6 มกราคม 2551 11:49 น.

กระท่อมปลายนาหลังเดิม

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

เมฆทะมึนหม่นดำเริ่มตั้งเค้า
กระท่อมปลายนาเก่าไม่ไหวหวั่น
หยาดเม็ดฝนหลงฤดูจากไหนนั้น
หลงการงานภารกิจหน้าที่ใด

ปกติฤดูหนาวก็หนาแล้ว
ฝนมาซ้ำไม่แคล้วหนาวไปใหญ่
หนาวร้อนผุแม้จะพังสักปานใด
ก็แอบอมยิ้มดีใจอยู่ลึกๆ

ตอซังข้าวเบากรอบที่เหี่ยวแห้ง
ก็ยังแฝงสามัญความรู้สึก
ฝนหลงมาชะงานนั้นลุ่มลึก
ให้รู้สึกสะกิดเจตน์เลศนัย

มีแต่เจ้าสินิอยู่เป็นเพื่อนข้า
เสียงเถียงนาหยอกเอินซังข้าวใหม่
อีกไม่นานคงถูเขาเผาด้วยไฟ
อย่าดีใจเพราะฝนมาล่อลวง

ผู้มาก่อน........
ให้พักผ่อนชายคาให้หายห่วง
มาหลบแดดซ่อนฝนที่หล่นร่วง
หายง่วงหายเมื่อยล้าก็ลาจร

ผู้มาใหม่........
ไม่แตกต่างอะไรจากผู้ก่อน
มาพักเดี๋ยวลาลับก็กลับคอน
ฝากลายกรองบทกลอนแล้วจากไป

กระท่อมปลายนาหลังเดิมเริ่มเซทรุด
ด้วยต้อนรับทุรยุคหลายสมัย
ไม่หวั่นเกรงแดดฝนจากฟ้าใด
แต่หวั่นไหวผู้คนที่ผ่านมา

เมฆทะมึนหม่นดำเริ่มตั้งเค้า
กระท่อมปลายนาเก่ายังหยัดกล้า
ไม่กลัวเกรงสิ่งใดแต่ไรมา
กลัวต้องหลั่งน้ำตาเพราะปลวกงาน

9 พฤศจิกายน 2550 10:28 น.

สรรพสัตว์ สรรพสุรา

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

สามสิบปีล้าม้า ตายไป มากแฮ
อันเรื่องเบียร์เลียไวท์ ไม่รู้
แพะแกะยี่สิบวัย ตายหมด
สก๊อตยอดไรท์ในตู้ อดลิ้ม ชิมลอง
วัวริมหนองดื่มน้ำ เป็นตัน
ห้าสิบปีก็พลัน ร่างไร้
สุนัขสิบห้ามัน ตายหมด
รัมกับยิมมิได้ พลิกฟื้นดังถวิล
แมวกินนมน้ำฉ่ำ เนืองนอง
อยู่ไม่เกินสิบสอง แย่แล้ว
แม่ไก่ใช่มากอง ให้ทอด กินนา
ได้สิบปีไม่แคล้ว สุดสิ้นชีพสลาย
เสียดายสัตว์เหล่านั้น ไม่กิน เหล้าแฮ
มันไม่มีราคิน ด่างพร้อย
มามอดม้วยชีวิน ล่วงลับ ไปแฮ
ต้องแก่ไวตายจ้อย ดับดิ้นสูญหาย
หญิงชายบาปช้า กาลี
เมามั่วมัวราคี มากแท้
อายุกลับยืนดี หลายเท่า
ยังดื่มดวดอยู่แม้ ล่วงเก้าสิบสอง

8 พฤศจิกายน 2550 12:05 น.

การกินการอยู่ใครไม่สู้พ่อ การแจวการถ่อพ่อไม่สู้ใคร

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

การ ดีมีเกียรติก้อง กาลนาน
กิน ทรัพสินราชการ เกียรติเหี้ยน
การ ทุจริตติดสันดาร ยากเลิก ละแฮ
อยู่ อย่างเช่นเป็นเสี้ยน เสียบเศร้าโศกไฉน
ใคร ใครในโลกล้วน อยากดี นักนอ
ไม่ ก่อกรรมเกิดศรี บาปสร้าง
สู้ ศึกสิ่งอับปรีย์ ผจญจิต ไหวฤๅ
พ่อ แม่บ่อาจง้าง งัดเข้าธรรมบาล
การ งานหนักเบาต้อง ออกแรง
แจว พ่อแจวรีบแซง รุดหน้า
การ ดื่มดวดคอทองแดง ดุจเหล็ก
ถ่อ รักคืนรังล้า รุ่งแจ้งจึงโทรม
พ่อ ผมพบเพื่อนพ้อง ลูกตน
ไม่ เจอะคนดีจน สักผู้
สู้ ส่ำสัตว์ในพน ไพรป่า ปานฤๅ
ใคร ใครพบประสบรู้ หลีกเร้นหลบหาย

8 พฤศจิกายน 2550 11:37 น.

การกินการอยู่ใครไม่สู้พ่อ การแจวการถ่อพ่อไม่สู้ใคร

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

การ ดีมีเกียรติก้อง กาลนาน
กิน ทรัพสินราชการ เกียรติเหี้ยน
การ ทุจริตติดสันดาร ยากเลิก ละแฮ
อยู่ อย่างเช่นเป็นเสี้ยน เสียบเศร้าโศกไฉน
ใคร ใครในโลกล้วน อยากดี นักนอ
ไม่ ก่อกรรมเกิดศรี บาปสร้าง
สู้ ศึกสิ่งอับปรีย์ ผจญจิต ไหวฤๅ
พ่อ แม่บ่อาจง้าง งัดเข้าธรรมบาล
การ งานหนักเบาต้อง ออกแรง
แจว พ่อแจวรีบแซง รุดหน้า
การ ดื่มดวดคอทองแดง ดุจเหล็ก
ถ่อ รักคืนรังล้า รุ่งแจ้งจึงโทรม
พ่อ ผมพบเพื่อนพ้อง ลูกตน
ไม่ เจอะคนดีจน สักผู้
สู้ ส่ำสัตว์ในพน ไพรป่า ปานฤๅ
ใคร ใครพบประสบรู้ หลีกเร้นหลบหาย

22 ตุลาคม 2550 11:42 น.

หนังสือชีวิต

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

"บันทึกไว้ในหน้าหนังสือ"     
     หนังสือคืองานบันทึก
จารึกลายลักษณ์อักษร
เขียนฟ้าภูฝาวนาดร
เสริมอ่อนแข้มแข็งแรงใจ
     บันทึกเล่มน้อยด้อยค่า
ด้อยอักษราหาไม่
มองเล่มหนังสือคราใด
เตือนใจอย่าท้อทรนง
     สู้ชีพสู่ฝันมั่นหมาย
สู่ชัยชนะประสงค์
ชีวิตขีดเพียรเขียนลง
ปลดปลงอยู่ใยใจเอย
     ชีวิตคือบทที่เขียน
คือบทเรียนใช่ไหมเอ๋ย
ความฝันอย่าขังมันเลย
หน้าที่เชลยพอที
     หลายฉากหลากตอนล้มลุก
มากสุขมายทุกข์ทุกที่
หลับเรื่องหลับรสพจนีย์
จากนี้เผยปลุกทุกยาม
     หนังสือชีวิตเล่มนี้
เขียนชีวิตกระทั่งคำถาม
ทุกรักอักษรงอกงาม
ทุความตราตรึงซึ้งใจ
     หนังสือชีวิตเล่มอื่น
วันคืนเคยเขียนบ้างไหม
หากเขียนเขียนอิงสิ่งใด
หรือได้ปล่อยว่างนานแล้ว

     ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ