คูนหล่นบนลำโขง ตอนที่หนึ่ง

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

กลีบโรยโปรยเหลืองลมเนื่องหนุน 
สมดุลหมุนติ้วพลิ้วตามสาย 
คลื่นรับขยับเร้นเย็นกระจาย 
ช้ำชอกออกลายกระอายชล
 
     ส่วนหนึ่งซึ่งน้อมลงพร้อมสรรพ 
คำนับวารีขุ่นสีข้น 
ยินคลื่นปวงคล้ายเป็นตายคน 
เลือดปนใครแปรแม่น้ำก
ู 
     เหลืององค์สงฆ์ชัดโปรดสัตว์เช้า 
อกอ้าวข้าวอุ่นคอยกรุ่นอยู่ 
คูนเบื้องเรืองบาตรยาตรฤดู 
เช้าชูช่อชื่นริมคลื่นคำ
 
     พรายแสงแดดขุ่นกระสุนเข้า 
โขงเราโขงใครไหวเช้า-ค่ำ 
ปลาบึก-ปืนกราดฆาตกรรม 
คูนร่วงคนร่ำเลือดโขงริน
 
     เงื้อมเงาเหล่าร้ายคล้ายเรือล่อง 
แกะกล่องระเบิดแก่งแหล่งหิน 
ร้อยทุนเลื้อยเขี้ยวเลี้ยวกิน 
หน้าดินพังกล่น...หนอจนใจ
 
     ใครตุนคูนต้นควรต้องตัด 
ไทร-โพธิ์สารพัดต้องจัดให้ 
ชาวบ้านชาวช่องคุณต้องไกล 
ทางปืนทางไปอินโดจีน
 
     ขอบโขงทั่วหล้าว่าทุนโลก 
ดูก่อนวิปโยคโลกมีศีล 
เด็กน้อยลอยน้ำตามป่ายปีน 
มือ-ตีนต่างโตรกโลกเสรี
 
     นาคาสิบห้าค่ำรับคูนหล่น 
ความเชื่อเหนือชลใช่ป่นปี้ 
เป็นมาปลา กุ้ง สะดุ้งมี 
ตอคูนบ่หนีการแตกบาน
 
     วสันต์เม็ดซ่าลงมาเสร็จ 
เมล็ดคูนสืบคงรู้ซ่าน 
ข้าว ปลา นา น้ำ คือตำนาน 
ลูกหลานคงรู้สูคือใคร
 
     วับ-วับจีวรพระคุณเจ้า 
กลับวัดตรัสเช้าพร้อมข้าวใหม่ 
คูน-โขงรับธรรมลำนำไท 
ผลิ-ร่วงล้วนในแม่น้ำเรา

     หนุ่มน้อยรู้สึกสำนึกน้ำ 
ควบกล้ำคำยื่นกลับคืนเหย้า 
เชื่อมโยงโขงใหญ่ฟังวัยเยาว์ 
น้ำใจไผเน่าพอเฮานึก

  วันนี้พอหอมปากหอมคอก่อนนะครับ  วันหลังจะเอาตอนที่สองมาฝาก