คือเพื่อน ผู้พร่ำ รำลึก

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

คือเพื่อน ผู้พร่ำ รำลึก

เวลานี้ที่เหงาร้าวใจอยู่
เวลานี้เพื่อนรู้อยู่บ้างไหม
เวลานี้ทำการงานอะไร
เวลานี้ร้องไห้หรือสุขซึ้ง

คิดถึงเพื่อนรักเพื่อนไม่เลือนลาง
วลีวางประดับไว้ได้รู้ถึง
ทุกการลาทุกถ้อยคำล้วนคำนึง
ใครผู้ซึ่งจริงใจในชีวิต

จำหรือเปล่าเทอมสุดท้ายในมอหก
จำหรือเปล่าเคยสอบตกยกห้องผิด
จำหรือเปล่าเคมี นิรมิต
วิงรอบทิศอาคารหนึ่ง....สอบซ่อมเคมี

ไม่มีแล้วฝ่ายปกครองจ้องจะจับ
ไม่มีแล้วขับมอไซค์ไปทุกที่
ไม่มีแล้วเสาธง ณ ตรงนี้
ไม่มีแล้วที่นี่ไม่มีกัน

ไม่มีแล้วโรงอาหารอาคารห้า
ไม่มีแล้วไม่มีป้าขายอาหาร
ไม่มีห้อง ผอ. ในวันนั้น
ที่ร่วมกันลักขนมลูกอมครู

ไม่มีแล้วนะสนามวอลเลย์บอล
ไม่มีแล้วนะบทกลอนที่สวยหรู
ไม่มีแล้วเสวนานิทาครู
ถนนนั้นที่ว่างอยู่ไร้ผู้เดิน

ไม่ได้เห็นหน้าโบ๊ะที่โปะแป้ง
ไม่มีใครให้แกล้งยามห่างเหิน
ไม่มีมือให้รั้งยามย่างเดิน
ไม่มีเพื่อนหยอกเอินยามสุขใจ

แก้วซันดิวถูกทิ้งขว้างให้ว่างเปล่า
โรงรถเล่าไร้เสียงสำเนียงไหน
ฟังแตรบีบปี๊กๆเหมือนกรีดใจ
คิดถึงท้ายมอเตอร์ไซค์ที่นั่งซ้อน

มึงรู้ไหมหกปีที่เห็นหน้า
วันนี้เหมือนกูจะบ้าประสาทหลอน
หลายเดือนในมหาลัยใจอาวรณ์
คิดถึงตอนร่วมห้องในชั้นเรียน

มองสมุดเล่มเก่าที่เคยลอก
น้ำตาหยอกแก้มใสในการเขียน
มองเฟรนชิปเล่มน้อยคอยล้อเลียน
มึงยังเขียนด่ากูอยู่เพื่อนเหมือนทุกคน

ไหนไร้เสียงเฮฮาเสียงด่าเล่า
ไหนไร้เสียงบ่นร้อนหนาวไร้เหตุผล
ไหนไร้เสียงพึมพนำยัยน้ำมนตร์
ไหนไร้เสียงยัยใหม่บนในเวลา

ไหนไร้กลอนไอ้ประธานไม่เอาไหน
ไหนไร้ใครเคยจ๋อยยัยน้อยด่า
ใหนยัยปูผู้เครียดเคร่งเร่งวิชา
อยู่ไหนหละไอ้หมาต้นผู้ทนทาน

ไหนไอ้เอ็มอยู่ไหนไอ้ตัวน้อย
ไหนยัยจ่อยมดแดงแห่งเสียงหวาน
ไหนยัยแอบ้านผักแว่นผู้แก่นงาน
ไหนยัยตุ๊กตาผู้ไม่ขานการพูดไว

ลูกนายกฯยัยน้อยไม่ค่อยพูด
ตอนหลุดวงโคจรไปที่ไหน
แล้วอะประเสร็ฐไอ้เล็กมันอยู่ได
หกทับหนึ่งทั้งหลายแยกย้ายกัน

แสนคิดถึงแม่ศิวาฯผู้อาทร
คิดถึงตอนวันอำลาจะเอ๋ยขาร
คึดถึงมือที่ซับน้ำตานั้น
พวกเรามันร้องไห้ในวันลา

ในวันนี้เห็นรถแดง เห็นรถเหลือง
รำลึกเรื่องเก่าๆหัวเราะร่า
อยู่คนเดียวนั่งขำทั้งน้ำตา
คิดถึงน้ำคิดถึงฟ้าแผ่นดินเรา

เวลานี้ที่เหงาร้าวใจอยู่
เวลานี้กูรู้มึงก็เหงา
กูสัญญาจะกลับไปได้ผ่อนเบา
ลาความเหงาอยู่พร้อมหน้าทุกๆคน

ณ ตอนนี้มีแต่กลอนระบายให้
ณ เดี๋ยวนี้กูพอคลายในสับสน
ณ อนาคตกาลจะทานทน
กูจะกลับไปบ่น........ให้มึงฟัง

(แล้วเจอกันแน่ๆ)

ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ (อ๊อฟ ชายติงต๊องผู้มีรอยยิ้มและการหัวเราะได้ทุกที่ทุกเวลา ชายผู้สรรหาเรื่องตลกๆมาเล่าสู่กันฟัง ชายผู้เข้าขากับใหม่หมูบินในเรื่องไร้สาระ)
เขียนเมื่อ วันเสาร์ที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2551
ด้วยความคิดถึงเพื่อนสมัยมัธยม
20.00 น. เวลาแห่งความเหงาพอจะคลายลงบ้าง
ข้าพเจ้านั่งคิดทบทวนถึงกิจกรรมต่างที่ร่วมกันทำกับเพื่อน
ทั้งเรื่องที่ขำจากรถสีต่างๆ
ไม่วายแม้กระทั้งเรื่องที่วนเวียนแถวตู้เย็น ผอ.