31 ธันวาคม 2546 08:40 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึ่งได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 3) วันเข้าค่าย
...และเสียงที่เก้งได้ยินก็คือ งาน และจานั่นเอง
เก้งทำตัวไม่ถูกว่าจะไปพูดไปคุยยังไง...ได้แต่เดินไปอย่างเด็กแว่นตมาที่ งาน และจา เรียก
งาน และจา เข้ามาขอยืมหนังสือเรียนวิชาหนึ่ง...กับเก้งซึ่งวันนั้นเป็นวันที่เก้งเรียนวิชานี้พอดี
เก้งจึงเต็มใจให้หนังสือเรียนเล่มนั้นไป...ตอนนั้นเก้งรู้สึกในใจว่า...
ดีจัง ...อย่างน้อยมันก็คงรู้ว่าเด็กห้อง 1 ก็มีน้ำใจเหมือนกันนะ
...แต่ท่าทีที่เก้งแสดงออกเหมือนกับคนธรรมดาที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเพื่อนที่มาขอยืมหนังสือเล่มนึงเลย...
และเก้งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าเก้งทำไปทำไม....เพื่ออะไร
ในวันที่เรียนลูกเสือ...เก้งก็ได้มีโอกาสเจอกับ ปูน...จา..และงานอีก...
ดูเหมือนเขามีความสุขกับเพื่อนที่รู้จักเขา...แต่เก้งกลับเศร้าใจ...เพราะเก้งยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้สนิทเหมือนเพื่อน ๆ ของเขาบ้าง...
ในช่วงที่ ม. 2 เข้าค่ายลูกเสือ...
เหมือนเป็นโอกาสของเก้งที่จะได้รู้จักกันอย่างจริงจัง...
แต่โกาาสเหมือนไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไร...เมื่อปูนเรียนลูกเสือหลักสูตรพิเศษ...(กองร้อยพิเศษ)
ส่วนเก้ง...เป็นลูกเสือธรรมดา...ธรรมดา
สิงที่เห็นได้ชัดเจนระหว่างการที่เป็นอย่างเก้ง กับปูน คือปูนไม่ได้อยู่กลุ่มลูกเสืออย่างที่เก้งได้อยู่...
ในขณะเดียวกันที่เก้งได้อยู่ใกล้กับ จา และ งาน เท่านั้น...
และทุกสิ่งทุกอย่างที่บางช่วงเวลาที่เก้งเหมือนได้รู้จักกับ งาน และจามากขึ้น ก็เพราะหมึก
เพื่อนของเก้งได้ทักบ้าง...บางเวลาที่ งาน และจามาอยู่แถว ๆ นั้น...
แต่ปูนเป็นคนที่เก้งอยากเป็นเพื่อนมากที่สุด...อยากรู้จัก และสนิทมากกว่า จา...และงาน
และปูน...ก็เป็นเพื่อนที่ห่างไกลความเข้าใจมากที่สุด
เวลาเข้าฐานลูกเสือ...เก้งได้เห็นปูนเพียงครู่เท่านั้น...
เพราะเป็นการเข้าฐานตอนกลางคืน...และเก้งก็ต้องถอดแว่นออก...
ทำให้เก้งไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจนนัก...รวมถึงปูน...จา และงานด้วย
แต่เก้งก็รู้สึกเหมือนเพื่อนใหม่ของเขาอยู่ใกล้เขาตลอด...
เก้งมองไม่เห็น..แต่เหมือนเก้งสัมผัสความเป็นเพื่อนที่เขามีได้...
คืนนี้เก้งคงไม่มีโอกาสได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ของเขา...รวมถึงวันรุ่งขึ้นด้วย...
วันนี้เป็นวันเดินทางไกล...เก้งคงไม่มีโอกาสได้เจอกับจา และงาน...
และยิ่งแน่นนอน...คงไม่ได้เจอกับปูนอยู่แล้ว...
เก้งก็พยายามไม่รู้สึกอะไร...ตั้งใจสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ในห้องของเก้งบ้าง...
ซึ่งเก้งก็ทำได้ดี...สนุกสนานพอที่จะทำให้เก้งลืมการกวังที่จะรู้จักเพื่อนใหม่ได้บ้าง...
แล้ววันร่งขึ้น...การเข้าค่ายลูกเสือก็ยุติลง...
สุดท้ายเก้งก็ไม่ได้รู้จักกับ ปูน จา และงานอยู่ดี...
คงเป็นเพราะเรายังไม่รู้จักมากพอ...
เก้งเอง...ยังคงไม่ยอมเปิดใจรับเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทักอย่างไม่เขินอายสักที...
มันจึงทำให้เรื่องราวมันติดแหง่กอยู่อย่างนี้...
เพื่อนใหม่เก้งก็ไม่ได้...เรียนรู้ที่จะรู้จักเพื่อนต่างห้อง...ก็ยังไม่มี
เหมือนทำให้เก้งรู้สึกผิดหวังมากทีเดียว...
แต่เก้งคงไม่ยอมอยู่กับความแย่ของตัวเองอย่างนี้แน่นอน...
ติดตามตอนหน้านะครับ +_+
28 ธันวาคม 2546 23:01 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกเสียดาย...ที่พึงได้เป็นเพื่อนกัน
(ตอน 2) เพื่อนใหม่
เก้งขึ้นมาชั้น ม. 2/1 ด้วยความเหมือนเดิม...ใช้ชีวิต ม. 1 อย่างเรียบง่าย และซ้ำซาก
อาจเป็นเพราะเก้งไม่เคยสนิทกับใครอย่างดีในช่วงนั้น...
แล้วเก้งก็ได้รู้จักกับเพื่อนต่างห้อง...ไม่สิเป็นเพียงเพื่อนต่างห้องที่เข้ามาพูดคุยกับเก้ง...เมื่อวันที่เก้งเริ่มไปเล่นปิงปองที่โรงยิม...
ปูน...เพื่อนคนนั้นที่เก้งได้รับการรู้จัก...ย้ำอีกที...ได้รับการรู้จัก...จากเพื่อนข้าง...ข้างห้องคนหนึ่ง
ปูนเป็นเพื่อนกับหมึกซึ่งหมึก...เป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเก้ง...
เก้งรู้สึกแปลก...เพราะเก้งไม่เคยรู้จักเพื่อนต่างห้อง และไม่รู้ว่าเพื่อนเขารู้จักกันยังไง...
ต้องพูดยังไง...ต้องทำยังไง...เก้งจึงเฉย...
เก้งไม่รู้หรอกว่า...ปูน...คิดยังไงกับเพื่อนใหม่ของเขาที่เขาพึ่งทำความรู้จักกันวันนี้...
มันอาจธรรมดาสำหรับคนที่เข้ากับเพื่อนได้ง่ายอย่างปูน...
แต่มันเป็นความสุขใจที่ปูนได้พูดคุยกับเก้งอย่างวันนนี้...
จากนั้น...เก้งก็มองเพื่อนใหม่ที่เป็นฝ่ายทักเก้งทุกทีที่เข้าแถวตอนเช้า...
หวังให้ปูนเข้ามาคุยกับเก้งอีกที...เก้งจะได้พูดกับปูน
เก้งคิดว่า...การที่ได้เป็นเพื่อนกันต้องอยู่ห้องเดียวกัน...และเก้งคุยกับเขาได้
แต่ปูน...จะเข้ามาทักทายตอนที่เก้งไปเล่นปิงปองกับหมึกเนั้น...
มันทำให้เก้งไม่มั่นใจ...ตามความเข้าใจในความเป็นเพื่อนที่เก้งเคยเข้าใจ
เก้งรู้ดีว่าปูนเป็นคนต่างห้อง...เก้งคงสนิทเหมือนกับเพื่อนปูนที่อยู่ห้องเดียวกันไม่ได้...
ต่อมาเก้งได้รู้จักกับ...จา...และ...งาน
ซึ่งก็เข้าอีหรอบเดิมของเก้ง...เก้งได้รู้จักก็ตอนที่เก้งกับเพื่อนเข้าแถวเรียนลูกเสือตามห้อง...
คงเหมือนกันกับปูนที่เก้งไม่รู้จะรู้จักยังไงดี...
ยังไงเก้งก็รูสึกอึดอัดที่ทำอะไรกับเพื่อนใหม่ต่างห้องที่พึงรู้จักกันไม่ได้...
ทั้งทั้งที่มันเป็นเรื่องที่ธรรมดาสำหรับคนที่มีเพื่อนมาก...อย่างหมึก-ปูน-จาและงาน
แต่สำหรับเก้ง...มันมีความหมายเหลือเกิน...
เก้งเองก็ไม่เข้าใจตัวเองที่ทำไม...ยามเจอกันถึงทักกันไม่ได้...จำต้องเดินผ่านไปด้วยความกลัว
ที่ปูน จา และงานจะรู้สึกว่าห้องหนึ่งหยิ่ง...
มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ...โถ พึ่งรู้จักกันแท้แท้
แต่แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เก้งคิดเมื่อพักเที่ยงของวันหนึ่ง...
"แว่น ๆ"...เก้งได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน...
ติดตามตอนต่อไปนะครับ +_+
26 ธันวาคม 2546 18:43 น.
พู่กันของหูกวาง
วันนี้มีผู้คนมากมาย...หนึ่งในนั้นเป็นฉันที่ยังนั่งรอความคิดถึงจากใครสักคน...ท่ามกลางที่กว้างแห่งนี้
ฉันรู้ดีว่าฉันคงไม่มีค่าพอให้เขาสนใจ ...ฉันคงเป็นได้แค่หนึ่งในผู้คนมากมาย...
และไม่ใช่ฉันที่เธอจ้องการเจอ...ทั้งทั้งที่ฉันกำลังมองหาเธออยู่อย่างหวั่นไหวมากมาย
...^*_*^ ...ใครจะรู้ว่าเธอนั่งอยู่ข้างหลังฉันนี่เอง...
ใครจะรู้ว่าฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้...
...แต่ฉันรู้ว่าฉันปวดใจ...
/*-/*-/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/*-/-*/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*-*/-*/-*/-*/-*/-*
ทั้งทั้งที่ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน แดร้อนจ้า แผดผ่านมามางช่องใบไม้ที่ปลิวไหว...
แต่ฉันหนาวเหลือเกิน...
ทุกทีที่ลมพัดผ่นมากระทบใจฉัน มันเหมือนถูกกัดกินด้วยความเหน็บหนาวทุกอณูของความรู้สึก...
...ความเยือกเย็นที่ฉันสัมผัสได้...อาจไม่ใช่จากลม...เพียงแค่ฉันมองไปทางนั้น...ทางที่มีเธออยู่...และรู้สึกถึงความห่างไกล...ที่ไม่มีวันใกล้กัน
....ถึงจะสวมเสื้อคลุมตัวหนาหนา ก็ทนไม่ไหว...หากแต่ฉันยังหนาวใจกับความรู้สึกเดิม ๆ ...อย่างนี้...
-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/
คนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้...
นานแล้วที่เธอเคยเป็ฯคนที่แนรู้จักดี ถึงดีที่สุด...
แต่วันนี้ ฉันรู้สึกเหมือนเธอเป็นคนแปลกหน้าคนนึง...ที่ฉันไม่กล้าสบตา
ในใจมันสับสนเหลือเกิน...จะบอกตัวเองให้เข้มแข็งดีไหม...หรือจะปล่อยให้เสียใจอยู่อย่างนี้...
ในขณะที่เธอลุกขึ้นไป ยตาฉันแทบอยู่ไม่ตรงกับรอ่งรอย พยายามมองหาเธออยู่เรื่อย ๆ
แล้วตอนนี้ฉันเป็นอะไร...
ฉันไม่เจอเธอ...ขณะที่ฉันกำลังมองหาเธอ
^*_*^...ฉันเจอเพียงน้ำตาของใครไม่รู้...มันหยดแหมะลงอยู่บนกระดาษ...ตรงหน้าฉันนี่เอง...
เอ??? หรือว่าฉันกำลังร้องไห้...
-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/*-/-*/-*/-*/-*/-*/*-/-*/-*/*-/-*/
26 ธันวาคม 2546 18:11 น.
พู่กันของหูกวาง
แม้เราจะเป็นเพียงดอกหญ้าต้อยต่ำ...ที่พบได้ทั่วไปบนพื้นดิน แต่ขอเพียงเชื่อมั่นในความรักอันบริสุทธิ์...
...ฉันเชื่อว่า เราจะต้องได้พบกับผู้ที่จริงใจต่อดอกหญ้าอย่างเรา และ และยอมทุ่มเทใจให้แก่ดอกหญ้า
..."ขอเพียงเชื่อมั่นในความรัก เราจะต้องได้พบกับความรักที่แท้จริง"...
..."ดอกหญ้าต้อยต่ำเชื่อมั่นในรัก...ดอกหญ้าต้อยต่ำเชื่อมั่นในเธอ"...
...ดอกหญ้าต้อยต่ำไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้นไปข้างบนท้องฟ้ายามค่ำคืน...
ถึงแม้จะรู้ดีว่า ณ ที่แห่งนั้นมีสิ่งซึ่งเฝ้ารอ และเฝ้าฝันถึง...
และดอกญ้านั้นไม่รู้ลยว่า...ดวงดาว ก็มองเธออยู่เช่นกัน...
แต่ถึงอย่างนั้น...ดอกหญ้าต่ำต้อยก็กล้าที่จะมองขึ้นไปบนฟ้ายามที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาที่ผืนดิน...แม้ดอกหญ้าต่ำต้อย ไม่ได้เห็นดวงดาว แต่ดอกหญ้าต่ำต้อยรู้ดีว่า ดวงดาวดวงนั้นอยู่ที่ไหน...
^*_*^,,,ดอกหญ้าต่ำต้อยขอเพียงได้มองดวงดาวในเวลากลางวันซึ่งไม่อาจมองเห็นแสงเรืองรองของดวงดาวได้...
^*_*^,,,แต่ดอกหญ้าไม่กล้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเวลากลางคืน แม้ว่าช่วงเวลานั้น ดวงดาวได้ส่องแสงทอประกายเด่นบนท้องฟ้า...
---------------------------(ดอกหญ้าเจ้าชู้)---------------------------
..."ดอกหญ้าเจ้าชู้...ที่คนเรียกอย่างนี้ ก็เพราะว่ามันติดคนง่าย"...
...แต่ลองมาคิดดูดี ดี แล้ว ดอกหญ้าเจ้าชู้เมื่อมันติดที่ใครแล้ว มันจะไม่ยอมไปไหน จนกว่าคนคนนั้น จะดึงมันออกมา...
...ฉันก็เหมือนกับหญ้าเจ้าชู้ เมื่อรักใครแล้วฉันจะไม่มีวันทิ้งเขาไปเด็ดขาด จนกว่าเขาจะไม่เห็นความสำคัญของฉัน...
26 ธันวาคม 2546 10:43 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนที่ 1 ผมชื่อเก้ง
เด็กชายเก้ง...นักเรียนมัธยมต้นที่พึ่งเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
เก้งเรียนอยู่ชั้นม. 1/1 พร้อมกันเพื่อนเก่าสมัยประถม ของเก้งอีก 4 คนซึ่งขณะนี้ก็อยู่ในห้องเดียวกัน
สมัยประถม...เก้งไม่เคยสนิทกับเพื่อน 4 คนนี้เลย ขึ้นม. 1 ก็เลยไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกันเท่ไร
เก้งเป็นเด็กนักเรียนคนนึง มีสุข เศร้า เหงา และ รอยยิ้มเหมือนเด็กคนอื่น แต่เก้งเป็นเด็กที่สายตาสั้นใส่แว่นหนาเตอะที่ขี้อายตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาดูเหมือนตัวตลก เวลาทำอะไรผิดไป
ตั้งแต่เด็ก...เก้งไม่เคยเป็นคนสำคัญของใคร
เป็นได้เพียงส่วนหนึ่งของห้องเรียนเท่านั้น...
ขึ้นม1 มานี่ เก้งได้เป็นหัวหน้าห้อง แต่เก้งได้รับตำแหน่งหัวหน้าโดยที่เก้งไม่อยากเป็น เก้งต้องส่งงานให้เพื่อนตลอด
เพื่อนในห้องเก้งก็ไม่ค่อยสนใจเก้งเท่าใดนัก ปล่อยให้เก้งเป็นเด็กแว่นที่ส่งงานให้อาจารย์ จนอาจารย์จำหน้าเก้งได้...แต่เก้งก้ไม่เคยเกี่ยง หรือเถียงสักคำ
แต่แล้วก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่อยู่กลุ่มหนึ่ง เข้ามาคุยกับเก้ง ถามไถ่เรื่งอของเก้ง เก้งดีใจที่มีเพื่อนมาคุยกับเขา...เซียน...เป็นเพื่อนที่เรียนเก่ง และหัวดี มาคุยกับเก้งพร้อมกับเพื่อนของเขา...จากนั้นก็ทำให้เก้งเรียนอยู่กลุ่มเดียวกันเซียนตลอดมา
และหนึ่งในนั้น กร... เก้งรู้สึกว่าเป็ฯคนที่เข้ากันง่าย จึงรู้สึกดีด้วย และต่างคน ต่างก็หยอกล้อกันตามประสาเพื่อน เก้งชักเริ่มรู้สึกดีกับการมีเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนแห่งนี้...
ในขณะเดียวกัน เก้งยังคงทำหน้าที่เป็นหัวหน้าห้อง ที่เหมือนคนรับใช้ เหมือนเดิม
เรื่องราวของเก้ง ที่ได้เริ่มรู้สึกสับสนกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เมื่อตอนขึ้น ม2...
ติดตามตอนต่อไปนะครับ
หน้าส่วนตัว
845
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
