สละเหงื่อเพื่อสิ่งใด

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

แผ่วเรไรกล่อมเบาเคล้าลาค่ำ
เพลงนกพร่ำลารังยังอ่อนหวาน
โรยกลิ่นรายพรายล้อมหอมลูกตาล
สุดคุ้งบ้านรับไอหนาวเช้าอรุณ

หยดน้ำฝนหล่นกระเซ็นเย็นใบหญ้า
แววอุษาทาบคลองละอองอุ่น
ให้ระเหยอวลไอละไมละมุน
มาเจือจุนแช่มเช้าพอหนาวคลาย

ไม้ขัดหม้อเขี่ยเตาขี้เถ้าโรย
กรุ่นกลิ่นโชยอังควันแต่วันใหม่
รินน้ำฝนรองหลังคามาดับไฟ
หลบอวลไอซู่ซ่าหรี่ตาริน

รองน้ำข้าวขาวขุ่นหนุนปากหม้อ
อังไฟพอหอมกรุ่นอุ่นอวลกลิ่น
สับปลาร้าคั่วไฟเผื่อไว้กิน
ยามมุ่งถิ่นสู่นาประสาจน

คอนไม้คานหาบกระติบสำรับข้าว
ฝ่าเช้าหนาวหมอกงามท่ามใจหม่น
กลางพรรษายังกรำกรากภัครนาตน
เพียงสองคนครัวน้อยด้อยแรงงาน

ยังคงดำทำนากล้าตามหลัง
ทั้งทั้งที่ทั้งทั้งหน้าพรรษาผ่าน
สองแรงน้อยหยาดเหงื่อมาเนิ่นนาน
จักไหว้วานขอแรงหนแห่งใด

สำรับวางเถียงเก่าเสาใกล้หัก
พอก่อนพักพ่ออีนางวางคันไถ
มีน้ำฝนป่นปลาร้ามาคอยให้
รองท้องเปล่าเช้าใหม่เสียก่อนนั่น

สละเหงื่อแรงงานการใดหนอ
ใยมิท้ออ่อนแรงแห่งความฝัน
ยืนแช่ปรักโคลนฝืนทนขื่นคัน
คอยหมายมั่นสิ่งใดในงานนา

รินเหงื่อเค็มเต็มเม็ดเล็ดชายเสื้อ
กี่ล้านเหงื่อบ่าไหลบนใบหน้า
รสน้ำโคลนเลี้ยงข้าวเนาว์ผืนนา
อาจจะเค็มเกินกว่าน้ำทะเล!

ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ