19 มิถุนายน 2550 09:07 น.
ฟา
หลงในรักมักร้าวเมื่อคราวร้าง
โลกอ้างว้างเกินดำรงใจอยู่ได้
ดั่งสิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่างไป
ราวกับกายตายไปไร้ชีวา
เมื่อแรกรักลุ่มหลงประสงค์ชิด
รื่นเริงจิตพิศสมัยเป็นหนักหนา
เป็นอย่างไรล้วนเลิศเลอจนล้นตา
ไม่มีใครเทียบหน้ามาเท่าทัน
แต่เมื่อเริ่มห่างร้างเสน่ห์หาย
สิ่งใดใดถึงเหมือนเก่าไม่แปรผัน
กลับมีเหตุสารพัดสารพัน
ยกมาอ้างระหว่างกันเพื่อเลิกลา
เป็นเพราะหลงนำหน้าคำว่ารัก
ใจจึงตกลงปลักความโหยหา
ต้องการรักเหลือล้นทุกเวลา
มิเว้นว่างปรารถนาเรื่องส่วนตัว
จนถึงวันถึงคราวที่ตึงเต็ม
ความข้นเข้มในรักก็เริ่มรั่ว
ค่อยไหลออกทุกทางที่เคยกลัว
แก้กลับมั่วเป็นยั่วยุให้แยกไว
หากไม่รักคงไม่ทรมา
น้ำสองตาคงยากที่รินไหล
แต่รักแล้วรักเถิดให้เติมใจ
เพียงรักให้เข้าใจไม่หลงทาง
19 มิถุนายน 2550 08:53 น.
ฟา
เสียงลมพัดกระทบพราวน้ำฟ้า
พร้อมน้ำตารินร่วงไม่ขาดสาย
คิดถึงคำเคยอุ่นยามอิงกาย
ค่ำคืนนี้กลับห่างหายเกินสายตา
เจ้าของถ้อยเอ่ยเอื้อนเมื่อเยือนบ้าน
น้ำคำขานส่งเสียงพร่ำเรียกหา
ยินหรือเปล่าโปรดตอบคำฝากลมมา
คนปวดปร่าน้ำในตากำลังริน
ห่างแสนห่างสุดห่วงใยไม่มีหาย
ขอเพียงกายนะเท่านั้นที่สุดสิ้น
หนึ่งดวงจิตสุดที่รักหากได้ยิน
โปรดโบยบินสู่ฟ้าตรงตารอ
15 มิถุนายน 2550 09:12 น.
ฟา
คืนฟ้าดับดาวสว่างพราวพร่างฟ้า
หันมองตาดาววับพอจับได้
แสงที่ส่องเคียงข้างกลางคืนใจ
ดังแววดาวบนฟ้าไกลในราตรี
คอยเคียงอุ่นบนตักยอดรักยิ่ง
อิงแอบนิ่งซบหน้าไว้ไม่เบือนหนี
สัญญารักพลอดค่ำช่ำฤดี
บทกวีใดจะซึ้งเท่าหัวใจ
นั่งเคียงดาวข้างใจบนดาดฟ้า
น้ำค้างพรมชื้นมาไม่หนาวไหว
เมื่อมีรักห่มล้อมทั้งกายใจ
ก็อุ่นอบอวลไปจนดาวลา
14 กุมภาพันธ์ 2550 12:00 น.
ฟา
โปรดพินิจพิศให้หนักในหญิงหนึ่ง
หาสวยซึ้งเกินนางใดในโลกหล้า
ถ้อยสรรเสริญเกินอาจเอื้อมในราคา
หากริรับเกรงใจว่าดูกล้าเกิน
เพียงมองเผินมิผุดผาดผงาดเด่น
ดั่งวงจันทร์อันแจ่มเจนไร้เก้อเขิน
ถึงมองนานก็หางามจนพาเพลิน
เช่นเพชรค้ากลางเนินบนปลายคา
แม้กลิ่นหวนชวนหอมให้ใหลหลง
มิอาจเทียบพงพฤกษ์ที่สูงค่า
เป็นเพียงเศษน้อยนิดที่มีมา
ตามประสามาลีป่าค่าไม่ตี
ยิ่งโยกย้ายจากถิ่นสู่เมืองใหญ่
กลิ่นมิอาจกำจายได้เกินที่
ด้วยพฤกษาผกาพันธุ์สูงมากมี
จงพิเคราะห์ถ้วนถี่สุดปลายตา
ใช่จะไร้ความเชื่อถ้อยคำเอื้อน
เจตนาเปล่าจะเฉือนใจสูงค่า
เพียงวอนเว้าเจ้าของแห่งวาจา
โปรดทบทวนยอดปรารถนาให้แน่ใจ
ด้วยหนึ่งหญิงที่จิตหวังรัดเกี่ยว
หาโฉบเฉี่ยวเฉิดฉายเช่นหญิงไม่
ตรองให้หนักอย่าด่วนได้จนเกินไป
ด้วยสิ่งใดพ้นไปได้อาจคืส
ความเป็นหญิงหาพอไม่จะให้รัก
คุณสมบัติมิพร้อมพักคงเป็นอื่น
ให้เวลาตนเสียก่อนอย่าซุนฟืน
พระเพลิงรักอาจห่มคลืนเกินตื่นมา
น้ำมิตรใสที่มอบเพื่อกอบเก็บ
มิใช่ก่อเพื่อความเจ็บในวันหน้า
น้ำใจอุ่นหาใช่หลอกจะตรึงตรา
หวังเพื่อฆ่าวันข้างหน้าถ้าพอใจ
น้ำใจหญิงอย่างฉันกับวันนี้
หาใช่ใจสตรีบนบอนไหว
ฤ เป็นเพียงน้ำค้างพราวเต็มราวไพร
ที่หวังดื่มให้ชื่นใจไม่ได้จริง
หนึ่งคำเพียงเหตุผลของความคุ้น
มิตรภาพเพื่อนอบอุ่นครอบทุกสิ่ง
หากเป็นเพื่อนรักได้ตายแทนจริง
แต่คนรักคือทุกสิ่งของความกลัว
หญิงที่ขาดความรักความอบอุ่น
อาจมองคว้าหาให้วุ่นจนเวียนหัว
ส่วนใจนี้ยอมรับว่าหลอมตัว
อยู่กับความกร้าวกระด้างจนทั่วใจ
ในเมืองใหญ่ดอกไม้ไพรหากมองผาด
คุณก็อาจเข้าใจผิดพลาดได้
ปรารถนาเห็นคุณสุขใช่อื่นไป
โปรดพิจารณาเสียใหม่ให้คู่ควร
14 กุมภาพันธ์ 2550 11:29 น.
ฟา
สวัสดีเจ้าดาวดวงน้อยของแม่
เจ้าคือเนื้อใจแท้ที่รวมหวัง
แรงทั้งกายแม้ชีพวายขอเจ้ายัง
ส่งเสียงดังดั่งน้ำทิพย์ประพรมทรวง
ร่างทั้งสรรพรางค์กายไหวสะท้าน
ทั้งเชิงกรานเกร็งร้าวราวแตกร่วง
ตาลายพราวไม่สำเนียกเสียงทั้งปวง
จิตแทบดับ สิ้นเป็นห่วงได้ฉันใด
เจ้าแดงน้อยตัวนิดขอพิศเจ้า
อย่ากระเง้างอดเอาเถลไถล
ออกมาเถิดแสนรักยื้ออยู่ใย
ทุกหัวใจต่างรอเจ้ากระจ่างตา
จักนานเนิ่นเกินไหวหรือไม่หนอ
จิตจะรอให้เห็นในปรารถนา
พยานรักสุดใจโปรดเวทนา
พยามออกให้พบหน้านะเด็กดี
๒๐.๕๒ น.
๑๓ กุมภา... ๒๕๕๐
หน้าส่วนตัว
1005
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
