23 กุมภาพันธ์ 2552 18:50 น.
ฟา
ไร้ส่ำเสียงสำเนียงใดกลางใจลึก
ยิ่งยามดึกสงัดเงียบยังเรียบไหว
ไม่มีสรรพสะอื้นกล้ำกลืนใด
จากหัวใจช้ำชอกจะบอกกัน
หากเฉียดเลื่อนผ่านใกล้หายใจอุ่น
ยังมีลมละมุนเบาบางฝัน
ทั้งรักเศร้าเคล้าขมผสมกัน
ความเงียบงันยังสั่นสะท้านใจ
แม้ยังนิ่งเหมือนสงบไร้สะอื้น
แต่หัวใจแสนขมขื่นเกินทนไหว
หายใจเข้าออกทุกวันที่หมุนไป
คงเหลือค้างใจไว้แค่เจ็บจม
ไม่โทษคุณหรือใจอะไรหรอก
ที่ช้ำชอกหัวใจไห้ขื่นขม
แค่บอกตัวเตือนตนยามทุกข์ตรม
ถึงเจ็บปวดทุกข์ระทมก็เต็มใจ
เพราะเมื่อเริ่มหัวใจสัมผัสรัก
ยังคงเชื่อหนักแน่นไม่หวั่นไหว
ว่าศรัทธาของรักเชื่อมถึงใจ
อีกหนึ่งใจไกลแค่ไหนจะกลับมา
อาจต้องเจ็บปวดนานแสนนาน
กว่าจะได้ความหวานที่ปรารถนา
ก็ยินดีจะอดทนรอเวลา
แม้จะเจ็บทุกคราที่หายใจ
23 กุมภาพันธ์ 2552 14:23 น.
ฟา
ทุกครั้งที่ฉันเดียวดายเวิ้งว้าง
รอบกายว่างเปล่าไร้ควาหมาย
ทุกความรักอาลัยมิเคยคลาย
หรือจางหายจากใจเล็กดวงเก่า
ในวินาทีแห่งรักที่ยังอยู่
ยังคงรอเรียนรู้แม้จะเหงา
ความเงียบงันเปล่าว่างระหว่างเรา
ยังซ่อนความรักแสนเหงาไว้สุดใจ
ฉันยังคงคงความรักแม้ใจร้าว
ถึงต้องกอดความเหน็บหนาวกับหวั่นไหว
แต่ก็ยังทั้งรักเหลืออาลัย
ความศรัทธายังเปี่ยมไว้ไม่คลอนเคลื่อน
ถึงแม้วันผ่านพ้นจนเลือนเงา
ใจจะเจ็บร้าวเหงาน้ำตาเกลื่อน
แต่ยังคงรักเสมอดาวเคียงเดือน
ถึงจะเลื่อนหมุนอย่างไรยังคงรัก
23 กุมภาพันธ์ 2552 13:43 น.
ฟา
เดียวดายผ่านลมแสนเยียบเย็น
ถึงวันฟ้าใสยังไม่เป็นดังเช่นหวัง
แรงที่เหลือน้อยลดลงเกินกำลัง
ใจเจียนจวนจะถูกฝังกับน้ำตา
ทั้งเหนื่อยอ่อนเพลียใจร่างกายฝืน
ต้องเริ่มต้นวันสดชื่นไล่ความล้า
แต่หัวใจดวงเดิมผ่านเวลา
หาลดความทรมาลงได้พลัน
ใช่ว่าแสงขอบฟ้าเมื่อวันใหม่
จะฉุดใจจากโศกได้ดั่งความฝัน
มันยังคงเก็บความเศร้าไว้ครบครัน
ไม่มีแสงแห่งตะวันช่วยสักครา
หน้ายังคงยิ้มไว้แม้ใจเศร้า
เก็บความเหงาซ้อนเป็นเงาไว้หลังหน้า
เมื่อพ้นงานหมดวันลงอีกครา
ก็หลับไปกับแววตาที่ร้าวราน
23 กุมภาพันธ์ 2552 13:36 น.
ฟา
เนิ่นนานเพียงไหนในเหตุการณ์ก่อน
คำหวานเคยป้อนเว้าวอนเงียบหาย
เชื่อในไมตรีจะไม่มีคลาย
ศรัทธา เชื่อมสายสัมพันธ์สองเรา
จากเพียงแค่เด็กด้อยโอกาสรัก
จึงทุ่มใจรักอยากพักเพียงเขา
แม้เริ่มรักแรกจักคล้ายกับเงา
ก็ชัดใจเรารับเขาล้นเต็ม
เปิดเผยเฉลยให้รู้ไปในรัก
ทุกทีทายทักกับหนุ่มคมเข้ม
คุ้นเคยอารมณ์ซุ่มซึ้งอิ่มเอม
รักลูกน้ำเค็มคนถิ่นเมืองคอน
วันเดือนเลื่อนผ่านเข้างานคงหนัก
จึงลดเลิกละกับรักที่สอน
เก็บกลอนเพลงรักเวลาก่อนนอน
ย้ายเปลี่ยนคนอ้อนไร้ความเมตตา
สี่ปี่หกเดือนเคลื่อกว่าเจ็ดวัน
บ่อยครั้งหวานหวั่นภาพนั้นมาหา
ซึมซับอดีตเก่าไร้เงาคนลา
เหลือเพียงน้ำตาร่วงบนรอยใจ
เจ็บจริงทุกคราวทุกข์ร้าวฝังลึก
หนักกว่ารู้สึกเพียงหนาวสั่นไหว
ริเริ่มก้าวแรกรักคนไร้ใจ
ผิดเองใช่ไหมที่เชื่อให้รักจริง
วันนี้เรายังต่างคงชีวิต
ก้าวข้ามลิขิตฝ่าฟันทุกสิ่ง
แต่สำหรับฉันวันนี้ชีวิตจริง
หัวใจถูกทิ้งรำไห้เจ็บจม
15 กุมภา' 52
หน้าส่วนตัว
2502
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
