6 ธันวาคม 2547 16:28 น.
ฟองอากาศ
เหมือนต้นข้าวที่ขาดน้ำรด
เหมือนผักสดที่ขาดหนอนไช
เหมือนคนเหงาที่ขาดดวงใจ
เหมือนกวีมือใหม่ที่ขาดคำวิจารณ์
ทั้งหมดที่บรรยายมาถึงตรงนี้
ไม่ได้มีอะไรมากมายที่อยากเล่าขาน
ขอเพียงเวลานิดเดียวไม่นาน
ช่วยอ่านช่วยฟังหน่อยละกันนะคนดี
คือที่อยากจะบอกมันไม่ยาวนัก
ไม่ได้ชักสายน้ำมาทั้งห้า
แค่อยากบอกคำสั้นสั้นง่ายง่ายแถมธรรมดา
ก็ฉันมันเพียงคนไม่มีค่า..... ฉันคิดถึงเธอจัง... ^-^
กลัวคืนนี้จะนอนไม่หลับ
กลัวถ้าหลับเดี๋ยวจะไม่ตื่น
กลัวพรุ่งนี้ไม่มีเธอเหมือนเมื่อคืน
กลัวถ้าบอกวันอื่นเดี๋ยวจะช้าไป.... เลยบอกมาณ.ที่นี้เพื่อให้โปรดทราบ
29 กันยายน 2547 22:15 น.
ฟองอากาศ
มวลหมู่ผกาหลากพรรณนานับสิบ
อีกไกลลิบริกไหวไล่เรียงสวย
อีกเป็นร้อยหมื่นพันถลาลมระรวย
ส่งกลิ่นหอมนานบ้างฉาบฉวยโชยอวดลม
กวาดสายเนตรเตร่เตร็ดเล็ดดอกหอม
หมู่ภมรหล่อหลอมสัมผัสรับสาสม
ฉวยรสกลิ่นอุ่นไอดั่งเชยชม
แวะเพียรดมหลงความสวยใช่เกษร
ด้วยดอกล้านเกลื่อนกลาดสาดกลิ่นชื่น
หวังให้ระรื่นภาพลักษณ์อันหลอกหลอน
มีเป็นล้านชมเป็นล้านหว่านบังอร
แม้นเมล็ดผลิใบอ่อนยังตามมารื่นรมณ์
เพียงหนึ่งเดียวเทียวนี้ที่ปรากฏ
ทั้งกลิ่นรสสัมผัสงามสวยสม
เพียงหนึ่งเดียวหนึ่งนี้จากอาจม
ผุดพลอดพรายใจตมสว่างงามบัว...
23 กันยายน 2547 19:58 น.
ฟองอากาศ
คลิกชัตเตอร์ กดติดภาพ ชะงักไหว
ความเคลื่อน ยังลื่นไหล หลังจากนั้น
กดติดรูป ติดใจ ในวานวัน
เก็บความทรงจำ ย้ำนึก ทุกสิ่งไป
ผู้คนคิด นิยมชอบ เก็บถ่าย
ด้วยยิ้ม พริ้มพราย บนหน้าใส
หาภาพไหนลืมรอยยิ้มไม่
คลิกเก็บเพียงภาพสด อันอำไพ ให้ยิงฟัน
ภาพเปรอะเปื้อน รอยยิ้ม ใช่ความจริงไม่
ชีวิตจริงใช่ สวยใส ภาพสีสัน
ใยใครคิด จะถ่าย ทุกสิ่งอัน
ด้วยสะท้อน ภาพจริงในชีวัน อันขื่นหทัย
ถุงเท้าเก่า รอยเหี่ยวย่น บนใบหน้า
ถุงน้ำชา กาน้ำร้อน ซ้อนชามไห
แปรงสีฟัน อันเยินแยก บานตะไท
กางเกงใน ผ้าขนหนู ฝุ่นบนพรม...
Everybody takes pictures when they are happy...
They takes pictures of their families, children, favourite pet and precious moment...
Trying to keep and recall their glorious memories..
Seeing our pictures and smile, think of happiness..
In fact, those pictures does not reflect our real moment in life...
In reality, we are not smiling all the time... Its only when the quick flash is set...
6 กันยายน 2547 19:01 น.
ฟองอากาศ
บนเส้นทางเทาทึบที่เปลี่ยวเหงา
มีแค่ฉันและเงาบนสายทางอ้างว้าง
ที่บนนี้เป็นถนนสายเดิมสายกลาง
ที่ฉันต่อเติมช่องว่างด้วยรอยเท้าที่ก้าวไป
บนถนนชีวิตสถิตด้วยรอยเท้า
เพียงการย่างก้าวของฉันอันหวั่นไหว
แม้นการย่างก้าวจะเป็นไปมิแกว่งไกว
แม้จะตามความฝันใฝ่ที่พึงมี
แม้จะรู้ทางสู้..ยึดมั่นกับอนาคต
หรือสายทางอาจมีบ้างที่ลดเลี้ยว
แต่เส้นทางเดินชีวิตยังเปล่าเปลี่ยว
ด้วยไร้เรี่ยวแรงกำลังใจ... จากใครสักคน...
อาจเพียงต้องการความหวานในชีวิต
หรือเพียงต้องการเสริมดวงจิตด้วยรักล้น
อาจเพียงต้องการกำลังใจจากใครบางคน
หรือเพียงเจียมตนเพื่อเดินคนเดียวบนถนนสายเดิม...
3 กันยายน 2547 20:29 น.
ฟองอากาศ
ค่ำคืนมืดไร้หมู่ดาว
ไร้แสงพราวพริ้ว..สดใส
ต้นหญ้าคงคาหยุด..แกว่งไกว
ระยิบน้ำที่สั่นไหว...ไม่มี
ไม่มีแม้จันทร์..ส่องแสง
จิตใจอ่อนแรง..โหยไห้
ต้นรักรอยยิ้ม..ผิดไป
ต้นใจเป็นไข้...เฉียบพลัน
สุ่มเสียงเคียงข้าง..อบอุ่น
ตัวฉันดั่งหุ่นระเหยหัน
หมดสุขหมดใจ..แบ่งปัน
ใจฉันตัวฉัน...ดั่งตาย
รอบข้างตึงเครียด..นิ่งสงัด
เสียงสัมผัสเลือนหาย
ต้นไม้พริ้วรอ..พระพาย
รอกลิ่นอายลมฝน...พัดที
เพียงเสียงลมเสียงคลื่นมากระทบ
มาสยบความเศร้าเหงา...หลีกหนี
เพียงลมเพียงฝน...ปลอบฤดี
คืนนี้ขวัญหาย.....เตลิดไกล
หน้าส่วนตัว
1882
