14 มีนาคม 2547 18:59 น.
พู่กันของหูกวาง
วันที่รู้สึว่าตัวเองไม่ไหว มันเป็นวันที่เราเองรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างของชีวิต
วันที่ตัวเองหกล้ม และตอ้งการกำลังใจในการลุกขึ้นเพื่อต่อสู้กับปัญหา
อยากจะไปไกลไกล ไปให้สุดทาง อยากรู้ว่าที่จุดสิ้นสุดนั้นมีอะไรอยู่
และวันที่เราเองพบกับก้าวสุดท้ายของเส้นทาง ปลายทางที่เห็นคงมีอะไรดีดีให้เราพบเจอ
สิ่งหลายอย่างมักเป็นจุดเริ่มต้นของประสบการณ์ทั้งหลาย
ความทุกข์ ความสุข ย่อมมีอยู่ในรายทาง ของทุก ๆ คน
วันนึงอาจร้องไห้ แต่อีกวันนึงอาจสุขใจ
ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีฤดูกาล และหตุผล เพียงแต่วันที่เราผิดพลั้ง เราจะยอมอดทนเพื่อวันของเราได้ไหม
เชื่อว่ามันต้องมีสักวัน..วันที่เราเข้มแข็ง วันที่แรงกำลังมีพร้อมที่จะต่อสู่กับสิ่งต่าง ๆ
ไม่อ่อนแอ ไม่หวาดกลัว..
แม้หนทางข้างหน้า รู้ดีว่ามันอาจจะไม่สวยงามเหมือนอย่างคนอื่น เหมือนดังที่ใจเราไฝ่ฝันไว้
แต่มันเป็นหนทางของเรา เราต้องทำมันให้ดีที่สุด ..
ถึงแม้วันนี้ ชีวิตมันได้ดำเนินมาถึงกลางทางแล้ว เราได้ผ่านจุดเริ่มต้น แต่เรายังไม่รู้ที่สิ้นสุด..
ให้วันวานนี้เป็นกำลังใจในการก้าวเดินในวันนี้ วันพรุ่งนี้ และวันต่อ ๆ ไป
..เราไม่อาจเหปลียนแปลงสิ่งที่ผ่านไปแล้วได้..
แต่เราสามารถปรับปรุงแก้ไขสิ่งที่เป็นปัจจุบันได้..
ในเมื่อมันยังไม่จบสิ้น..ก็คงต้องดิ้นกันเรื่อยไป..
หวังไว้แค่ว่า ..จะยังคงมีจะสุดท้ายของปลายทางให้เราได้จอเมื่อยามไปถึง..ก็เท่านั้นเอง..