20 สิงหาคม 2549 21:56 น.
^^ฟูแมนจูซูมูรู^^
"คุณเป็นผู้หญิงบ้าอำนาจ....และใจร้ายมากที่สุดเท่าที่ผมเคยได้พบ..."
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากใคร ... คนที่เคยเอ่ยคำรัก ..
วันนี้ ..
สำหรับเขา .. ฉันคงยังเป็นผู้หญิงบ้าอำนาจและใจร้ายโดยไร้คำแก้ตัวใดๆ ..
ปล่อยให้มันเป็นในแบบที่มันต้องเป็นเถอะ ..
บางทีความเข้าใจในเหตุผลอันเป็นความจริง .. มันก็สร้างความเลวร้ายให้เกิด
และบ่อยครั้งที่ความเข้าใจผิดนำมาในสิ่งซึ่งถูกต้องเหมาะควร
เลือกยากเหมือนกันว่าจะให้เป็นแบบไหน
แต่สุดท้ายฉันก็เลือกทำอย่างที่ทำลงไป ..
เป็นการกระทำอันเห็นแก่ตัวมากที่สุด
คำอธิบายและการแสดงออก ..
บางทีมันก็สร้างความเจ็บช้ำอันมากมายหาที่สุดไม่ได้
ความเงียบ ..
หลายครั้งที่มันทำหน้าที่เสมือนพลาสเตอร์ปิดแผลมิดชิด
ปล่อยให้แผลนั้นหายเอง หรือไม่ก็ .. เน่าเฟะ ..
ก็ต้องปล่อยมันเป็นไป
พรุ่งนี้ ..
ไม่รู้เหมือนกันว่า ..
ฉันต้องเลือกความเข้าใจผิดเพื่อทำอะไรให้มันถูกต้องเช่นเดิม
หรือว่า ..
จะสามารถทำในสิ่งที่หัวใจปรารถนา ..
แต่ ..
เพราะฉันทำตามหัวใจปรารถนามิใช่หรือ?
ที่ทำให้ฉันต้องมายืนอยู่ ณ สุดเส้นสายนี้ ...
5 ตุลาคม 2547 22:03 น.
^^ฟูแมนจูซูมูรู^^
ฉันจำได้....ในวันนี้เมื่อปีที่แล้ว....
ที่เราได้พบกัน....เนื่องมาจากการทำงาน....
ผู้ชายขี้เล่น ... สนุกสนาน...หัวเราะเสียงดัง....
แล้วก้อคอยขอเบอร์โทรศัพท์ฉัน...ทั้งๆ ที่ฉันอายุมากกว่า...
แต่ดูคุณไม่แคร์...ไม่อาย...คุณบอกว่า..เรื่องของหัวใจผม..ใครจะทำไม...
แม้ฉันจะไม่ได้ให้เบอร์ฉันแก่คุณไว้..แต่คุณก้อมีวิธีได้มันมาจนได้...
จนวันนี้....วันที่คุณไม่ได้อยู่ข้างข้างฉันแล้ว....ฉันก้อยังไม่เคยรู้เลย...ว่าคุณได้มันมาอย่างไร...
ขอบคุณท้องฟ้า.....ที่มอบความพยายามมาให้คุณ....
มิเช่นนั้น...หัวใจของฉันคงไม่ได้รับความรู้สึกที่ดีขนาดนี้........
หลังจากนั้น...คุณโทรหาฉันทุกวัน...วันละหลายหลายครั้ง...
ฉันต้องเอามือถือไว้ใกล้ตัวเสมอแม้ตอนนอน...
เพื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้า...จะได้คอยรับโทรศัพท์ของคุณบนที่นอน...
ใต้ผ้าห่มอันอบอุ่น...ฟังเสียงทุ้มนุ่ม...(ตอนนี้คนเขียนขอแอบยิ้มนะ..อิอิ)
แล้วทั้งวันฉันก้อจะทำงานอย่างมีความสุข....อมยิ้ม...จนสงสัย...ตัวเองบ้าหรือป่าว..?????
คุณบอกเสมอว่า...ยามคุณอยู่ใกล้ฉันคุณมีความสุขมากที่สุด......
ตอนนั้น...ฉันได้แต่เงียบ..เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไรได้..
ฉันขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า....
ยามฉันอยู่ใกล้คุณ...ฉันมีความสุขมากกว่าคุณหลายเท่านัก....
ท้องฟ้าดูสวยใส....แม้ในวันฝนตก.....ได้ยินเสียงนกร้อง....แม้เป็นตอนพลบค่ำ......
รู้สึกมีพลังเยอะแยะมากมาย....สามารถจัดการงานทุกอย่าง
และอุปสรรคทุกชนิดได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...
ขอขอบคุณค่ะ...ที่รัก...คุณได้มอบวันพิเศษที่สุดในชีวิตให้แก่ฉัน....
จนวันหนึ่ง....คุณเข้ามาทำงานในบริษัทของคุณพ่อของฉัน....
เพราะคุณเข้าใจว่า...จะทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น...โดยที่คุณไม่เคยบอกฉันมาก่อนเลย...
แต่ทุกอย่าง....มันกลับตรงกันข้ามกับที่คุณคิด....
ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนแปลงไป.....
คุณรู้ไหม...ฉันทำตัวไม่ถูก....เวลาเราพบกันในที่ทำงาน....
เมื่อเห็นคุณแสดงสีหน้า..เสมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน...
ที่รักคะ...คุณรู้หรือป่าว...ว่ามันสร้างความเจ็บปวดให้แก่ฉันมากเพียงใด....
แต่ฉันเข้าใจว่า...ที่คุณทำทั้งหมดนั่น....เพื่อปกป้องฉัน...ลูกสาวเจ้าของบริษัท...
ที่คุณเคยบอกฉันว่า...ผมไม่อยากทำให้คุณเสื่อมเสีย......แค่นั้น...คุณบอกฉันแค่นั้น....
ตลอดสี่เดือน....ที่คุณทำงานใกล้ใกล้ฉัน....มันทรมานคุณมากไหมคะที่รัก.....
ทุกครั้ง...ที่คุณโทรหาฉัน....ถ้าคุณรู้ว่าฉันอยู่กับคุณพ่อ...
คุณก้อจะบอกว่า...เดี๋ยวผมจะโทรมาใหม่...
ทุกครั้ง...ที่เราจะพบกัน...ต้องเป็นสถานที่ที่เราคิดว่าจะไม่พบคนรู้จัก....
ทุกครั้ง...ที่คุณขึ้นมาบนรถฉัน...คุณจะเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่....
ทุกครั้ง...............................
ทำไม....ครั้งหลังหลังที่เราพบกัน....มันถึงมีเงื่อนไข...มีข้อจำกัด...และดูคุณเป็นทุกข์...
ที่รักคะ....คุณรู้ไหม....ฉันทรมานเพียงใด...กับการที่เห็นคุณไม่มีความสุข....
ที่รักคะ....ฉันเข้าใจ....ว่าเรามีความแตกต่างกัน...ในเรื่องของสังคม....
ที่รักคะ....ฉันไม่เข้าใจ....คุณไม่แคร์เรื่องอายุ......แต่คุณแคร์สังคม...
ฉันขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า....ฉันไม่เคยแคร์สังคม...ไม่เคยแคร์อายุ...
ไม่เคยแคร์ว่าใครจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา...
ฉันขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า....ฉันแคร์แค่คุณ....ฉันแคร์แค่ความสุขของคุณ....
ฉันขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า....ทุกอย่างที่ฉันทำไป....
เพราะฉันทนไม่ได้...ที่เห็นคุณไม่มีความสุข...
ฉันขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า....ที่ฉันต้องบีบบังคับให้คุณลาออก...
เพราะฉันอยากเห็นคุณดำเนินชีวิตทุกวันอย่างมีความสุข...
....ฉันไม่อยากให้คุณเป็นกังวล...ฉันอยากเห็นคุณมีรอยยิ้มเหมือนที่ฉันเคยเห็น....
....ฉันไม่อยากให้คุณต้องเป็นกังวลกับการหาเงินมากมาก...เพื่อซื้อรถ...ขับไปรับฉัน...
แม้มันจะเป็นคำสัญญาของคุณก้อตาม..
....วันที่ผมมีรถ...ผมจะขับไปรับคุณ...ปลายปีนี้..ผมสัญญา...
ที่รักคะ...ฉันไม่ต้องการรถ...ฉันต้องการแค่คุณมีความสุข....
นี่ก้อหนึ่งปีแล้วสินะ.....
นับตั้งแต่วันที่เราได้รู้จักกัน.....
ตอนนี้คุณได้ไปทำงานในบริษัทรับเหมาก่อสร้างใหญ่โต...มีชื่อเสียง....
ฉันหวังเสมอว่า....คุณจะมีความสุข...มีอนาคตสดใส...เป็นวิศวกรใหญ่...
มีคนเคียงข้างคอยดูแลคุณ....มีคนสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าอันสดใสของคุณ....
มีคนที่คุณสามารถคิดถึงเขาได้อย่างเต็มหัวใจ...โดยไม่ต้องกังวล....
ฉันคนนี้....ขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า...ฉันรักคุณ..
ฉันคนนี้....ขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า...ฉันคิดถึงคุณเสมอ...
ฉันคนนี้....ขอบอกคุณตอนนี้ได้ไหมคะว่า...ทุกนาทีที่มีคุณ...เป็นนาทีที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉัน...
แม้คำพูดสุดท้าย....ที่ฉันได้ยินจากคุณคือ....
"คุณเป็นผู้หญิงบ้าอำนาจ....และใจร้ายมากที่สุดเท่าที่ผมเคยได้พบ..."
และคำพูดสุดท้าย....ที่ฉันอยากจะบอกคุณก้อคือ.....
"ที่รักคะ...คุณเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของฉัน...ที่ฉันจะรักและคิดถึงคุณสุดหัวใจตลอดไป...แม้ฉันจะมีผู้ชายคนอื่นในชีวิตอีกก้อตาม..."
หน้าส่วนตัว
1276
