31 ตุลาคม 2545 12:55 น.
ฟา
อยากบอกเธอจังคนดีว่าอย่ากลัว
ที่จะมอบหัวใจให้ใครคนนั้น
ความจริงคือความจริงจงรับมัน
เมื่อคิดจะรักขออย่าหวั่นกับสิ่งใด
จงซื่อสัตย์กับใจของตัวเอง
อย่าหวาดเกรง ต้องเชื่อมั่นเข้าใจไหม
จงรักเถอะ ที่รัก อย่ากลัวอะไร
ในเมื่อมีหัวใจ ก็ต้องให้รักเป็นไป
..........อย่างหัวใจเรียกร้องมา........
30 ตุลาคม 2545 17:56 น.
ฟา
ไม่ใช่ฉันเจ็บจนไม่รู้สึก
ว่าความนัยส่วนลึกเธอเป็นแบบไหน
ไม่ใช่ฉันเจ็บปวดจนลืมสนใจ
ว่ายังมีใครที่เป็นห่วงใยกัน
อยากขอบคุณเธอตั้งมากมาย
แต่จะสรรคำใดถึงมีค่าได้เท่านั้น
จะตอบแทนเธอด้วยสิ่งใดถึงเท่ากัน
กับสิ่งที่เธอมอบให้กัน ช่วยบอกที
25 ตุลาคม 2545 12:56 น.
ฟา
ถ้าเธอรักฉัน ฉันขอร้อง
ขอให้เธอ ช่วยปกป้องฉันได้ไหม
ถ้าเธอรักฉัน ถ้าเธอห่วงใย
ขอให้เธอ อย่ายอมให้ใครมารังแก
เพราะฉันที่เธอรัก ณ ตอนนี้
อาการสาหัสเต็มที เธอรู้ไหม
ถ้าเธอรักฉันจริง โปรดจงตัดสินใจ
ขอให้เธอ ช่วยทำให้ฉันรอดตายที
(อยากให้เข้าใจว่าเสียงเพรียกนี้ เป็นเสียงเพรียกจากพงไพร)
25 ตุลาคม 2545 12:34 น.
ฟา
เมื่อตำแหน่งที่ฉันอยู่เป็นแบบนี้
ก็ควรต้องทำให้ดีไว้ใช่ไหม
เมื่อฐานะฉัน ฉันก็รู้ ว่าเป็นใคร
ก็รู้ว่า มันควรไหม จะก้าวเกิน
เส้นที่กั้น คั่นเราไว้ ในที่อยู่
แม้รู้สึกหดหู่และห่างเหิน
กับความจริงที่เก็บไว้มันมากเกิน
รู้สึกกับเธอกว่าผิวเผินที่เห็นกัน
ก็ในเมื่อฉันรักเธอเกินจะเก็บ
มันก็เจ็บตามระเบียบหัวใจฉัน
แต่อย่างหนึ่งการกระทำทุกทุกวัน
ไม่มีวันล้ำเส้นนั้นที่กั้นเรา
เพราะมีคำคำหนึ่งสำคัญกว่า
เพราะคำนั้นช่างมากค่าเวลาเหงา
เป็นเพียงคำเดียวที่เธอฉันได้รวมเป็นเรา
เพราะคำว่าเพื่อนกันไงเล่าฉันจึงยอม
21 ตุลาคม 2545 17:06 น.
ฟา
ก็มีแค่เพียงสิ่งหนึ่ง
จากคนไม่เคยลึกซึ้งคนนี้
ขอถามได้ไหมคนดี
เงียบเหมือนตายอย่างนี้ทำไม