21 มกราคม 2549 18:33 น.
ฟา
นานแค่ไหนหนอใจใคร่ขอถาม
ความงดงามจากใครที่ได้รับ
กี่คืนผ่านพ้นมาที่ตื่นหลับ
เสียงสดับก่อนฝันเมื่อวันวาน
หลากหลายสิ่งชวนฝันจนวันนี้
แต่วันที่เคลื่อนผ่านแสนไหวหวาน
เหมือนจะเลือนลางลงแค่เมื่อวาน
ไม่ซาบซ่านเช่นทุกคืนที่ซึ้งใจ
จวบจนวันเคลื่อนเราให้มาพบ
ได้ประสบความซาบซึ้งที่หวั่นไหว
เมื่อเดินทางห่างกันใช่ห่างไป
ตราบที่ใจสองเรายังมั่นคง
ร้อยเวลาห่างเหินเกินพบได้
หากหัวใจร้อยรวมไว้ตามประสงค์
จักผ่านร้อนหรือหนาวที่เลื่อนลง
ใจยังตรงตรึงมั่นแค่เพียงคุณ
14 มกราคม 2549 12:43 น.
ฟา
เส้นทางเดินเลื่อนไปใครไหนสร้าง
ความเวิ้งว้างหว่างทางไกลใครเล่าก่อ
เท้าที่ย่างเหยียบล้าลงใครจะรอ
เสียงที่ส่งบอกต่อพ้อกับใคร
ตาคู่หนึ่งมองไกลเท่าไรหนอ
ความฝันก่อสร้างเสริมอีกนานไหม
มองซ้ายขวาหน้าหลังยังมีนัย
ความลึกซึ้งเกินไขกระจ่างความ
เหนื่อยหนอเหนื่อยแรงลดอีกทดท้อ
เพียงความหวังที่ฝังก่อต้องก้าวข้าม
หนึ่งอารมณ์บางขณะผลาญใจงาม
ดังเสี้ยนหนามตำตอกให้ยอกตรม
บางเวลาอารมณ์ต้องข่มจิต
ฝืนสังขารกลืนสนิทที่ขื่นขม
สิ่งสะกิดกัดกร่อนร้าวระทม
ต้องเก็บกดให้จมลึกสุดใจ
อยากจะพร่ำคำเพรียกร้องเรียกหา
หนึ่งคนซับน้ำตาที่ซ่อนไว้
สุดจะเอ่ยคำพรอดออดผู้ใด
จำเก็บกลับกลืนไว้ในใจตัว
3 ธันวาคม 2548 16:11 น.
ฟา
เพียงเริ่มต้นปากทางการต่อสู้
จิตใจย่อมมุ่งสู่ความสมหวัง
มีเต็มเปี่ยมมากล้นในพลัง
ทุกสิ่งสดใสดังแก้วรวีวรรณ
แต่ทุกทางเพียงก้าวแรกที่เราเริ่ม
อาจมิมีพลังเสริมเส้นทางฝัน
เพียงก้าวแรงอาจล้มลงได้โดยพลัน
แต่ความฝันใจนั้นยังมากมี
หากเพียงเริ่มแรกก้าวเราจะล้ม
ขอจงอย่าตรอมตรมอยู่กับที่
ล้มเมื่อเริ่มเพิ่มสติให้มากมี
ว่าก้าวต่อไปนี้จะอย่างไร
การเรียนรู้เมื่อเราล้มเพียงครั้งหนึ่ง
อาจมีค่าเกินคนึงนึกถึงได้
ไม่เคยล้มแล้วจะรู้ได้อย่างไร
ว่าทางไกลก้าวแบบไหนจะมั่นคง
3 ธันวาคม 2548 16:01 น.
ฟา
ทุกวันผ่านได้พบประสบสาน
ทั้งงานการผองเพื่อนที่หลากหลาย
อีกผู้เป็นที่รักทั้งมากมาย
รวมอมิตรใช่สหายแต่ฝ่ายเดียว
เพียงงานผ่านพ้นไปก็ใจโล่ง
จิตปลอดโปร่งก็ยังต้องคอยเหลียว
เพื่อนเราหละคนที่รักใช่คนเดียว
ทั้งพ่อแม่พี่น้องเอี่ยวเกี่ยวกันมา
เมื่อเริ่มรุ่งวันใหม่ใช่ไหมหนอ
วันที่รอวันที่หวังความเจิดจ้า
เช้าวันใหม่ก้าวต่อไปกับเวลา
จะเหนื่อยหนักอ่อนล้าสักปานใด
บนหนทางการปีนป่ายที่ต้องเจอ
ความทดท้อก่อเสมอมิห่างหาย
แล้วตัวเราเล่าแกร่งพอหรือไร
มิมีหรือวันไหนจะอ่อนแรง
เหนี่อยกับงานหนักหน่วงมิห่วงเท่า
ตัวของเราล้าเพียงพักไม่สิ้นแสง
แต่ดวงจิตลึกเล่าเหงาสุดแรง
มิอาจเอื้อนเอ่ยแจ้งแก่ผู้ใด
เมื่อดวงไฟของวันหมุนมาสู่
ถึงประตูการพักความเคลื่อนไหว
จงพักเถิดพี่น้องพ้องเพื่อนไทย
เพื่อเพิ่มแรงแห่งวันใหม่คว้าชัยกัน
3 ธันวาคม 2548 15:46 น.
ฟา
ไม่มีพรสิ่งใดที่ประเสริฐ
คำหรูเลิศคงหามิมีเห็น
ฝากเพียงถ้อยร้อยคำคล้ายไม่เป็น
ลากเป็นเส้นอักษรมาอ้อนใจ
อีกหนึ่งวันของปีวันนี้หนา
วัยพี่ยาย่างเข้าขวบปีไหน
กาลที่ผ่านพาพี่ล่วงเข้าไป
สู่รุ่นของผู้ใหญ่อีกหนึ่งปี
มิเคยคร้านการพบสบตาพี่
ถึงวันผ่านกี่ปีมากแค่ไหน
น้องยังคงรักพี่ไม่ต่างไป
กาลหรือวัยเปลี่ยนได้ใจคงเดิม...
ยังนะยัง ยังเด็ก
ถึงไม่เล็ก
ก็ยังเด็ก ในภาษา
รู้ยังด้อย
น้อยนัก ในปัญญา
แต่ดวงจิต
พินิจมา ว่าต้องทำ
อาจดูเหมือน
เหมือนไม่มี สิ่งดีให้
แต่รู้ไหม
ทุกความหมาย ของใจนี้
ในรู้สึก
ในสำนึก ที่มั่นมี
ปรารถนา
ให้คนดี เป็นสุขใจ
มิมีทาง
อื่นใด ในตอนนี้
จึงอาจเอื้อม
เอ่ยวจี มาวางไว้
หวังเพียงฝาก ปรารถนาจากหัวใจ
จารึกฝากเอาไว้ ให้คนดี...
หน้าส่วนตัว
1045
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
