18 กรกฎาคม 2551 06:01 น.
พู่กันของหูกวาง
หลากหลายอารมณ์ ความรู้สึก ในแต่ละหนที่คิดถึง ...
ทั้ง ทุกข์ เหงา โดดเดี่ยว ร้องไห้ ยิ้มได้ เรื่อยเปื่อยไปในแต่ละครั้ง
ทุกอย่าง ล้วนเป็นเหตผล ของความทรงจำในใจ ..แก้ไม่กลับ ลบไม่หาย
บางที บางครั้ง กับเรื่องที่ผ่านไป...
วันที่รู้สึกอ่อนแอ ก็ยังคงตกดิ่งอยู่ในห้วงความว้าเหว่
กับความพ่ายแพ้ ของชีวิต
..สิ่งที่อาจเคย เรียนรู้ แต่กลับไม่คิดจะแก้ไข
กับคนมากมายที่เคยพบเจอ เคยยิ้มรับกับมิตรภาพ แต่ไม่คิดรักษา..
มาในวันที่รู้สึกยินดีกับวันที่อยากอยู่คนเดียว ...ไม่คิดรู้สึกอะไร
แต่ในวันที่รู้สึกเงียบเหงา ..ยินร้ายกับวันที่ทุกข์เศร้า ...ทำไมถามหาสิ่งเหล่านั้น
อาจมีหน้าที่มากมายที่ให้จำเป็นต้องแบกมัน.. เพื่ออะไร เพื่อใคร??
สิ่งผิดพลั้งที่ผ่านไปแล้ว ทำไมถึงต้องรู้สึกเสียดาย
ทำไมถึงยังโหยหา ...กับบางสิ่งที่เคยละทิ้ง
หรือเราปฏิเสธ ในวันที่ตัวเองเคยสำคัญ
กลับมาในวันที่รู้สึกว่าเป็นอณุอากาศ ..สัมผัสไม่รู้สึก เรียกร้องไม่ได้ยิน
แต่ในขณะที่ใคร ๆ เหล่านั้น ต่างก็มีปัจจุบันที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นเรื่อย ๆ เป็นความทรงจำอันใหม่
ที่ดี....
ล้วนแล้วแต่เป้นสิ่งที่เคยผ่าน เคยคิดได้ เคยเข้าใจ เคยแก้ไข
แต่ไม่เคยยื้อมันได้เลย สักเพียงครั้ง..
มันหยิบจับได้ แค่ก้อนเนื้อหัวใจ ที่เต้นเป็นจังหวะเบา ๆ ..ของเราเอง
..แค่ตัวของเราเท่านั้น..เอง
กับความคิดคำนึง ถึงในสิ่งที่เคยผ่าน เรียกว่า อดีตของความทรงจำ
อยากจะบอกกับความทรงจำเหล่านั้นว่า...
วันนี้ ฉันเหงา กับเวลาที่ผ่านไป เกือบจะเช้าแล้ว
ไม่รู้ว่าทำไม คืนนี้นอนไม่หลับ...ทำไมคืนนี้คิดถึง ทำไมคื่นนี้อ่อนล้า
อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ หรือเราต่างก็ห่างเหิน
สบตาไปที่ ดวงตาคู่นั้น ที่สะท้อนจากตัวเราในกระจก เป็นสายตาเดียวกัน
กับที่เคยมองข้ามผ่าน เรื่องราวเก่า ๆ ..เหล่านั้น
น้ำตามันกำลังไหล ชดใช้ให้กับความทรงจำที่ได้สูญเสีย
อยากขอโทด....ที่เคยละทิ้ง
แต่ไม่กล้ากลับคืน เพราะมันละอาย ที่จะหันหลัง
ให้เราต่างเดินแยากจากกันไปเรื่อย ๆ อาจจะดีกว่า
ให้ที่ว่างตรงกลาง คือความทรงจำที่นับวันมันจะยิ่งมีค่า
เพราะในเมื่อนึกถึง..คงได้เพียงไออุ่นแผ่ว ๆที่ปะโลมชีวิตให้พอมีกำลัง
ในวันที่รู้สึกแบบนี้อีกหน
ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกเมื่อไร..
จะสบายดีกันอยู่รึป่าวนะ..ความทรงจำ
9 กรกฎาคม 2551 12:11 น.
พู่กันของหูกวาง
คงจะมีหลาย ๆคน คิด แบบเดียวกันกับผม
เพราะยิ่งเราเติบโตขึ้น
ชีวิตเรายิ่งห่างหายไปจากความเพ้อฝัน
เดินอยู่บนโลกแห่งความเป็นจริง แบกหน้าที่ความรับผิดชอบ
... และอาจไม่เหลือเวลาให้กับความสุขเล็ก ๆกับความรู้สึกในใจ ..
ผมเอง ก็เติบโตขึ้น และกำลังเป็นแบบนั้น มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น ทุกวัน
มีเศษตะกอนของความรู้สึก ตกอยู่เต็มพื้นภายใต้จิตใจ
ยากที่จะหาทางระบาย
.. มันยากนะ ที่จะหาใครสักคนที่เชื่อใจ เข้ามารับฟัง
แต่สำหรับผม อาจไม่ใช่ใครสักคน ที่มาคอยรับฟัง แต่มัน เป็นที่สักที่ ที่ทำให้เรา ได้อยู่กับตัวเอง
มองเห็นถึงความคิดตัวเอง
อาจเป็นที่ที่ได้ระบายความคิดลงบนตัวอักษร ยิ่งอ่าน มันยิ่งทำให้เรารู้จักตัวเองใน ขณะนั้น
ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงด้วย เวลา อายุ หน้าที่ และโชคชะตา
ที่ที่มันอาจเป็นที่สุดท้ายที่ดีที่สุด..ที่จะซุกตัวหลบซ่อนเพื่อเลียบาดแผลที่บอบช้ำ จากสังคมวุ่นวาย
ที่ที่ไม่มีใครทำร้าย ไม่มีใครรู้จัก
ขอบคุณที่เขียนหนังสือเป็น
ดีใจที่ยังพอคิดออก..
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1832
