ในวิถีชีวิตวิถีนี้

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

ในวิถีชีวิตวิถีนี้

ฟ้าเอิ้นสั่งร่ำร้องฮำฮอนฮัก
ควายนอนปรักฮักแพงแห่งเขตถิ่น
เย็นหยาดนุ่มลุ่มอยู่อณูดิน
หอมหวนกลิ่นสาบกล้าสุดนาไกล

เถียงนาน้อยคอยฮักคนจากบ้าน
มัดคันเบ็ดเสร็จงานข้างคันไถ
น้ำข่อนแห้งจวนขอดกู้ลอบไซ
ระวางไว้เก็บฝันเป็นตำนาน

หอมตอกไผ่สานชะลอมย้อมแววคิด
จุดประกายชีวิตได้ขิดสาน
สืบภูมิรู้ปัญญาแต่บุราณ
เริ่มเกิดงานถักทอรอเหมันต์

เมื่อเริ่มห่างจากฝนหล่นทิ้งช่วง
ฟ้ากว่ากว้างบอกลาหน้าวสันต์
การเก็บเกี่ยวเติบตื่นฟื้นทวงงาน
ฤดูกาลสอนเยาว์จวบเฒ่าวัย

หาปูปลาเลี้ยงตัวพอตัวรอด
สวิงกอดข้างแขนพอควงได้
แล้วชีวิตก็ระบำร่ำคลองไกล
เลือกปลาใหญ่เลี้ยงครัวพอตัวกิน

เก็บตำลึงทอดยอดอวบกอดรั้ว
เร่งคนครัวโหมไฟอุไอกลิ่น
รินน้ำข้าวซาวเกลือพอเผื่อกิน
รองท้องสิ้นหิวหน่อยค่อยเร่งมือ

ตำน้ำพริกปลาต้มสักหนึ่งครก
สำรับวางขันโตกพอยกถือ
เรียกครอบครัวร่วมสันต์อีกวันมื้อ
ล้วนก็คือวิถีชีวิตเรา

เปิดนีออนแทนไฟไต้ตะเกียง
นั่งล้อมเรียงพึงพักพนักเสา
ฟังผญาจ่ายขับค่อยรับเอา
จากตายายแก่เฒ่าท่านเฝ้าสอน

แล้วค่อยเข้าในมุ้งมุ่งผ่อนพัก
ซบแก้มรักวางเฉยเกยเหนือหมอน
เก็บเรื่องราวหว่างวันที่สัญจร
จวบอุษามาย้อนต้อนออกงาน

ในวิถีชีวิตวิถีนี้
คือวิถีสืบไว้ให้ลูกลาน
เหลือพอเพียงเลี้ยงกายกรำลายงาน
ทุกเฮือนบ้านล้วนเช่นนี้มานานแล้ว

ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ