ์
ขอสักพักมองลึกอย่าวางเฉย
สิ่งที่เกิดเธอ ฉันไม่เหมือนเคย
โปรดเอื้อนเอ่ยเผยนัยที่เปลี่ยนไป
เพราะเธอเหนื่อยล้าเมื่อยภาระหนัก
หรือเพราะรักเหือดหายหมายหยุดใส
หรือเพราะเบื่อตัวฉันจึงเมินไกล
สัมพันธ์ไซร้ไร้เหมือนนานเนิ่นมา
ขอเพียงเอ่ยเผยนัยฤทัยบอก
ขออย่าหลอกให้กลุ้มที่รักจ๋า
ฉันไม่รู้วางตัวตรงอุรา
หรือต้องพากายห่างหากกวนเธอ
เคยโทรหาเช้าเย็นเห็นทุกข์สุข
ทุกวันรุกแม้ไกลสม่ำเสมอ
แม้อยู่ไกลอบอุ่นคล้ายพบเจอ
รักห่วงเอ่ออบอวลชวนยลใจ
แต่พักนี้เธอแปลกไม่เหมือนเก่า
หรือรักเราจืดจางช่วยขานไข
โทรไม่รับนับคำนำพูดไป
ดั่งใจไกลกว่ากายไร้พบเจอ
เธอบอกฉันเข้มแข็งอย่าหวั่นไหว
ให้จิตใจมั่นยึดเธอไม่เผลอ
รักฉันมากทุกสิ่งทำให้เธอ
รักล้นเอ่อให้ฉันทุกวันคืน
อาจมีบ้างเธอเหนื่อยเมื่อยกายจิต
ขอสักนิดพักก่อนไม่อยากฝืน
แต่ฉันขอได้ไหมใจกล้ำกลืน
แม้จะฝืนช่วยรับสายฉันที
16 กุมภาพันธ์ 2553 19:35 น.
ฟ้าสลัว
เตือนเอาไว้ในใจในแน่นหนัก
ให้ตระหนักแก่ใจอย่าลืมหลง
อย่าเอ่ยถามเรื่องเขาสิ่งพะวง
เดี๋ยวเขาลงให้เราจุ้นจ้านไป
แม้จะห่วงให้เขาระบายจิต
ถามเพียงนิดอาจเหมือนโดนผลักไส
แค่อยากรู้จะพูดเรื่องอะไร
ที่ค้างไว้กลับกลายคลายสิ่งวาง
โดนต่อว่ารู้แล้วช่วยไรได้
เมื่อบอกไปดีขึ้นเรื่องยุ่งสาง
เรื่องคนอื่นอย่ารู้ให้ปากวาง
รู้ตัวเองซะบ้างอย่าวุ่นวาย
ที่ฉันถามเพราะเห็นเช่นดวงจิต
พูดแย้มนิดแล้วเงียบให้ใจหาย
เลยได้หวังเอ่ยถามเธอระบาย
ให้ได้คลายเรื่องยุ่งที่ขุ่นมัว
แต่นี่กลับเหมือนเราคอยจุ้นจ้าน
นั่งอึ้งนานย่านใจให้ปวดหัว
ได้แต่เตือนเอาไว้ด้วยใจกลัว
ต้องเตือนตัวอย่าถามอย่าวุ่นวาย
เรื่องของเราอย่าเล่าอย่าไปบอก
เรื่องช้ำชอกปัญหาเดี๋ยวก็หาย
อย่าให้เขารับรู้ทั้งใจกาย
เขาจะหน่ายกลายเบื่อเมื่อได้ฟัง
เรื่องของเขาแม้ห่วงอย่าล่วงถาม
อย่าติดตามทุกข์สุขทั้งใหม่หลัง
ให้เขาบอกในสิ่งไม่ปิดบัง
แล้วคงนั่งปิดปากฟังก็พอ
แล้วนี่ฉันคือใครกระไรนี่
ใจดวงนี้มึนงงเหลือเกินหนอ
แค่ผู้หญิงคนไกลไร้เคลียคลอ
ที่คอยก่อเรื่องยุ่งให้กับเธอ
ต่อไปนี้คงต้องเจียมใจอยู่
บอกกายรู้แต่นี้อย่ามีเผลอ
อยู่แบบคนเดียวดายตื่นละเมอ
ฉันและเธอคืออะไรบอกฉันที
30 มกราคม 2553 21:28 น.
ฟ้าสลัว
อยากเอ่ยถามสักคำว่าเหนื่อยไหม
ถามจากใจความรักในตัวฉัน
หรือเบื่อหน่ายหายห่างไม่พบกัน
นิสัยนั้นไม่ต้องพ้องดั่งใจ
เธอเหนื่อยไหมที่รักหนักใจหน่วง
ขอพุ่มพวงบอกทีที่สงสัย
หน่ายหรือไม่นิสัยที่เสียไป
บอกฉันให้รู้ทีที่เรื่องจริง
ก่อนเธอเคยบอกห่วงในห้วงจิต
ประครองชิดติดใกล้ให้อุ่นผิง
บอกเข้าใจชีวิตให้พักพิง
วันนี้นิ่งคำน้อยไม่เอ่ยมา
ไม่อยากเอ่ยรำคาญหรือหน่ายเบื่อ
ช่วยหนุนเกื้อเอื้อทีเอ่ยภาษา
จะได้รู้ตำแหน่งที่ต้องตา
ให้รู้ว่าต้องถอยหรืออย่างไร
จำได้ไหมที่เคยเอ่ยเอื้อนบอก
อย่าได้หลอกตัวเองให้หวั่นไหว
ตรองสักนิดก่อนติดห้วงฤทัย
สายเกินไปอาจแย่หากกลับลำ
ก่อนเคียงคู่ชั่วฟ้าพาทนอยู่
ขอพธูคู่คิดก่อนถลำ
ฉันไม่ดีบอกเลยวาจานำ
แม้ว่าคำเหล่านี้จะปวดทรวง
ฉันยังคงเตรียมพร้อมน้อมใจรับ
ไม่บังคับใจใครไว้ห่วงหวง
ไม่ดีพร้อมรู้ดีฤดีดวง
ไม่อยากลวงใจตัวปัดชั่วไป
ทั้งครอบครัววุ่นวายพระพายซัด
แดนประหัดตัดหารคร้านสดใส
ทั้งวุ่นวายส่งให้หงุดหงิดใจ
หากเธอไซร้รับไม่ได้ขอโทษที
ฉันไม่อาจหลบหลีกปลีกทางแยก
คงต้องแบกเรื่องราวยาวหมดศรี
จะไม่โทษสักคำหากคนดี
บอกฉันทีตอนนี้คืออะไร
จะได้รู้จะได้รับวางตัวถูก
ด้วยปมผูกหนักหนาพาอับไส
เหมือนคนมืดหม่นหมองครองจิตใจ
ไร้แสงไซร้นำทางพรางเล่ห์กล
ด้วยใจฉันอ่อนล้าไม่อาจเก่ง
รวมสติยากเพ่งเล็งสับสน
เธอคงเบื่อที่อ่อนแอไม่แยบยล
อึดอัดล้นใจฉันทุกวันคืน..............
24 พฤษภาคม 2552 15:53 น.
ฟ้าสลัว
รอคอย...คำนี้แค่สั้นสั้น
แต่ว่ามันทรมานมากหนักหนา
รอคอย...ไม่นานเพียงวาจา
แต่ทว่าในจิตช่างนิรันดร์
รัก..คำนี้ ฉันรู้เต็มดวงจิต
แม้สั้นนิดแต่ตรึงดึงใจฉัน
คอยเป็นแรงผลักดันทุกคืนวัน
ให้ใจน้อยนี้นั้นมีแรงรอ
รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงรอเล่า
รู้ใจเราคงสัตย์ไม่สึกหลอ
ไม่เปลี่ยนแปลงคงมั่นใจพะนอ
แต่ยังห่อสับสนและกังวล
ด้วยใจรอทรมานเสียดแทงอยู่
ด้วยใจรู้อยู่ได้ในสับสน
ด้วยใจนี้มีรักฝากทางวน
ด้วยอยากยลรักแท้จึงเฝ้ารอ
ทางเฝ้ารอยาวนานได้พานพบ
ทางเสี่ยงแทรกบรรจบพบหลากหนอ
พบอุปสรรคนานาทางใจคลอ
ขอก้าวต่อจนกว่าถึงจุดปลาย
อีกนานไหมทางปลายจะมาถึง
รักลึกซึ้งมาถึงไร้สลาย
บอกให้รู้ตรึงไว้มิวางวาย
เสริมแรงกายแลใจที่เฝ้ารอ
หน้าส่วนตัว
1257
