26 ธันวาคม 2546 18:43 น.
พู่กันของหูกวาง
วันนี้มีผู้คนมากมาย...หนึ่งในนั้นเป็นฉันที่ยังนั่งรอความคิดถึงจากใครสักคน...ท่ามกลางที่กว้างแห่งนี้
ฉันรู้ดีว่าฉันคงไม่มีค่าพอให้เขาสนใจ ...ฉันคงเป็นได้แค่หนึ่งในผู้คนมากมาย...
และไม่ใช่ฉันที่เธอจ้องการเจอ...ทั้งทั้งที่ฉันกำลังมองหาเธออยู่อย่างหวั่นไหวมากมาย
...^*_*^ ...ใครจะรู้ว่าเธอนั่งอยู่ข้างหลังฉันนี่เอง...
ใครจะรู้ว่าฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้...
...แต่ฉันรู้ว่าฉันปวดใจ...
/*-/*-/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/*-/-*/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*-*/-*/-*/-*/-*/-*
ทั้งทั้งที่ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน แดร้อนจ้า แผดผ่านมามางช่องใบไม้ที่ปลิวไหว...
แต่ฉันหนาวเหลือเกิน...
ทุกทีที่ลมพัดผ่นมากระทบใจฉัน มันเหมือนถูกกัดกินด้วยความเหน็บหนาวทุกอณูของความรู้สึก...
...ความเยือกเย็นที่ฉันสัมผัสได้...อาจไม่ใช่จากลม...เพียงแค่ฉันมองไปทางนั้น...ทางที่มีเธออยู่...และรู้สึกถึงความห่างไกล...ที่ไม่มีวันใกล้กัน
....ถึงจะสวมเสื้อคลุมตัวหนาหนา ก็ทนไม่ไหว...หากแต่ฉันยังหนาวใจกับความรู้สึกเดิม ๆ ...อย่างนี้...
-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/
คนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้...
นานแล้วที่เธอเคยเป็ฯคนที่แนรู้จักดี ถึงดีที่สุด...
แต่วันนี้ ฉันรู้สึกเหมือนเธอเป็นคนแปลกหน้าคนนึง...ที่ฉันไม่กล้าสบตา
ในใจมันสับสนเหลือเกิน...จะบอกตัวเองให้เข้มแข็งดีไหม...หรือจะปล่อยให้เสียใจอยู่อย่างนี้...
ในขณะที่เธอลุกขึ้นไป ยตาฉันแทบอยู่ไม่ตรงกับรอ่งรอย พยายามมองหาเธออยู่เรื่อย ๆ
แล้วตอนนี้ฉันเป็นอะไร...
ฉันไม่เจอเธอ...ขณะที่ฉันกำลังมองหาเธอ
^*_*^...ฉันเจอเพียงน้ำตาของใครไม่รู้...มันหยดแหมะลงอยู่บนกระดาษ...ตรงหน้าฉันนี่เอง...
เอ??? หรือว่าฉันกำลังร้องไห้...
-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/-*/*-/-*/
26 ธันวาคม 2546 18:11 น.
พู่กันของหูกวาง
แม้เราจะเป็นเพียงดอกหญ้าต้อยต่ำ...ที่พบได้ทั่วไปบนพื้นดิน แต่ขอเพียงเชื่อมั่นในความรักอันบริสุทธิ์...
...ฉันเชื่อว่า เราจะต้องได้พบกับผู้ที่จริงใจต่อดอกหญ้าอย่างเรา และ และยอมทุ่มเทใจให้แก่ดอกหญ้า
..."ขอเพียงเชื่อมั่นในความรัก เราจะต้องได้พบกับความรักที่แท้จริง"...
..."ดอกหญ้าต้อยต่ำเชื่อมั่นในรัก...ดอกหญ้าต้อยต่ำเชื่อมั่นในเธอ"...
...ดอกหญ้าต้อยต่ำไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้นไปข้างบนท้องฟ้ายามค่ำคืน...
ถึงแม้จะรู้ดีว่า ณ ที่แห่งนั้นมีสิ่งซึ่งเฝ้ารอ และเฝ้าฝันถึง...
และดอกญ้านั้นไม่รู้ลยว่า...ดวงดาว ก็มองเธออยู่เช่นกัน...
แต่ถึงอย่างนั้น...ดอกหญ้าต่ำต้อยก็กล้าที่จะมองขึ้นไปบนฟ้ายามที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาที่ผืนดิน...แม้ดอกหญ้าต่ำต้อย ไม่ได้เห็นดวงดาว แต่ดอกหญ้าต่ำต้อยรู้ดีว่า ดวงดาวดวงนั้นอยู่ที่ไหน...
^*_*^,,,ดอกหญ้าต่ำต้อยขอเพียงได้มองดวงดาวในเวลากลางวันซึ่งไม่อาจมองเห็นแสงเรืองรองของดวงดาวได้...
^*_*^,,,แต่ดอกหญ้าไม่กล้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเวลากลางคืน แม้ว่าช่วงเวลานั้น ดวงดาวได้ส่องแสงทอประกายเด่นบนท้องฟ้า...
---------------------------(ดอกหญ้าเจ้าชู้)---------------------------
..."ดอกหญ้าเจ้าชู้...ที่คนเรียกอย่างนี้ ก็เพราะว่ามันติดคนง่าย"...
...แต่ลองมาคิดดูดี ดี แล้ว ดอกหญ้าเจ้าชู้เมื่อมันติดที่ใครแล้ว มันจะไม่ยอมไปไหน จนกว่าคนคนนั้น จะดึงมันออกมา...
...ฉันก็เหมือนกับหญ้าเจ้าชู้ เมื่อรักใครแล้วฉันจะไม่มีวันทิ้งเขาไปเด็ดขาด จนกว่าเขาจะไม่เห็นความสำคัญของฉัน...
26 ธันวาคม 2546 10:43 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนที่ 1 ผมชื่อเก้ง
เด็กชายเก้ง...นักเรียนมัธยมต้นที่พึ่งเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
เก้งเรียนอยู่ชั้นม. 1/1 พร้อมกันเพื่อนเก่าสมัยประถม ของเก้งอีก 4 คนซึ่งขณะนี้ก็อยู่ในห้องเดียวกัน
สมัยประถม...เก้งไม่เคยสนิทกับเพื่อน 4 คนนี้เลย ขึ้นม. 1 ก็เลยไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกันเท่ไร
เก้งเป็นเด็กนักเรียนคนนึง มีสุข เศร้า เหงา และ รอยยิ้มเหมือนเด็กคนอื่น แต่เก้งเป็นเด็กที่สายตาสั้นใส่แว่นหนาเตอะที่ขี้อายตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาดูเหมือนตัวตลก เวลาทำอะไรผิดไป
ตั้งแต่เด็ก...เก้งไม่เคยเป็นคนสำคัญของใคร
เป็นได้เพียงส่วนหนึ่งของห้องเรียนเท่านั้น...
ขึ้นม1 มานี่ เก้งได้เป็นหัวหน้าห้อง แต่เก้งได้รับตำแหน่งหัวหน้าโดยที่เก้งไม่อยากเป็น เก้งต้องส่งงานให้เพื่อนตลอด
เพื่อนในห้องเก้งก็ไม่ค่อยสนใจเก้งเท่าใดนัก ปล่อยให้เก้งเป็นเด็กแว่นที่ส่งงานให้อาจารย์ จนอาจารย์จำหน้าเก้งได้...แต่เก้งก้ไม่เคยเกี่ยง หรือเถียงสักคำ
แต่แล้วก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่อยู่กลุ่มหนึ่ง เข้ามาคุยกับเก้ง ถามไถ่เรื่งอของเก้ง เก้งดีใจที่มีเพื่อนมาคุยกับเขา...เซียน...เป็นเพื่อนที่เรียนเก่ง และหัวดี มาคุยกับเก้งพร้อมกับเพื่อนของเขา...จากนั้นก็ทำให้เก้งเรียนอยู่กลุ่มเดียวกันเซียนตลอดมา
และหนึ่งในนั้น กร... เก้งรู้สึกว่าเป็ฯคนที่เข้ากันง่าย จึงรู้สึกดีด้วย และต่างคน ต่างก็หยอกล้อกันตามประสาเพื่อน เก้งชักเริ่มรู้สึกดีกับการมีเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนแห่งนี้...
ในขณะเดียวกัน เก้งยังคงทำหน้าที่เป็นหัวหน้าห้อง ที่เหมือนคนรับใช้ เหมือนเดิม
เรื่องราวของเก้ง ที่ได้เริ่มรู้สึกสับสนกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เมื่อตอนขึ้น ม2...
ติดตามตอนต่อไปนะครับ
7 ธันวาคม 2546 12:20 น.
พู่กันของหูกวาง
ทนไม่ไหวแล้วนะ...
ทำไมเธอถึงทำกับเราอย่างนี้
เธอมันใจร้าย ใจดำ ทิ้งคนอย่างเราได้ลงคอ
ไม่รักเธอแล้ว...จริง ๆ นะ เราไม่อยากเจ็บปวดเหมือนที่เคยเป็นอีก
เธออย่ามาให้เราเห็นหน้าอีกนะ...เราไม่อยากเห็นหน้าเธอ...
เราอยากพักใจบ้าง...
รู้ไหม...เธอน่ะทำร้ายใจเราอยู่เสมอเลย...
ทุกทีที่เจอ...เหมือนเธอมาทุบใจเรา...ตุบ...ตุบ...ตุบ...ทุกที
เราอยากพักที่ตรงนี้...อยากแต่งกลอนอกหักอย่างนี้...
สักวันเราจะลืมเธอได้...ลืมได้จริง ๆ นะ...ฮือ...ฮือ...
คนใจร้าย...คนใจร๊าย...
3 ธันวาคม 2546 15:15 น.
พู่กันของหูกวาง
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าเราต้องรู้เรื่องราวทุกอย่างของเพื่อน...รู้แค่เพียงเรื่องราวที่เพื่อนตัดสินใจจะเล่าให้เราฟัง...แม้เรื่องนั้นจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิตอันมากมายมหาศาลของเพื่อนเราก็ตาม
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเพิ่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กัน แค่เพียงเมื่อไกลล้กัน...เรายังคงนึงถึงเพื่อนบางเวลา
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมือนใคร ๆ ด้วยหวังว่า...จะทำให้ตัวเองดีขึ้น...เพียงแค่เป็นตัวของตัวเองที่เป็นในคราวคบกันตอนแรก...ก็ดีที่สุดแล้ว
เพื่อนสนิทของเรา...ไม่จำเป็นว่าเราจะเป็นเป็นเพื่อนสนิทกัน...เพราะคนเราต้องมีบ้างที่คิดไม่เหมือนกัน...เพียงแค่อยากให้เพื่อนได้รับรู้ในมิตรภาพที่เรามีให้...แม้มันไม่มีค่าพอสำหรับเพื่อนของเรา...
....แต่มันมีค่าเหลือเกินสำหรับเรา...ที่จะมอบให้เพื่อนของเรา
แล้งคุณล่ะ...เป็นเพื่อนสนิทของใครแล้วหรือยัง...???
หน้าส่วนตัว
782
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
