เพื่อนใช่ไหม

ฟ้า&น้ำทะเล

ข้อความต่อไปนี้เราทำได้เพียงแค่เขียนขึ้นในใจ 
 เพราะยังไม่พร้อมที่จะให้เพื่อนคนนึงมาอ่านโดยผ่านตัวอักษรที่มักจะส่งถึงกันเสมอ
แปลกนะ ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนที่ขึ้นชื่อว่าสนิทสนมกันมาก
เรื่องราวต่างๆ ทั้งสุขและทุกข์  เราสองคนต่างก็ได้รับรู้แลกเปลี่ยนกัน  ทั้งยินดีและปลอบโยนซึ่งกันและกันอยู่ตลอดเวลา
แต่ทำไมบางครั้งถามใจตัวเองแล้วก็พบว่า มันมีบางสิ่งที่ยังไม่ได้พูดออกมา 
 และอาจจะไม่มีวันพูดให้เพื่อนคนนี้รับฟังเลยก็ได้  
เหตุผลน่ะหรือ  คงเป็นเพราะความไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมั๊ง


วิชา human relations อาจารย์ให้เขียนเรื่องราวที่ประทับใจ.หนึ่งในนั้นมีเรื่องของนายด้วย  
ไม่ต้องบอกหรอกว่าเราเล่าถึงนายยังงัย  เอาเป็นว่าประทับใจละกัน
นี่เป็นข้อความที่เพื่อนส่งมาให้เราเมื่อวาน
มันทำให้เราอึ้งเป็นรอบที่ร้อยแล้วกระมัง  อึ้งในความรักและความสำคัญระหว่างเพื่อนที่มอบให้เรามา
นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่เรามีต่อกันเลย
เราซะอีกที่ไม่กล้าแม้จะพูดว่าห่วงใยนายนะ
ความรู้สึกดีๆ กับเรื่องราวความประทับใจที่มีต่อเพื่อนคนนี้  
 มันคงจะถูกเก็บเอาไว้อย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่านะ?
ซักวันหนึ่งคงได้คำตอบให้ตัวเอง 
 และหวังว่าคงจะไม่สายเกินไปเหมือนที่เคยผ่านมา เพราะความปากแข็งของตัวเองอีก..