27 กุมภาพันธ์ 2552 21:04 น.
ฟา
ลืมตาฟื้นตื่นขึ้นในห้องเก่า
ห้องคนเหงาที่เคียงเงาความอ่อนล้า
เช้าวันใหม่ไม่สดใสใจทรมา
อาการฟ้องส่งมาตาพร่าพราย
สะบัดหน้าลูบตาไปถ้วนทั่ว
แล้วดันตัวลุกขึ้นอย่างง่ายง่าย
ไม่ทันพ้นยืนไม่สุดสะดุดกาย
ทรุดหัวทิ่มลงง่ายง่ายคล้ายตอนยืน
ลองบีบแขนบีบขาที่ชาอยู่
หลับตาครู่ดูอาการไม่กล้าฝืน
กลัวจะร่วงลงร่างล่างพังคลืน
หรือว่าเรายังไม่ตื่นจากนิทรา
ค่อยค่อยลืมตาช้ากว่าคราแรก
ยิ่งดูแปลกห้องของเราที่ตรงหน้า
กำลังหมุนรอบตัวปาดไปมา
ซ้ายและขวาพาให้จะอาเจียน
25 กุมภาพันธ์ 2552 23:09 น.
ฟา
ฉันมีชีวิตบนคราบน้ำตา
จมปรารถนาเมื่อครายังเด็ก
ใจเจ็บช้ำบ่อยเหมือนเป็นเรื่องเล็ก
ความจำวัยเด็กสร้างความเปราะบาง
หยาดน้ำใสใสจากดวงตาสอง
ไม่เคยไหลนองให้ใครขุ่นขวาง
ทุกความระทมรับมาระหว่างทาง
เต็มใจเวิ้งว้างเคว้งคว้างเรื่อยมา
นั่งกอดเข่านิ่งงันอยู่ริมห้อง
หัวใจร่ำร้องในสิ่งโหยหา
สักครั้งสัมผัสรักแนบอุรา
อบอุ่นห่วงหาอยากได้มาครอง
ยิ่งผ่านคืนวันฉันยิ่งหนักขึ้น
ไม่เว้นหลับตื่นในความเศร้าหมอง
บางคราก็หลับกับน้ำตานอง
ปัญหาทั้งผองไร้คนข้างเคียง
จากอ่อนจนแข็งจากแกว่งจนนิ่ง
เหมือนรับทุกสิ่งทนได้ทุกเสียง
แต่ในใจเล่าหากไม่เอนเอียง
ต้องการคนเคียงคอยปลุกปลอบใจ
เปล่าว่างอารมณ์หรือข่มไว้อยู่
ใครเขามองดูมิอาจเดาได้
ว่าใจนี้เศร้าหรือเหงาประปราย
ไร้สื่อนัยความหมายที่ใจมี
หัวใจฉันคนนี้ประหลาดนัก
ดูแน่นหนักและรักษ์ในศักดิ์ศรี
มองเหมือนไร้อารมณ์อิสตรี
คล้ายคนใจไม่มีในร่างกาย
จึงไม่มีชายใดคนไหนหรอก
จะกล้าเผยใจบอกถึงความหมาย
ถึงแม้เห็นชอบในสรรพางค์กาย
ก็ยังหวั่นหัวใจที่สายตา
ทั้งรูปทรงวงหน้าหาเลวไม่
แต่ไฉนนัยแววตาช่างกล้า
นิ่งสนิทแข็งผิดธรรมดา
ชายคนไหนใครจะกล้ามาพาที
อนิจจาแค่แววตาคู่นี้หรือ
ที่มองกันแล้วถือในสิ่งที่
รู้สึกขึ้นลึกล้ำเกินกรณี
ว่าฉันผิดกว่าสตรีทั่วทั่วไป
อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดที่ทับถม
ตั้งแต่เกิดบนโลกกลมใบใหญ่ใหญ่
มันกองอยู่เต็มสมองและห้องใจ
จึงต้องปิดบังไว้แม้สายตา
ไม่ต้องการให้ใครอ่านเข้าไปถึง
ในก้นบึ้งของหัวใจมากไปกว่า
รู้จักฉันในภาพหญิงธรรมดา
ที่หัวใจปรารถนารักแท้จริง
25 กุมภาพันธ์ 2552 20:09 น.
ฟา
สวัสดีเจ้าตัวดีตัวน้อยนิด
ที่เพิ่มมาในชีวิตฉันวันนี้
สี่ปีแล้วกับกี่เดือนที่คงมี
จะรักกันอีกกี่ปีจะพ้นมา
อาจเคยเกลียดเคยโกรธเคยโทษบ้าง
ยามที่เริ่มโป้งป้างในท้องหน้า
ด้วยความเจ็บปวดร้าวทรมา
ไม่เคยหาไม่รู้มาได้อย่างไร
ฉันพบเห็นเธอเป็นก้อนในท้องน้อย
ทำให้เครียดจิตพลอยตกยวบไหว
โอ้กรรมเวรอะไรหนอแต่ปางใด
ฟ้าจึงส่งเนื้องอกใหญ่มาประทาน
ต้องคอยเคร่งกับคำถามที่ต้องตอบ
เพราะคนเชื่อทำมิชอบบางสถาน
ในที่ลับกับชายตรงเชิงกราน
จึงเกิดการป่วยเจ็บเก็บข้างใน
อนิจจาข้าน้อยเจ็บเจียนแย่
ต้องคอยแก้ความเข้าใจแทบไม่ไหว
มันเจ็บนะกับเนื้อใหม่ที่ข้างใน
อย่าให้ต้องมาเจ็บใจข้างซ้ายเลย
หนูไม่รู้หนูไม่ทราบอะไรหรอก
ไม่รู้จะเอาคำบอกใดเฉลย
แฟนสักคนยังค้นไม่เจอเลย
ที่มันงอกก็ไม่เคยลิ้มมายา
มันเจ็บนะกับโรคาที่หาพบ
ยังต้องสบตาที่หมิ่นอย่างค้นหา
คนเจ็บปวยภายในด้วยโรคา
ไม่เห็นต้องทำไรมาก็เกิดมี
ขอให้รักษากายอย่างเดียวเถิด
อย่าละเมิดล้ำใจกันมันใช่ที่
คนยังโสดถ้าจ้วงจาบหยาบวจี
ถ้าหายปวดท้องสักทีเห็นดีกัน
โอ้ก้อนเนื้อก้อนน้อยที่ยังอยู่
เมื่อไรจะเลิกอุดอู้อยู่กับฉัน
ค่อยค่อยเล็กลงเถิดนะมาดีกัน
ฉันจะได้หายคืนหายวันกับโรคา
ถ้าเจ้าไม่ไปจากร่างฉันก่อน
หากถึงตอนชีพฉันดับก็อย่าว่า
ถ้าฉันตายเจ้าอย่าหมายจะรอดมา
โปรดเถิดหนาลาจากท้องฉันเสียที
24 กุมภาพันธ์ 2552 19:56 น.
ฟา
เราจะข้ามเวลามาพบกัน
ขอให้เป็นเกินความฝันจะดีไหม
รอจะเริ่มคนมีรักเต็มหัวใจ
จะพบเห็นเมื่อไรคนแสนดี
คนหนึ่งเริ่มหัดให้ใจมีรัก
เดียวดายหนักหากต้องพักลงแค่นี้
ตลอดใจเริ่มหัดมานานปี
ไปต่อจากจุดแรกนี้ทำอย่างไร
คุณสอนฉันสอนใจมาหลายหลาก
คงไม่ยากเย็นเกินจะทำไหว
เข้ากันได้ที่สอนมาทุกอย่างไป
ใจหละคะเมื่อใดจะให้มา
ยังรอคอยพบคุณตรงที่เก่า
มุมของเราที่เปี่ยมฝันช่างล้ำค่า
รักที่แท้ไม่มีแพ้วันเวลา
จะเก็บใจรักษาเพื่อรอคุณ
อาจจะเปราะบางบ้างในบางที่
นัยตานี้ยังคงมีน้ำคลออุ่น
ด้วยยังรักและซึ้งความการุณ
อารมณ์หวานยังค้างกรุ่นละมุนใจ
ฉันเดินทางผ่านพ้นวันเจ็บปวด
ที่เคยถูกความช้ำหวดจนร่ำไห้
ระทมท้อทนทุกข์ที่ท่วมใจ
เพื่อรอให้ได้รักแท้ที่ศรัทธา
ไม่ว่าวันเวลานานเท่าไหร่
เราจะพบกันตรงไหนในภายหน้า
เพียงผ่านกันเธอฉันโปรดสบตา
ส่งรู้สึกจากใจมา "ว่ารักกัน"
23 กุมภาพันธ์ 2552 23:15 น.
ฟา
ยี่สิบสองสิงหา' ห้าปีก่อน
จุดเริ่มรักคนรักกลอนอันสดใส
เกิดท่ามกลางทุ่งยาโรคาใจ
ราวกับฟ้านำมาให้คลายโศกซม
จากแหงนเงยชมดาวก็พริบดับ
กลับเพิ่มดวงวิบวับให้สุขสม
เคยหมดแรงยามหลับจิตดิ่งจม
พอพบคุณทุกข์ขุกขมกลายกับคลาย
เพียงเริ่มต้นทายทักมิรักหรอก
แต่น้ำใจหลายระลอกเกินคาดหมาย
ยิ่งใกล้ชิดไมตรีมีมากมาย
ช่วยสลายละลายทุกข์ที่รุมเรา
จากคนจมมุมเงียบแห่งชีวิต
กลับตื่นตาในลิขิตที่คลายเหงา
จากที่ฟ้าเคยพร่าพาซึมเซา
พอมีเงาคุณเข้ามาก็คร่าไป
คุณคือแสงสุดท้ายของตะวัน
ที่ส่องหันอาบน้ำตาคนร่ำไห้
ด้วยแรงแห่งศรัทธาประสาใจ
รวมเราไว้ด้วยกันได้แม้ไกลตา
ในเวลาระหว่างกันคงมั่นอยู่
คุณเริ่มสอนให้เรียนรู้ในคุณค่า
ของใจรักของความหวังความศรัทธา
รวมถึงวาสนาฟ้าที่เกิดมี
เรายังคงเป็นเราในคืนก่อน
ไม่อาจหักรักลดทอนในสิ่งที่
เมื่อรู้สึกข้างในยังคงมี
จะอดีตหรือวันนี้ยังมีเรา
...เพียงคิดถึงวันเริ่มต้นความเป็นเรา เหงาๆ ก็ปล่อยตัวหนังสือออกมาจากใจ
ไม่หมายจะทำให้อะไรเป็นไปต่างจากที่เป็นอยู่...
...ยังรำลึกเรื่องเราสม่ำเสมอก็เท่านั้น...
หน้าส่วนตัว
2015
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
