22 กันยายน 2547 17:18 น.
ฟา
เป็นเพียงฝันกลางวันกลางสายฝน
มีภาพเราสองคนอยู่เคียงใกล้
ต่างคนมีรักต่อกันเต็มหัวใจ
หนาวแค่ไหนก็อุ่นได้เพียงเคียงกัน
แต่แล้วสุขเพียงฝันก็พลันหาย
ภาพผู้ชายตรงหน้าที่ในฝัน
กลายเป็นเพียงความเปล่าว่างของกลางวัน
ไร้เงาเธอเคียงคู่กันคือความจริง
- - - 13:09***09.22.04 - - -
22 กันยายน 2547 17:06 น.
ฟา
ตอนนี้ฉันเริ่มสับสน
ระหว่างเราสองคนยังรักกันไหม
บางเวลาเธอแสนดีแต่บางทีไม่ใส่ใจ
จนเริ่มไม่เข้าใจความเป็นไปของเรา
เธอยังอยากจะให้ฉันมีชีวิต
อยู่อย่างคนคุ้นเคยชิดใกล้เหมือนเก่า
หรือว่าไม่ต้องการเห็นแม้แต่เงา
ช่วยบอกเรื่องของเราให้เข้าใจที
ไม่อยากเซ้าซี้กวนใจเธอมากมาย
แค่อยากรู้ความหมายตัวเองตอนนี้
เรายังเป็นเหมือนเก่าอยู่รึเปล่าคนดี
อยากให้บอกมาดีดีไม่ต้องค้างคา
ฉันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ถ้าให้รักไปแล้วเธอไม่ซึ้งในคุณค่า
ก็อยากให้เธอช่วยบอกฉันช่วยบอกลา
อย่าเสียดายเวลาหรือกลัวน้ำตา
- - - ของคนที่เธอไม่แคร์- - -
19 กันยายน 2547 17:46 น.
ฟา
หยาดน้ำที่นองจากสองตาฉัน
รู้ดีว่ามันไม่เคยมีคุณค่า
ความเก็บกดข้างในที่กลั่นเป็นน้ำตา
ไม่เคยปรารถนาว่าใครจะมาเข้าใจ
ในเมื่อคนอย่างฉันมันนอกสายตา
คงจะไม่มีปัญญาเรียกร้องอะไรได้
เพราะฉันมันคนมีประโยชน์แค่เพียงที่ระบาย
จากอารมณ์มากมายที่สาดใส่กันมา
หลายครั้งหลายหนมันสุดจะทนไหว
ต้องบังคับให้ทำเข้มแข็งไว้เหมือนไม่หนักหนา
ก้าวผ่านจนพ้นทุกคนจนลับตา
ก่อนกายจะสะท้านเพราะหัวใจอ้อนล้าเหลือทน
ฉันมันแย่หรือเลวร้ายมากใช่ไหม
ฉันถึงได้ถูกพลักจมทุกข์ทุกหน
ฉันผิดหรือที่หวังดีกับทุกคน
จนถูกมองเป็นคนที่แสนเลว
หากจะนึกเอาแค่ตัวเองรอดเท่านั้น
ไม่สนว่าใครมันจะแหลกเหลว
คงไม่มีใครเข้าใจฉันผิดว่าแสนเลว
คงจะไม่ต้องปวดร้าวเหมือนอยู่ในเปลวไฟความทรมาน
มันน้อยใจ เหนื่อยใจ แสนผิดหวัง
หลากอารมณ์โถมประดังบีบคั้นราวจะสังหาร
ปล่อยน้ำตาไหลไปกับสายเลือดดั่งสายธาร
รู้สึกแสบแขนซ่านถึงขั้วใจ
ฉันมันบ้าบัดซบสุดงี่เง่า
ที่เก็บเอาแต่ความเศร้ามาเก็บไว้
กรีดตัวเองให้เจ็บให้สาใจ
นี่เห็นไหมเลือดจากใจสูบฉีดมา
ปล่อยตัวเองใต้ฝักบัวจนตัวซีด
รอยที่มีดกรีดเอาไว้ยังแดงจ้า
เลือดยังซึมไปกับน้ำไม่สร่างซา
น้ำจากตายังไหลรินไม่เสื่อมคลาย
ฉันก็แค่คนขี้ขลาดก็เท่านั้น
ก็สมแล้วที่ใจมันเจ็บไม่หาย
ปากมันหนักหวังดีนักก็ควรตาย
โง่มากนักแก้ไม่หายไม่รักตัวเอง
>>ทำไมกันนะ ทำไม?
การที่ทำดี หวังดีต่อใคร ๆ เสมอ เพื่อให้ความเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นกลายเป็นความปรกติราบรื่น
จะต้องเจอแต่ความรานร้าว...
ทุกคนต่างไขว่คว้าหาความสุขของเขา
แต่เราก็ยังจะคอยหยิบยื่นสุขเพิ่มให้อีก
โดยที่กันสิ่งจะกระทบกระเทือนความสุขของเขาไว้ เท่าที่จะทำได้
แต่...ตัวเราเองกลับต้องตกจมอยู่แต่กับความทรมานในจิตใจ
โดยที่ไม่สามารถจะให้ใครมารับรู้ด้วยได้
หรือ...เป็นเพราะเราลืมหนทางที่จะหาความสุขใส่ตัวเองไปแล้วนะ
มันไปทางไหนกัน?
17 กันยายน 2547 15:54 น.
ฟา
เป็นได้แค่เพียงคนเก่า
ในมุมเงียบเหงาตรงนี้
เมื่อเธอหมางเมินไม่ยินดี
จะให้ฉันยืนที่ข้างกาย
เป็นได้แค่เพียงอดีต
หัวใจถูกกรีดแหลกสลาย
ท่าทางเธอทำง่ายดาย
ไม่สนคนในสลายเลย
เป็นเพียงคนน่ารำคาญ
แค่คนวันวานเฉยเฉย
ไม่มีความนัยใจเหลือเลย
มันเจ็บเกินเอ่ยจริงจริง
*--*--*23:35--09.16.04*--*--*
17 กันยายน 2547 15:48 น.
ฟา
อาจเป็นเพียงแค่ตัวหนังสือ
ด้วยอยากสื่อความห่วงใยให้ไปถึง
ใครบางคนที่ห่างไกลได้คำนึง
เขียนไม่ซึ้งแต่กลั่นตรงจากหัวใจ
ได้รู้ข่าวว่าป่วยไข้ทำให้ห่วง
สุดจะล่วงข้ามเขตไปหาได้
อดทนเถิดคนคนนี้จะเทใจ
ผ่านกำแพงกั้นไปให้อีกคน
หวังใจว่าวันรุ่งของพรุ่งนี้
คงได้รับข่าวดีอีกสักหน
ขอเพียงผ่านคืนนี้ไปอย่างอดทน
ความหมองหม่นที่ปะปนคงทุเลา
ทำได้ดีที่สุดก็เท่านี้
อธิฐานสิ่งดีไปถึงเขา
หากเป็นได้ก็อยากจะแบ่งเบา
ด้วยดวงใจคนเก่าที่ภักดี
-*-*-22:40 09.16.04-*-*-
ความสงสัยกับการเงียบไปของคุณหมดสิ้นลง
เมื่อได้รับแจ้งว่าคุณไม่สบายมาก...
ณ วินาทีนั้นรู้สึกสมเพชคุณจับใจ
คนจับไข้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ท่ามกลางคนมากกลับไม่มีคนที่จะดูแลคุณได้
ทุกคนก็ไม่ต่างกัน แม้จะฉาบด้วยภาพลักษณ์ของเกียรติยศศักดิ์ศรี
ที่ต้องมีแต่ความเข้มแข็ง ห้าวหาญเสมอก็จริงอยู่
เวลานั้นมันดูสง่างาม แต่ยามป่วยมันกลับตรงข้าม
ฉันสามารถดูแลคุณยามป่วยได้ เพราะเวลานั้นฉันจะแข็งแรงกว่า..
แต่ฉันก็ไม่อาจทำมันได้อย่างใจคิด เพราะเขตแดนของคุณกับฉันต่างกัน
จึงได้แค่เพียงหยิบยื่นความปรารถนาดีผ่านคำแนะนำไปเท่านั้น
หวังว่าจะใช้มันนะ!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
หน้าส่วนตัว
1025
