9ปี ในความทรงจำ

พู่กันของหูกวาง

เคยไหมครับ...
ค้นเจอของเก่าๆที่ไหนสักแห่ง แล้วเจออะไรไม่รู้สักอย่าง มองเห็นแล้วทำให้รู้สึกนึกถึงความหลังช่วงนั้นขึ้นมาทันทีทันใด
วันนี้ผมพี่งเจอของเก่าๆอยู่ชิ้นนึง มันเป็นสิ่งที่เมื่อ 9 ปีที่แล้วผมอยู่กับมันทุกๆ เย็น ผมจะนั่งเล่นมันอยู่อย่างนั้นและเฝ้ารอคอยการอัพเดทไม่ยอมไปไหน
มันเป็นความสุขเล็กๆในโลกออนไลน์ของเด็กต่างจังหวัดอายุวัย 17 ปีคนนึง 
พอเดาออกใช่ไหมครับ มันคือหน้าส่วนตัวในเวปบ้านกลอนไทย ที่ผมเคยเล่นเมื่อ 9 ปีที่แล้ว!!!
วันนี้ผมนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิต รู้สึกเหนื่อยๆ เลยลองเข้ามาที่นี่ และผมก็ได้อ่านสิ่งที่ผมเคยคิดและเคยเขียนไปเมื่อตอนเด็กๆ
มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกหายเหนื่อย พอได้เห็นความคิดในวัยเด็กของตัวเอง  ถึงแม้จะเป็นเรื่องเศร้าแต่มันยังมีกำลังใจในแง่บวกเสมอ
วันนี้ไม่ได้มีประเด็นอะไรสำคัญ ไม่มีบทความใดๆที่จะเขียนถึงผู้อ่าน
แต่อยากบอกแค่เพียงว่า.....
วันไหนที่เรารู้สึกเหนื่อยล้า ขออย่าพึ่งลืมความเป็นเด็กในตัวของเรา ภาระของชีวิตเราถูกแบกบังคับโดยกฏเกณฑ์ที่สังคมสร้างขึ้นมา
จำไว้เสมอว่าคนเราย่อมมี สองภาค 
แค่ในวันที่เรารู้สึกกับตัวเองว่า ขาดน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ ขาดการให้อภัยซึ่งกันและกัน ขาดการเคารพนบนอบ ขาดสิ่งดีๆอะไรหลายๆอย่าง 
อย่าลืมนึกถึงสมัยที่เรายังเป็นเด็ก สมัยที่เราอยู่ประถม สมัยที่เราแบ่งดินสอยางลบกันใช้ ไม่มีอารมณ์ซับซ้อน

สิ่งเหล่านี้สอนผู้ใหญ่ในปัจจุบันได้มากทีเดียว 
แค่ใช้ความทรงจำในวัยเด็กสั่งสอนตัวเองเมื่อเติบใหญ่..

^_______^