19 มิถุนายน 2546 20:28 น.
ฟา
อาจเป็นเพราะตัวเราต่างห่าง
ทำให้แอบเศร้าไปบ้างบางหน
หัวใจร่ำหาให้ใครบางคน
หวนกลับหาคนคุ้นใจ
เวลาภาระพาให้ผละหาย
ทิ้งเพียงความเปล่าดายหวั่นไหว
เหลียวซ้ายแลขวาหาใคร
ก็ไม่เหมือนคนที่ใจคิดถึง
30 เมษายน 2546 18:45 น.
ฟา
ปรกติของชีวิตหนึ่ง
ต้องมีอีกหนึ่งอยู่ตรงนี้
เมื่อหายไปก็ไม่ค่อยดี
ชีวิตตรงนี้มันโหวงไป
อยู่ ณ แห่งหนใดตอนนี้
รู้ไหมมีใครที่หวั่นไหว
เมื่อหนึ่งชีวิตนั้นเงียบไป
อีกหนึ่งชีวิตอาจอยู่ได้
***แต่รู้ไหมมันอ่อนแรง***
30 เมษายน 2546 18:08 น.
ฟา
เธอมีเหตุผลในการจากลา
แต่ไม่รู้ว่าจะพร้อมเมื่อไหร่
บอกฉันเรื่องเราเขาหรือใคร
ที่ตั้งใจไว้พูดเพื่อจบกัน
เธอจะว่าอะไรหรือเปล่า
ถ้าเรื่องของเราเนิ่นนานมานั้น
จะขอจบลงเหลือเพียงความผูกพัน
ที่ไร้การผูกมัดซึ่งกันอย่างผ่านมา
ฉันรับได้เธอคงรู้
ไม่งั้นคงไม่พูดอยู่ได้อย่างว่า
ตามใจเถอะนะในเมื่อที่ผ่านมา
เวลาสักนาทีก็ไม่มีค่าหรืออะไร
ในเมื่อต่อไปไม่ใช่ฉัน
คนเก่าร่วมฝันไร้ซึ่งความหมาย
คำพูดร้อยพันเหตุผลมันจะดียังไง
ขอยืนยันจากใจว่าไม่ต้องการฟัง
1 เมษายน 2546 20:58 น.
ฟา
เธอถามฉันว่าที่ทำทุกอย่าง
เพื่ออะไร ได้อะไร กลับไปบ้างไหม
ไม่รู้สินะ ไม่มีเหตุผลว่าเพราะอะไร
ถึงยังคงคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอ
ไม่ว่าเราจะห่างกันมากเท่าไร
แต่ก็ยังเหมือนอยู่ใกล้ใกล้เสมอ
ไม่มีเหตุผลให้ตอนนี้เลยเธอ
ว่าที่ทำดีแม้ไม่พบเจอนี่เพื่ออะไร
จะว่าอะไรกันหรือเปล่าไม่รู้
ถ้าที่ทำอยู่เพราะความหวั่นไหว
อยากทำทุกอย่างที่สามารถเพื่อเธอเรื่อยไป
มันเป็นความสุขที่เธออาจไม่เข้าใจ
***แต่ทุกอย่างก็เต็มใจเพื่อเธอ***
25 มีนาคม 2546 17:46 น.
ฟา
ถ้าฉันจะตะโกนบอกฟ้า
แล้วโดดลงน้ำไปบอกปลาจะได้ไหม
อยากจะบอกทุกสรรพสิ่งรอบตัวให้เข้าใจ
ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับผู้ชายคนหนึ่ง
จะดำน้ำไปบอกปะการังไว้เป็นพยาน
ว่าผู้หญิงไม่หวานคนนี้นี่ลึกซึ้ง
มีความรู้สึกผูกพันที่รัดตรึง
ไว้กับคนคนหนึ่งมาเนิ่นนาน
ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง
ถ้าฉันกระซิบฝากกระเต็นให้ขับขาน
ส่งต่อความรักที่มีมาเนิ่นนาน
เพื่อให้คนของวันวานได้เข้าใจ
ไม่รู้ว่าเขาคนนั้น
จะเข้าใจความอัดอั้นของฉันไหม
อยากบอกอยากสื่อทุกอย่างออกไป
แต่กล้าน้อยไปจะโกรธกันไหมเธอ