7 กันยายน 2547 02:09 น.
ฟาโรห์
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ วันนี้ท้องฟ้าสดใส
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ สายฝนถึงขาดสาย
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ ดอกไม้ถึงแข่งกันบาน
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ สายหมอกมันเริ่มจาง
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ ดวงอาทิตย์ถึงอ่อนแรง
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ ดวงจันทร์ถึงสว่างไสว
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ ทะเลถึงไร้คลื่นลม
ไม่รู้ว่าทำไม ^o^ ฉันถึงได้รักเธอ
6 กันยายน 2547 20:29 น.
ฟาโรห์
ฉันไม่ให้สัญญาหรอก
เพราะยังไม่แน่ใจในวันข้างหน้า
ไม่รู้เรื่องอานคตว่าจะมีไรเกิดขึ้นมา
และไม่สัญญาว่า..จะรักนานเท่าไหร่
เอาเป็นว่าวันนี้และพรุ่งนี้
ฉันจะรักเธอจากนี้ทุกๆวัน
ตราบเท่าที่ฉันคนนี้มีลมหายใจ
ตราบเท่าโลกใบนี้ไม่แตกสลาย
ฉันไม่สัญญาหรอกว่า
ฉันจะรักเธอนานเท่าใด
เอาเป็นว่ารักฉันมีเท่าไหร่
ก็ให้เธอไปเท่านั้น
ฉันไม่สัญญาเราจะรักกันไปถึงวันไหน
เราจะอยู่ด้วยกันอีกนานเท่าไหร่
แล้วฉันจะดูแลเธอไปตลอดไหม
เอาเป็นว่าฉันรักและดูแลเธอตราบใดที่เธอ...ที่เธอยังรักฉัน
6 กันยายน 2547 02:41 น.
ฟาโรห์
ฉันอยู่ได้ด้วยตัวเอง
ถึงห่างไกลล้านๆไมล์
สิ่งล่อใจอยู่รอบๆกาย
แต่มันอีกไม่นานหรอก
ก็รู้บางที่อาจทำใจหวั่นไหว
ก็รู้ว่าบางคราวอาจทำใจหันเห
ก็รุ้บางค่ำคืนอาจทำใจรวนเร
แต่ไม่เคยคิดนอกใจคนดี
6 กันยายน 2547 02:18 น.
ฟาโรห์
อยากเขียนใจให้เป็นเพลง
อยากบรรเลงให้เป็นทำนองครองคำหวาน
สื่อความหมายเป็นบทกลอนสอนอักษร
ให้รู้ทุกค่าๆทุกๆตอนคือคิดถึงกัน
อยากเขียนใจออกมาสื่อภาษา
อย่าแปลอักษรให้ประจักในวาจา
ให้แทนค่าเป็นคูณสองเท่าๆกัน
ให้รู้ทุกท่วงทำนองคือห่วงใย
อยากเขียนใจระบายรัก
ให้ตราตรึงไว้แน่นหนักไม่หวั่นไหว
ให้สื่อภาษาออกมาแล้วเด่นชัดติดตรึงใจ
ว่าทุกๆคำที่พร่ำไปคือรักเธอ
5 กันยายน 2547 23:55 น.
ฟาโรห์
วันทั้งวันใยเป็นแบบนี้
นั่งอยู่ดีๆก็จามทั้งวันคนดี
ไม่รู้ใครนินทากล่าวขวัญ
ไม่รู้ใครเฝ้ารำพันถึงกัน
เป็นเธอหรือเปล่านา
ที่กล่าวขวัญคิดถึง
หรือว่าที่จามไป
เพราะแพ้อากาศกัน
คงจะใช่อย่างที่คิด
เพราะเธอคงไม่คิดอะไรมาก
วันๆหนึ่งในหัวมีแต่งาน
ส่วนความเป็นไปของฉัน...คงแค่โดนหวัดกิน
ก็เป็นแบบนี้แหละคนดี
คนไม่มีใครดูแล
ก็เลยเป็นอะไรๆง่าย
ไม่สบายๆก็บ่อยๆๆ
หน้าส่วนตัว
547
