31 ธันวาคม 2546 14:41 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอนจบ) โชคดี..."เพื่อน"...
...ชั้น ม. 3
...ดูเหมือนเก้งจะโตขึ้นมาก...
โตขึ้นจากความไม่เข้าใจของเก้ง...ว่าเก้งต้องทำอย่างไร เวลาเจอเพื่อน...
ทัก...ผ่าน...หรือยิ้มให้...
แต่สำหรับปูน..จา..งาน
เก้งไม่เข้าใจว่าทำไม...อะไร ๆ ถึงได้ยากเย็นสำหรับการที่จะเป็นเพื่อนกับเขา...
ปิงปองที่เคยเล่นอยู่ทุกวัน...บัดนี้กลับกลายเป็นที่ว่าง...
ไม่มีโต๊ะ...ไม่มีไม้ และลูกปิงปอง...ไม่มีปูน
เก้งไม่รู้ว่าจะเจอ และให้ปูนทักได้อย่างไร...ในเมื่อโต๊ะปิงปองที่เคยเล่นได้หักลงอย่างนี้
จนวันนึง...เหมือนเก้งจะไม่ปล่อยให้เรื่องของความเป็นเพื่อนมันค้างคาอยู่อย่างนี้...
เก้งได้เข้าไปขอยืมดิกชันนารีจากปูน...
แล้วความเป็นมิตรภาพที่เก้งหวังจะได้มานาน...ก็เป็นจริง...
เพียงแค่เก้งเดินเข้าไป...บอกว่าขอยืมดิกชันนารีเท่านั้น...
น้ำใจ...และน้ำเสียงที่ได้เหมือนเป็นตำตอบที่เก้งค้นหามาตอลดระยะเวลากว่า 2 ปี
ที่เก้งได้พยายามมาตลอด...
ที่เราทักปูนได้...ทำแค่นี้เองน่ะหรือ...
รู้สึกเสียดายจัง...ที่ตอลดมาเก้งไม่เคยเข้าถึงปูน...
จา และงาน ก็คงเหมือนกัน...ก็เขาเป็นเพื่อนเก้งนี่นา...
อย่างน้อยขอให้เพื่อนใหม่จำหน้าเราได้...ก็คงเป็นพอ...เก้งคงไม่ขออะไรนอกจากความเป็นเพื่อน...
ประโยชน์ที่ได้จากปูน...เก้งมั่นใจว่าเขาจะไม่ต้องการ...
มิตรภาพจะคงเป้ฯสิ่งที่ยิ่งยืนตลอดไปสำหรับเขา...
แม้วันนี้...เก้งจะรู้ว่าปูนไปเรียนต่อที่อื่น...
เก้งไม่คิดถึง...แต่
เก้ง..."เสียดาย...ที่พึงได้รู้จักกัน"...อย่างนี้...
ได้คุยกัน...โดยที่เก้งเป็นฝ่ายที่ทักปูนก่อนอย่างนี้...
มันทำให้เก้งมีความสุขเหลือเกิน...เก้งคงทำอย่างนี้กับ จา และงานได้
และก็คงเป็นเพื่อนสนิทกันไปนานแล้ว...เหมือนที่คนอื่นเป็นกัน...
จา...ก็ต้องไปเรียนต่อที่อื่น...เก้งก็ยังเสียดาย...ถ้าเก้งได้พูดกับจา...
แลกเปลี่ยนทัศนคติกันบ้งก็ยังจะดีกว่า...จะมาเสียดายอย่างนี้...เป็นไหน ๆ
คงจะมีงานคนเดียวหละมั๊ง...ที่เก้งจะทำความรู้จักได้...
งาน...คนเดียวที่จะเรียนต่อที่โรงเรียนนี้...และเก้งก็คงจะเรียนรู้ที่จะรู้จักกันได้สักวัน...
โชคดี..."เพื่อน"... ปูน...จา...เรายังจำนายได้เสมอนะ...ไม่ว่าจะเจอกันที่ไหนก็ตาม...
เก้ง...ยังคงมองปูน และจาในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคเรียน ม.3...
...รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้รู้จักกัน...
...รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน...
ติดตามเรื่องราวมัธยมปลายของเก้ง...
ในภาคที่ 2 ของ..."เพื่อนที่มีค่า...คงได้มาเมื่อวันที่ต้องจากกัน"...ในโอกาสต่อไปนะครับ...
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องตลอดมาครับ...
31 ธันวาคม 2546 09:18 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 5) มัธยมศึกษา..ปีที่ 3
ปีนี้...เป็นปีที่เก้งตั้งใจที่สุด...ว่าจะได้เป็นฝ่ายทักปูน...เพื่อนใหม่ที่ดีกับเก้งสักครั้ง...
หลายครั้งที่เก้งมีโอกาส...แต่มิตรภาพที่เก้งได้รับ...
เหมือนเก้งได้มา...จากการหยิบยื่นความเป็นเพื่อนจากปูนเท่านั้น...
เก้งรับ...แต่ไม่เคยตอบแทน...
เก้งรู้ตัวดีมาตลอด...แต่เก้งไม่กล้าเข้าไปทักจริง ๆ ...จะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่...
แต่ระหว่างเพื่อน...ที่เก้งเคยฝันมาตลอดว่า...
...จะมีเพื่อนที่ดีสักคนไว้อยู่เป็นสนิทกัน...
สำหรับเก้งที่เป็นคนเช่นนี้มาตลอด...อาจไม่มีวันได้มีเพื่อนที่ดีอย่างคนอื่นเค้าจริง ๆ ...
ปีนี้เก้งเอง...เป็นฝ่ายที่ห่างจากปูน จา และงาน
เหมือนกับเก้งต้องการให้ปูนเข้ามาพูด...
แต่เก้งกลับเดินผ่านเลยเฉย...ในวันที่เจอปูนเดินผ่าน...
เพราะทุกวัน...เก้งคงไม่ได้เจอปูนบ่อย ๆ ... เพราะเก้งเองก็ต้องเรียนในห้องของเขา...
และปูนเองก็เหมือนกัน...
ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ...
...อาจคงไม่มีวันที่จะมาทักกันเหมือน ม. 2 ที่ผ่านมาแล้ว...
และเก้งก็ยังคิดถึงเพือนใหม่คนนี้...ว่าเมื่อไร...จะมาคุยกันสักที...
ซึ่งรวมถึง จา และงานด้วย...
ติดตามตอนจบนะครับ...เก้งกับปูนเพื่อนใหม่ของเขา...และ จา...งาน จะลงเอยกันอย่างไร...
รอตอนหน้านะครับ... +_+
31 ธันวาคม 2546 09:03 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 4) ปิงปองสัมพันธ์
เก้งพยายามชวนหมึกไปเล่นปิงปองที่ยิม...
ซึ่งที่นั่นเป็นที่ที่ปูนต้องอยู่แน่นอน...
ปูน...เป็นคนที่ชอบเล่นปิงปองมาก และเล่นได้ดีด้วย
หมึกเพื่อนเก้งก็เล้นปิงปองเก่ง...บ่อยครั้งที่หมึกเล่นปิงปองกับปูน
ยิ่งทำให้เก้งอยากเล่นกับปูนบ้าง...
แล้วเก้งก็ได้เล่นปิงปองกับปูนบ้าง...
โต้ได้ทีสองทีก็แพ้...
เพราะเก้งเล่นปิงปองไม่เอาไหนเลย...เป็นแต่โต้ลูกไปมาเท่านั้น...
แต่เก้งก็พยายามเล่นโต้ให้นานที่สุด...เพื่อรอให้ปูนพูดกับเก้งเสียที...
แต่เก้ง...ก็ยังไม่ยอมเป็นฝ่ายเริ่มต้นพูดกับปูนก่อนเสียที...
เหมือนเก้งไม่รู้จะพูดอะไร...ได้แต่ยิ้มเวลาที่เก้งเล่นกับปูนเท่นั้น...
ตลอดเวลาที่ผ่านไป...เก้งได้รับการทักทายจากปูนโดยตลอด...
เก้งไม่เคยเข้าไปคุยกับปูนเลยสักที...
บางครั้งเวลาปูนไม่พูดด้วย...เหมือนการกระทำทุกอย่างทั้งดี และไม่ดี...
เหมือนเก้งจะเป็นคนรับว่าเป็นตัวเองทุกที...
อย่างเวลาที่เก้งมาคุยกับหมึก...ปูนคงอยากมาคุยกับเรา...เก้งคิด
อย่างเวลาที่ปูนลุกออกจากที่ซึ่งเก้งนั่งอยู่...ปูนคงไม่อยากอยู่ใกล้เรา...เก้งคิด
เก้งคงเริ่มเป็นคนที่คิดมากตั้งแต่นั้น...
เป็นเวลาช่วงหนึ่งที่ยาวนาน...แต่สั้นมากสำหรับเก้ง...
ที่เรามาเล่นปิงปองกัน...
บางที...จากับงานก็มาเล่นด้วย...
บางทีเล่นกันจนเย็น...เหลือกันอยู่แค่ ปูน จา งาน หมึก และเก้ง...
เหมือนว่าตอนนั้น...เราเป็นเพื่อนกันอย่างดี...
เก้งอยากให้มันเป็นอย่างนี้เรื่อยไป...
เพื่อนของเก้ง...ที่นิสัยดีกับเก้ง ต่างจากเพื่นบางคนในห้องเก้งที่ไม่ค่อยดีกับเก้งสักเท่าไร...
เก้งจึงเห็นว่าเพื่อนต่างห้องมีค่า...ได้เห็นมุมมองที่กว้างขึ้น
...ซึ่งมันแตกต่างจากมุมแคบ ๆ ที่เก้งมีเพัยงแค่หัวหน้าคอยรับใช้เพื่อนในห้องเท่านั้น...
ปิงปอง...ยังคงเป็นกีฬาที่เก้งพยายามเล่นให้คล่องขึ้น...
อย่างน้อยขอโต้ให้นาน ๆ
...นานพอที่จะรับมือคนเก่งอย่างปูนได้สักพัก...ให้ปูนคุยกับเก้งสักคำก่อนก็ยังดี
เพราะเก้งอยากแน่ใจว่า...ทั้งปูน...จา งาน ยังคงจะอยากที่จะพูดคุยกับเก้งอยู่เสมอ...
เก้งยังคงเล่นปิงปองกันกับหมึก...ที่เก้งลากมาบ่อย ๆเพื่อหวังจะมาเจอกับปูน...
และแม้วันนั้นจะไม่มีปูน หรือใครมาเล่นก็ตาม...เก้งก็ยังฝึกฝีมือตัวเองให้ดีขึ้น... และต้องทำให้ได้...
ม.3 ...ปีสุดท้าย...ปีที่เก้งกลัวว่าปูน...จา... และ งานต้องไปเรียนต่อที่อื่น...
ที่เก้งกลัว...ก็เพราะเก้งยังไม่เคยได้เป็นฝ่ายเข้าไปทักปูน จาและงาน ก่อนเลย...แม้เพียงสักครั้งเดียว...
ติตามตอนหน้านะครับ +_+
31 ธันวาคม 2546 08:40 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึ่งได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 3) วันเข้าค่าย
...และเสียงที่เก้งได้ยินก็คือ งาน และจานั่นเอง
เก้งทำตัวไม่ถูกว่าจะไปพูดไปคุยยังไง...ได้แต่เดินไปอย่างเด็กแว่นตมาที่ งาน และจา เรียก
งาน และจา เข้ามาขอยืมหนังสือเรียนวิชาหนึ่ง...กับเก้งซึ่งวันนั้นเป็นวันที่เก้งเรียนวิชานี้พอดี
เก้งจึงเต็มใจให้หนังสือเรียนเล่มนั้นไป...ตอนนั้นเก้งรู้สึกในใจว่า...
ดีจัง ...อย่างน้อยมันก็คงรู้ว่าเด็กห้อง 1 ก็มีน้ำใจเหมือนกันนะ
...แต่ท่าทีที่เก้งแสดงออกเหมือนกับคนธรรมดาที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเพื่อนที่มาขอยืมหนังสือเล่มนึงเลย...
และเก้งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าเก้งทำไปทำไม....เพื่ออะไร
ในวันที่เรียนลูกเสือ...เก้งก็ได้มีโอกาสเจอกับ ปูน...จา..และงานอีก...
ดูเหมือนเขามีความสุขกับเพื่อนที่รู้จักเขา...แต่เก้งกลับเศร้าใจ...เพราะเก้งยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้สนิทเหมือนเพื่อน ๆ ของเขาบ้าง...
ในช่วงที่ ม. 2 เข้าค่ายลูกเสือ...
เหมือนเป็นโอกาสของเก้งที่จะได้รู้จักกันอย่างจริงจัง...
แต่โกาาสเหมือนไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไร...เมื่อปูนเรียนลูกเสือหลักสูตรพิเศษ...(กองร้อยพิเศษ)
ส่วนเก้ง...เป็นลูกเสือธรรมดา...ธรรมดา
สิงที่เห็นได้ชัดเจนระหว่างการที่เป็นอย่างเก้ง กับปูน คือปูนไม่ได้อยู่กลุ่มลูกเสืออย่างที่เก้งได้อยู่...
ในขณะเดียวกันที่เก้งได้อยู่ใกล้กับ จา และ งาน เท่านั้น...
และทุกสิ่งทุกอย่างที่บางช่วงเวลาที่เก้งเหมือนได้รู้จักกับ งาน และจามากขึ้น ก็เพราะหมึก
เพื่อนของเก้งได้ทักบ้าง...บางเวลาที่ งาน และจามาอยู่แถว ๆ นั้น...
แต่ปูนเป็นคนที่เก้งอยากเป็นเพื่อนมากที่สุด...อยากรู้จัก และสนิทมากกว่า จา...และงาน
และปูน...ก็เป็นเพื่อนที่ห่างไกลความเข้าใจมากที่สุด
เวลาเข้าฐานลูกเสือ...เก้งได้เห็นปูนเพียงครู่เท่านั้น...
เพราะเป็นการเข้าฐานตอนกลางคืน...และเก้งก็ต้องถอดแว่นออก...
ทำให้เก้งไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจนนัก...รวมถึงปูน...จา และงานด้วย
แต่เก้งก็รู้สึกเหมือนเพื่อนใหม่ของเขาอยู่ใกล้เขาตลอด...
เก้งมองไม่เห็น..แต่เหมือนเก้งสัมผัสความเป็นเพื่อนที่เขามีได้...
คืนนี้เก้งคงไม่มีโอกาสได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ของเขา...รวมถึงวันรุ่งขึ้นด้วย...
วันนี้เป็นวันเดินทางไกล...เก้งคงไม่มีโอกาสได้เจอกับจา และงาน...
และยิ่งแน่นนอน...คงไม่ได้เจอกับปูนอยู่แล้ว...
เก้งก็พยายามไม่รู้สึกอะไร...ตั้งใจสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ในห้องของเก้งบ้าง...
ซึ่งเก้งก็ทำได้ดี...สนุกสนานพอที่จะทำให้เก้งลืมการกวังที่จะรู้จักเพื่อนใหม่ได้บ้าง...
แล้ววันร่งขึ้น...การเข้าค่ายลูกเสือก็ยุติลง...
สุดท้ายเก้งก็ไม่ได้รู้จักกับ ปูน จา และงานอยู่ดี...
คงเป็นเพราะเรายังไม่รู้จักมากพอ...
เก้งเอง...ยังคงไม่ยอมเปิดใจรับเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทักอย่างไม่เขินอายสักที...
มันจึงทำให้เรื่องราวมันติดแหง่กอยู่อย่างนี้...
เพื่อนใหม่เก้งก็ไม่ได้...เรียนรู้ที่จะรู้จักเพื่อนต่างห้อง...ก็ยังไม่มี
เหมือนทำให้เก้งรู้สึกผิดหวังมากทีเดียว...
แต่เก้งคงไม่ยอมอยู่กับความแย่ของตัวเองอย่างนี้แน่นอน...
ติดตามตอนหน้านะครับ +_+
28 ธันวาคม 2546 23:01 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 2) เพื่อนใหม่
เก้งขึ้นมาชั้น ม. 2/1 ด้วยความเหมือนเดิม...ใช้ชีวิต ม. 1 อย่างเรียบง่าย และซ้ำซาก
อาจเป็นเพราะเก้งไม่เคยสนิทกับใครอย่างดีในช่วงนั้น...
แล้วเก้งก็ได้รู้จักกับเพื่อนต่างห้อง...ไม่สิเป็นเพียงเพื่อนต่างห้องที่เข้ามาพูดคุยกับเก้ง...เมื่อวันที่เก้งเริ่มไปเล่นปิงปองที่โรงยิม...
ปูน...เพื่อนคนนั้นที่เก้งได้รับการรู้จัก...ย้ำอีกที...ได้รับการรู้จัก...จากเพื่อนข้าง...ข้างห้องคนหนึ่ง
ปูนเป็นเพื่อนกับหมึกซึ่งหมึก...เป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเก้ง...
เก้งรู้สึกแปลก...เพราะเก้งไม่เคยรู้จักเพื่อนต่างห้อง และไม่รู้ว่าเพื่อนเขารู้จักกันยังไง...
ต้องพูดยังไง...ต้องทำยังไง...เก้งจึงเฉย...
เก้งไม่รู้หรอกว่า...ปูน...คิดยังไงกับเพื่อนใหม่ของเขาที่เขาพึ่งทำความรู้จักกันวันนี้...
มันอาจธรรมดาสำหรับคนที่เข้ากับเพื่อนได้ง่ายอย่างปูน...
แต่มันเป็นความสุขใจที่ปูนได้พูดคุยกับเก้งอย่างวันนนี้...
จากนั้น...เก้งก็มองเพื่อนใหม่ที่เป็นฝ่ายทักเก้งทุกทีที่เข้าแถวตอนเช้า...
หวังให้ปูนเข้ามาคุยกับเก้งอีกที...เก้งจะได้พูดกับปูน
เก้งคิดว่า...การที่ได้เป็นเพื่อนกันต้องอยู่ห้องเดียวกัน...และเก้งคุยกับเขาได้
แต่ปูน...จะเข้ามาทักทายตอนที่เก้งไปเล่นปิงปองกับหมึกเนั้น...
มันทำให้เก้งไม่มั่นใจ...ตามความเข้าใจในความเป็นเพื่อนที่เก้งเคยเข้าใจ
เก้งรู้ดีว่าปูนเป็นคนต่างห้อง...เก้งคงสนิทเหมือนกับเพื่อนปูนที่อยู่ห้องเดียวกันไม่ได้...
ต่อมาเก้งได้รู้จักกับ...จา...และ...งาน
ซึ่งก็เข้าอีหรอบเดิมของเก้ง...เก้งได้รู้จักก็ตอนที่เก้งกับเพื่อนเข้าแถวเรียนลูกเสือตามห้อง...
คงเหมือนกันกับปูนที่เก้งไม่รู้จะรู้จักยังไงดี...
ยังไงเก้งก็รูสึกอึดอัดที่ทำอะไรกับเพื่อนใหม่ต่างห้องที่พึงรู้จักกันไม่ได้...
ทั้งทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ธรรมดาสำหรับคนที่มีเพื่อนมาก...อย่างหมึก-ปูน-จาและงาน
แต่สำหรับเก้ง...มันมีความหมายเหลือเกิน...
เก้งเองก็ไม่เข้าใจตัวเองที่ทำไม...ยามเจอกันถึงทักกันไม่ได้...จำต้องเดินผ่านไปด้วยความกลัว
ที่ปูน จา และงานจะรู้สึกว่าห้องหนึ่งหยิ่ง...
มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ...โถ พึ่งรู้จักกันแท้แท้
แต่แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เก้งคิดเมื่อพักเที่ยงของวันหนึ่ง...
"แว่น ๆ"...เก้งได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน...
ติดตามตอนต่อไปนะครับ +_+
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
949
