4 มีนาคม 2545 18:43 น.
ฟา
การที่เราห่างห่างกันบ้าง
คงเป็นการดีถ้ารู้สึกอ้างว้างเหงาหงอย
การที่เราลองใช้ความอดทนเพื่อที่จะรอคอย
แทนที่จะเจอกันบ่อยบ่อยคงแปลกดี
เพราะการที่ลองวิ่งหนีหัวใจ
อาจทำให้เข้าถึงอะไรได้มากกว่านี้
ว่าจริงจริงแล้วรักกันหรือแค่ความผูกพันที่มี
อยากลองพิสูจน์ดูสักทีกับความรู้สึกของเราที่มี
................ทั้งสองคน......................
4 มีนาคม 2545 18:43 น.
ฟา
ไม่อยากเรียนรู้กับมันอีก
อยากหลบหลีกให้พ้นจากความเหงา
เพียงพอแล้วกับการรอนร้าวโศกเศร้า
ที่ไม่อาจคว้าไขว่ได้แม้เงาคนข้างใจ
ก็อยากอยู่ในที่ที่ฉันควรอยู่
แต่ก็พอรู้ตัวว่าคงสู้มันไม่ไหว
ถ้าอยู่ในที่ของฉันแล้วมันไม่มีใคร
จะขออยู่ตรงที่ไม่ใช่........
...เจ็บแค่ไหนก็ได้ถ้ามีเธอ
4 มีนาคม 2545 18:43 น.
ฟา
เวลาอาจช่วยเยียวยาได้ก็จริง
แต่ก็คงไม่ทุกสิ่งที่เคยเจ็บร้าว
เวลาทำให้หยาดน้ำตาแพรวพราว
เหือดหายได้เหมือนแสงดาวที่ถูกบัง
แต่ที่สุดแล้วเวลา
ก็ไม่สามารถลบล้างความปวดปร่าที่ยังขัง
ไม่ใช่ตัวยาที่รักษาแผลใจที่เรื้อรัง
และเวลาก็คงยังไม่มีอิทธิพลอะไร
4 มีนาคม 2545 18:28 น.
ฟา
ใช้ความพยายามมาตั้งเท่าไร
ก็ยังไม่สามารถลบเธอไปได้สักหน
แปลกจังกับคนเพียงหนึ่งคน
สามารถทำให้หัวใจวุ่นวนมากเหลือเกิน
ยอมรับแบบสิ้นไร้ฟอร์มทุกอย่าง
เพราะมันอ้างว้างเวลาเธอห่างเหิน
มันเศร้า เหงา เหงาเหลือเกิน
กันทุกก้าวที่ต้องเดินโดยไร้เธอ
3 มีนาคม 2545 18:28 น.
ฟา
ขอบคุณ...กับความทรงจำ
ถึงบางครั้งมันไม่น่าจำสักเท่าไหร่
แต่ก็ยังไม่เคยคิดจะลืมเลือนไป
เพราะยังไงก็คนเคยรักกัน
อย่างน้อยเธอก็ทำให้ได้รู้จัก
กับความรักที่แม้จะไหวหวั่น
ความรู้สึกสุขใจที่ได้มีใครให้ผูกพัน
ความรานร้าวในทุกวันที่ไม่มีเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
หน้าส่วนตัว
617
