28 กุมภาพันธ์ 2547 10:05 น.
พู่กันของหูกวาง
บ่อยครั้งที่ตัวเองหวั่นใจ..หากเราจะรักใครสักคนแล้ว..
คนคนนั้นเค้าจะคิดถึงเราไหม..
ในวันที่เราห่างไกล..
..จะคิดถึงกันบ้างรึเปล่า..
..ในวันที่เราห่างหาย..
..ต่างคนต่างใจ..
..แล้วอะไรจะยืนยัน..
สิ่งที่เราเคยแน่ใจ..บัดนี้กลับกลายเป็นหวั่นใจ
+*-..ก็เคยได้ยินเหมือนกัน..ว่าระยะทางห่างไกล..อาจทำให้ใจห่างกัน-*+
ไม่รุ้หรอกว่า..วันนึง..เราจะกลับมาพบกันอีกไหม..
เธอเอง..คงไม่ได้มีแค่เราที่เป็นเพื่อน..เธอยังคงต้องการใครใครเติมแต่งวันเวลาที่ดีให้หลากหลายอยุ่เสมอ..
+*-แล้วคนเดิม ๆ คนนี้ล่ะ-*+
..สำหรับฉันคงไม่ไช่แค่การผูกมัด สำหรับคนคนนึง อะไรที่มีคุณค่าทีสุดสำหรับความรู้สึกดีดีน่ะเหรอ..
+*- ฉันตอบไม่ได้..เพราะว่าฉันเองชักไม่มั่นใจกับเวลาที่มันผ่านไปผ่านไปอย่างนี้ -*+
และเธอเองก็คงเปิดปากสัญญาได้ยาก..เพราะเราคงถูกกันด้วยคำว่า...+*- แตกต่าง-*+ เสียแล้ว..
...อะไร ๆ มันก็เปลี่ยน..โลกยังเปลี่ยนเลย พระจันทร์ก็ยังเปลี่ยน เวลาก็ยังเปลี่ยน มันไม่แน่นอนซักอย่าง..แล้วจะให้ทั่นใจได้อย่างไรว่าคนเราจะไม่เปลี่ยน..เพียงแต่ชีวิตของคนคนนนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่อ่อนไหวไปเพื่ออะไร รุ้เพียงอย่างเดียวว่าเราต้องอยู่ให้ได้ ตอ้งอยุ่ปรับตัวให้เข้ากับความผิดหวัง และความปวดร้าวที่มันผุดขึ้นราวกับดอกเห็ดตามท้องทุ่ง..ฉันเอง ไม่ใช่คนเลิศเลอ..ฉันเองไม่ใช่คนไม่มีความรู้สึก..ทุกคนย่อมมีห้วงลึกที่อ่อนไหวของตัวเองทั้งนั้น..หากไม่มีวันเวลา..ฉันคงไม่ได้มาเจอกับเธอ..และก็คงไม่ต้องมาคิดถึงอย่างนี้..
..+*- หวั่นใจเล็ก ๆ นะ ว่าจะยังคิดถึงกันอยู่ไหม..คนน่าเบื่อ อยุ่ใกล้ก็น่าเบื่ออย่างนี้..อยากมีแค่สักคนที่คิดถึงกัน..
+*- อันนี้ขอเลือกหน่อย.....ก็แค่อยากให้เป็นเธอ..-*+
19 กุมภาพันธ์ 2547 10:57 น.
พู่กันของหูกวาง
กาลเวลาที่มันผ่านมา..แล้วผ่านไป..
ฉันเองไม่รู้ว่าทำไมมันผ่านไปเร็วอย่างนี้..ฉันยังตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่มันได้พ้นไป
ไม่เคยนึกถึงว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วอย่างนี้..วันที่เราต้องจากกันไปเพื่อสิ่งที่ดีกว่า..
เราต้องจากกันไปเพื่อโตบโตต่อไป..
ปล่อยให้ที่รกร้างเหล่านั้น..เป็นความทรงจำของ..เรา..
มันอาจมีคนก้าวเข้ามามากมาย..และเก็บเอาความรู้สึกดีดีนี้..ไว้เป็นกำลังใจ..ในยามที่ท้อแท้
แต่อีกส่วนหนึ่งที่ยังไม่อยากผ่านเวลานั้นไป..ก็ยังคงอยู่กับที่..ที่ที่มีแค่ควาทรงจำ..
ทั้งวันนี้ และวันหน้า..
ฉันเอง..ก็ยังคงไม่ลืมสิ่งต่าง ๆ ที่มันได้เกิดขึ้นกับวัยมัธยมนี้...
ทั้งรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ..สิ่งที่เราได้ร่วมกันฝ่าฟันมา..มันทำให้เรายิ่งผูกพันกัน..
วันสุดท้าย..ของความทรงจำที่ดีวันนี้..
ฉันคงจะเก็บมันไว้ตลอดไป..
มันเหมือนกับคนยังอ่อนแอ..ไม่อยากจากเพื่นอที่พร้อมจะเข้าใจ..และให้อภัยอยู่เสมอ
แต่ฉันต้องก้าวไปยังที่ซึ่งมันมีแต่การแข่งขัน..ฉันไม่อยากอยู่ในสังคมแบบนั้น..
ความจริงใจ..และความรู้สึกดีดี..ฉันยังติดภาพอยู่กับวันที่เราใส่ชุดนักเรียน..กับเพื่อน..
...มองไปยังอาคารเรียนที่ปิดสนิทยามฟ้ามืดลง..สิ่งต่าง ๆ ได้ปิดฉากลงตามกาลเวลา..
เวทีอำลาอาลัย..ถึงเวลาต้องเก็บ..
จากที่เคยมีเสียงดนตรีหนวกหูเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา..ก็ได้ปิดฉากลง..
งานเลี้ยง..ที่คิดว่าคงไม่มีวันเลิกรา..ก็เลิก..
มืดแล้ว...บางสิ่งได้ลบเลือนไปตามแสงอาทิตย์..น้ำตาที่คงไม่มีใครเห็น..
ได้เอ่อออกมา..เพื่ออำลาความสุข..และวัยของมัธยม..
ลาก่อน................................................................................
8 กุมภาพันธ์ 2547 05:08 น.
พู่กันของหูกวาง
วันนี้นั่งเหงา ๆ ท่ามกลางฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างบางเบา...ฉันมองออกไปที่หน้าต่าง...วันนี้เธอไปไหน ฉันรู้ดี แต่ฉันไอจออกไปตามที่ใจเรียกร้องได้...
ฉันรู้ว่าคนนึงที่ไม่มีค่าอะไร...ในวันที่เธอเดินมากับใครคนนึง...อย่างมีความสุข...ฉันเองก้ไม่อยากเข้าไปหา วันนึงที่ฉันต้องมานังคนเดียว ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เราทั้งสองคนเคยคุ้นเคยกันอย่างดี...ทุกวันก็จะส่งความรู้สึกดีดีไปให้...และทั้งสองก็ให้ซึ่งกันและกันอย่างผูกพัน...
วันนี้ฉันไม่รู้ว่ามันเหลืออะไรกลับมา...รู้ว่าเธอยังเหมือนเดิม แต่ฉันรู้ตัวว่าฉันเองที่เปลี่ยนไป...ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันเข้าไปในตอนนั้น จะรบกวนเธอไหม...หรือฉันก้เป็นเพียงแค่คนเก่า ๆ ที่เคยผูกพันเท่านั้น...รู้สึกเหมือนว่าเหงาจัง...เงียบด้วย วันนี้ไม่มีใครเป้นห่วงฉันหรือว่าฉันไม่อยากเป็นห่วงใคร...ฉันรักเธอนะ...บางทีก้ไม่เข้าใจสิ่งที่เราทำกับคนรัก มันต่างจากเพื่อน ทั้งทั้งที่ฉันเองสนิทเล่นกับเพื่อนได้อย่างง่ายดาย...ฉันไม่เข้าใจตัวเอง...
รักเธอมากขนาดนั้น...แต่กลับเกรงใจในเรื่องที่เธอไม่คิดอะไรมาก...
ฉันคงทักทายเธอได้แค่รอยยิ้มข้างในใจ...ฉันไม่อยากไปรบกาวนเธอมากกว่านี้...แค่เธอไม่เข้าใจเรื่องที่ฉันหายไปเงียบ ๆ อย่างนี้ เธอก็คงเหนื่อยใจกับฉันเต็มทีแล้ว...ขอโทษนะ...ไม่อยากไปรบกวน...เพราะว่ารักเธอมากไง...ฉันรู้ แต่ไม่เข้าใจ...เธอเองคิดยังไง...ทบทวนแล้วก็ยิ่งเสียใจ...ฉันห่างเธอไปนานแล้วเหรอ...ฉันเหงา...ฉันไม่อยากข่มใจอยู่อย่างนี้...ฉันแอบรักเธออยู่...ไม่เข้าใจ...เวลา...ความรู้สึก...เลิกรา...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1003
