26 มิถุนายน 2545 14:15 น.
ฟา
ถ้าบังคับใจตัวเองได้อย่างคิด
ฉันก็จะปิดสนิทไม่รับไมตรีจิตจากเธอ
แต่เพราะหัวใจมันรักอิสระเสมอ
เลยไม่สามารถห้ามไม่ให้รักเธอได้เลย
ก็กลัวว่าจะต้องผิดหวัง
เมื่อรักที่เกิดมันกลับพังตั้งแต่ยังไม่เอ่ย
ห้ามใจอยู่นะไม่อยากให้มาคุ้นเคย
กลัวจะรั้งใจให้อยู่เฉยได้ไม่นาน
26 มิถุนายน 2545 14:06 น.
ฟา
ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกัน
ว่าวันนี้จะพบเธอในชั้นวิชานี้
มันเหลือเชื่อนะกับสิ่งที่เกิดที่มี
ที่ทำให้เราสองคนนี่ได้มาพบกัน
เมื่อวานก็วันหนึ่งแล้ว
วันนี้ก็ไร้วี่แววแต่เธอก็โผล่มาได้
อะไรกันนะเธอมันเกิดอะไร
วิชาเรียนมีตั้งมากมายทำไมต้องเจอกัน
25 มิถุนายน 2545 18:51 น.
ฟา
ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าต้องทำใจ
ตัดเธอออกไปให้หมดได้
แต่วันนี้รู้ตัวเองแล้วไม่มีอะไร
ที่จะเข้ามาลบล้างเรื่องเราได้จริงจริง
เพราะวันนี้ที่เห็นเธอกับใคร
ไม่แน่ใจว่าใครกันก็ยังนิ่ง
รู้สึกว่าใจมันผิดปรกติกว่าเดิมจริง
นี่แหละคือสิ่งทีบ่งบอกเรื่องเธอ
24 มิถุนายน 2545 16:30 น.
ฟา
โห...เชื่อเลยหละ
อย่างเธอน่ะมาเอดะยังชิดซ้าย
พิน็อคคิโอมาปะทะคงจะบ๊ายบาย
โคทาโร่ก็หน้าหงายเมื่อพบกัน
ไม่แน่ใจหน้าตาประมาณนี้
ยามะพีจะสั่นเข้าสู้ไหม
โปเกม่อนกี่แบบที่ผจญภัย
ก็หวั่นใจจะสู้ไหวหรือเปล่าเธอ
ที่เกริ่นมานี่จริงใจนะ
รู้ไว้หละที่บอกนี่ป่าวเว่อร์
ตัวเธอหละตกใจบ้างหรือเปล่าเออ
เวลาตื่นตอนเช้าส่องกระจกเจอตัวเอง
23 มิถุนายน 2545 17:45 น.
ฟา
อยากถามเธอจริงจริงว่า
เมื่อเช้าฝนตกมาเธอหนาวไหม
อยู่ในบ้านตัวเองหรือบ้านใคร
นอนตื่นหรือยังหลับไหลหละคนดี
มันเป็นคำถามที่คิดเอาไว้
อยากถามเธอออกไปให้แบบนี้
แต่ยังไงยังไงก็ไม่ได้พูดกันซะที
ก็เพราะเธอปิดมือถือยังงี้จะคุยได้ไง
เมื่อไรจะเปิดนะฉันกำลังนั่งรอ
อยากจะจ้อกับเธอเสียให้ได้
แต่แล้วฟ้าก็เข้าข้างฉันเหมือนรู้ใจ
ดลจิตเธอให้โทรหากัน
คุยกันสาระพัดสาระเพ
แต่ก็จบเห่เมื่อวางสายอีกละฉัน
ก็ที่คิดจะถามเป็นประโยคแรกของวัน
เธอเม้าท์เสียจนฉันลืมมันซะชั่วคราว