22 กุมภาพันธ์ 2555 17:52 น.
พู่กันของหูกวาง
เคยไหมครับ...
ค้นเจอของเก่าๆที่ไหนสักแห่ง แล้วเจออะไรไม่รู้สักอย่าง มองเห็นแล้วทำให้รู้สึกนึกถึงความหลังช่วงนั้นขึ้นมาทันทีทันใด
วันนี้ผมพี่งเจอของเก่าๆอยู่ชิ้นนึง มันเป็นสิ่งที่เมื่อ 9 ปีที่แล้วผมอยู่กับมันทุกๆ เย็น ผมจะนั่งเล่นมันอยู่อย่างนั้นและเฝ้ารอคอยการอัพเดทไม่ยอมไปไหน
มันเป็นความสุขเล็กๆในโลกออนไลน์ของเด็กต่างจังหวัดอายุวัย 17 ปีคนนึง
พอเดาออกใช่ไหมครับ มันคือหน้าส่วนตัวในเวปบ้านกลอนไทย ที่ผมเคยเล่นเมื่อ 9 ปีที่แล้ว!!!
วันนี้ผมนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิต รู้สึกเหนื่อยๆ เลยลองเข้ามาที่นี่ และผมก็ได้อ่านสิ่งที่ผมเคยคิดและเคยเขียนไปเมื่อตอนเด็กๆ
มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกหายเหนื่อย พอได้เห็นความคิดในวัยเด็กของตัวเอง ถึงแม้จะเป็นเรื่องเศร้าแต่มันยังมีกำลังใจในแง่บวกเสมอ
วันนี้ไม่ได้มีประเด็นอะไรสำคัญ ไม่มีบทความใดๆที่จะเขียนถึงผู้อ่าน
แต่อยากบอกแค่เพียงว่า.....
วันไหนที่เรารู้สึกเหนื่อยล้า ขออย่าพึ่งลืมความเป็นเด็กในตัวของเรา ภาระของชีวิตเราถูกแบกบังคับโดยกฏเกณฑ์ที่สังคมสร้างขึ้นมา
จำไว้เสมอว่าคนเราย่อมมี สองภาค
แค่ในวันที่เรารู้สึกกับตัวเองว่า ขาดน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ ขาดการให้อภัยซึ่งกันและกัน ขาดการเคารพนบนอบ ขาดสิ่งดีๆอะไรหลายๆอย่าง
อย่าลืมนึกถึงสมัยที่เรายังเป็นเด็ก สมัยที่เราอยู่ประถม สมัยที่เราแบ่งดินสอยางลบกันใช้ ไม่มีอารมณ์ซับซ้อน
สิ่งเหล่านี้สอนผู้ใหญ่ในปัจจุบันได้มากทีเดียว
แค่ใช้ความทรงจำในวัยเด็กสั่งสอนตัวเองเมื่อเติบใหญ่..
^_______^
12 ธันวาคม 2551 13:11 น.
พู่กันของหูกวาง
สิ่งสำคัญ ที่จะได้มีโอกาสสัมผัส ในช่วงชีวิตคนเรา
บางครั้งมันเลือนลางแทบมองไม่เห็น
แต่บางครั้ง มันชัดเจนมากเสียจนแทบไม่เคยคาดคิด
...การได้มีโอกาส ได้ใกล้ชิดกับใครซักคน ด้วยความรู้สึกที่ดี
โดยไม่มีการคาดหวัง หรือจุดมุ่งหมายอะไร เราจะไม่รู้สึกเสียดายเลย
กับบางสิ่งที่ได้มอบให้กับใครซักคนที่อยู่ตรงหน้า
มันคือความสุข ที่เริ่มจากจุดเล็ก ๆ คอยสร้างรอยยิ้มน้อยๆ ให้คนๆ นึง
โลกกว้างใบนี้ มีสถานที่อยู่มากมาย ผู้คนก็ลานตา เดินกันไปมาวุ่นวาย
เวลาก็ไหลไป ๆ ไม่มีการรอคอยใครเลยแม้สักคน
มันทำให้รู้ว่าเวลาที่เคยได้อยู่ด้วยกัน...มันน่าคิดถึงมากแค่ไหน
มองความว่างเปล่าของความรู้สึกที่เกิดขึ้น หลังจากวินาทีนี้
ยังมีภาระหน้าที่ของแต่ละคนที่จะต้องทำ..ไม่งั้นก็คงอดตาย
ยังมีคนข้างหลังที่ต้องกลับมาดูแล
มันก็ยาก ที่จะบังคับความรู้สึก ให้เป็นกลาง
เป็นใครก็อยากครอบครองในสิ่งที่ตัวเองรักไปตลอด..แต่คงคิดผิดถนัด
เพราะเคยมีคนบอกผมว่า "ตัวเราไม่ใช่ของเรา"ไม่มีสิ่งใดที่สามารถครอบครอง
ไม่มีใครจะเป็นเจ้าของใครได้ตลอด สักวันก็ต้องสูญเสียมันไป...
ท้องฟ้าตอนกลางคืนสวยงามเสมอ..ถามว่าทำไมถึงชอบมองอะไรที่มันมืด ๆ
ผมตอบได้คำเดียวว่า ในที่มืด ๆ มันมักจะมีแสงสว่างจุดเล็กๆ ที่ส่องใจผมใด้สว่างที่สุด
ทำให้ผมเห็นทุกสิ่งในความมืด มองเห็นทุกอย่างในความรู้สึกผมไม่ผิดเพี้ยน
และผมจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกนั้น (เว่อร์ไปป่าววะ)
แล้วบางครั้งผมจะมองเห็นหน้าคนที่ผมคิดถึงได้ด้วย ลองดูดิ (ไม่ได้เมาด้วยนะ)
สำหรับสิ่งสำคัญที่บางครั้งเลือนลางแทบมองไม่เห็น
บางสิ่งที่อาจรู้ว่าสำคัญเมื่อสายไป..เราชนะมันได้แค่ยอมสารภาพ
แล้วความสุข ที่เริ่มจากจุดเล็ก ๆ จะค่อยสร้างรอยยิ้มน้อยๆ ให้คนๆ นึง อย่างที่เป็นอยู่
ยังไม่รู้เลยว่าจะกำลังเดินทาง อยู่ ณ ที่แห่งไหน
18 กรกฎาคม 2551 06:01 น.
พู่กันของหูกวาง
หลากหลายอารมณ์ ความรู้สึก ในแต่ละหนที่คิดถึง ...
ทั้ง ทุกข์ เหงา โดดเดี่ยว ร้องไห้ ยิ้มได้ เรื่อยเปื่อยไปในแต่ละครั้ง
ทุกอย่าง ล้วนเป็นเหตผล ของความทรงจำในใจ ..แก้ไม่กลับ ลบไม่หาย
บางที บางครั้ง กับเรื่องที่ผ่านไป...
วันที่รู้สึกอ่อนแอ ก็ยังคงตกดิ่งอยู่ในห้วงความว้าเหว่
กับความพ่ายแพ้ ของชีวิต
..สิ่งที่อาจเคย เรียนรู้ แต่กลับไม่คิดจะแก้ไข
กับคนมากมายที่เคยพบเจอ เคยยิ้มรับกับมิตรภาพ แต่ไม่คิดรักษา..
มาในวันที่รู้สึกยินดีกับวันที่อยากอยู่คนเดียว ...ไม่คิดรู้สึกอะไร
แต่ในวันที่รู้สึกเงียบเหงา ..ยินร้ายกับวันที่ทุกข์เศร้า ...ทำไมถามหาสิ่งเหล่านั้น
อาจมีหน้าที่มากมายที่ให้จำเป็นต้องแบกมัน.. เพื่ออะไร เพื่อใคร??
สิ่งผิดพลั้งที่ผ่านไปแล้ว ทำไมถึงต้องรู้สึกเสียดาย
ทำไมถึงยังโหยหา ...กับบางสิ่งที่เคยละทิ้ง
หรือเราปฏิเสธ ในวันที่ตัวเองเคยสำคัญ
กลับมาในวันที่รู้สึกว่าเป็นอณุอากาศ ..สัมผัสไม่รู้สึก เรียกร้องไม่ได้ยิน
แต่ในขณะที่ใคร ๆ เหล่านั้น ต่างก็มีปัจจุบันที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นเรื่อย ๆ เป็นความทรงจำอันใหม่
ที่ดี....
ล้วนแล้วแต่เป้นสิ่งที่เคยผ่าน เคยคิดได้ เคยเข้าใจ เคยแก้ไข
แต่ไม่เคยยื้อมันได้เลย สักเพียงครั้ง..
มันหยิบจับได้ แค่ก้อนเนื้อหัวใจ ที่เต้นเป็นจังหวะเบา ๆ ..ของเราเอง
..แค่ตัวของเราเท่านั้น..เอง
กับความคิดคำนึง ถึงในสิ่งที่เคยผ่าน เรียกว่า อดีตของความทรงจำ
อยากจะบอกกับความทรงจำเหล่านั้นว่า...
วันนี้ ฉันเหงา กับเวลาที่ผ่านไป เกือบจะเช้าแล้ว
ไม่รู้ว่าทำไม คืนนี้นอนไม่หลับ...ทำไมคืนนี้คิดถึง ทำไมคื่นนี้อ่อนล้า
อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ หรือเราต่างก็ห่างเหิน
สบตาไปที่ ดวงตาคู่นั้น ที่สะท้อนจากตัวเราในกระจก เป็นสายตาเดียวกัน
กับที่เคยมองข้ามผ่าน เรื่องราวเก่า ๆ ..เหล่านั้น
น้ำตามันกำลังไหล ชดใช้ให้กับความทรงจำที่ได้สูญเสีย
อยากขอโทด....ที่เคยละทิ้ง
แต่ไม่กล้ากลับคืน เพราะมันละอาย ที่จะหันหลัง
ให้เราต่างเดินแยากจากกันไปเรื่อย ๆ อาจจะดีกว่า
ให้ที่ว่างตรงกลาง คือความทรงจำที่นับวันมันจะยิ่งมีค่า
เพราะในเมื่อนึกถึง..คงได้เพียงไออุ่นแผ่ว ๆที่ปะโลมชีวิตให้พอมีกำลัง
ในวันที่รู้สึกแบบนี้อีกหน
ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกเมื่อไร..
จะสบายดีกันอยู่รึป่าวนะ..ความทรงจำ
9 กรกฎาคม 2551 12:11 น.
พู่กันของหูกวาง
คงจะมีหลาย ๆคน คิด แบบเดียวกันกับผม
เพราะยิ่งเราเติบโตขึ้น
ชีวิตเรายิ่งห่างหายไปจากความเพ้อฝัน
เดินอยู่บนโลกแห่งความเป็นจริง แบกหน้าที่ความรับผิดชอบ
... และอาจไม่เหลือเวลาให้กับความสุขเล็ก ๆกับความรู้สึกในใจ ..
ผมเอง ก็เติบโตขึ้น และกำลังเป็นแบบนั้น มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น ทุกวัน
มีเศษตะกอนของความรู้สึก ตกอยู่เต็มพื้นภายใต้จิตใจ
ยากที่จะหาทางระบาย
.. มันยากนะ ที่จะหาใครสักคนที่เชื่อใจ เข้ามารับฟัง
แต่สำหรับผม อาจไม่ใช่ใครสักคน ที่มาคอยรับฟัง แต่มัน เป็นที่สักที่ ที่ทำให้เรา ได้อยู่กับตัวเอง
มองเห็นถึงความคิดตัวเอง
อาจเป็นที่ที่ได้ระบายความคิดลงบนตัวอักษร ยิ่งอ่าน มันยิ่งทำให้เรารู้จักตัวเองใน ขณะนั้น
ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงด้วย เวลา อายุ หน้าที่ และโชคชะตา
ที่ที่มันอาจเป็นที่สุดท้ายที่ดีที่สุด..ที่จะซุกตัวหลบซ่อนเพื่อเลียบาดแผลที่บอบช้ำ จากสังคมวุ่นวาย
ที่ที่ไม่มีใครทำร้าย ไม่มีใครรู้จัก
ขอบคุณที่เขียนหนังสือเป็น
ดีใจที่ยังพอคิดออก..
31 ธันวาคม 2549 15:17 น.
พู่กันของหูกวาง
จะบอกไว้ว่าผมไม่ได้เป็นนกน้อย..
และไม่ต้องการให้ใครมาเป้นกรงเหล็ก
โลกส่วนตัวของผม..
ชีวิตอิสระที่ผมรัก...
เส้นทาง...
เวลา..
..
ผิดแต่ตัวเองที่ยอมรับใครง่าย ๆ โดยที่ไม่ไตร่ตรองถึงความเป้นจริง
ผิดแต่ตัวเองที่คาดหวังวาดฝันจินตนาการไปเกินความเป็นจริง
ผิดแต่ตัวเองไม่ยอมรับความเป็นจริงที่ตัวเองก็เคยร่วมสร้างมันอย่างนั้น
ผิดแต่ตัวเองที่เอาแต่วิ่งเข้าใส่หมอกควันที่ฟุ้งกระจายเพียงเพื่อจะคอยคว้าเพชรงาม
มันไม่มี...อยู่ในอากาศ
ถึงเวลาที่ต้องยอมรับ อะไรที่ต้องเกิด มันสมควรเกิด..
กับความรักที่ไม่อยากทรงจำ ...แต่จำต้องอยู่ร่วมกัน
เคยมั๊ย...
จนวันที่ตัวเองได้สัมผัสถึงความรุ้สึกนั้น..ก็รู้ได้ทันทีว่า ชีวิตอิสระที่เคยเป็น มีค่าที่สุด และคิดได้ว่าเพื่อน...สำคัญที่สุด
จะบอกตัวเองว่ายังไงดีในวันที่เป็นแบบนี้..
จะต้องถามตัวเองว่า..ทำไงดี..
หรือปลอบตัวเองว่า...ทำไงได้..
ชีวิตมันซับซ้อน ความรู้สึกยิ่งซับซ้อน ต้องนั่งรอจนกว่าวันไหนกรงจะถูกเปิดออก แล้วผมจะบินไปอย่างอิสระ
ไม่ได้จงเกลียด แต่ผมไม่อยากเป็นคนรัก..
ชีวิตที่เติบโต..
มันได้เรียนรู้ความสุขที่ผ่านมา..
วันนี้..
ถึงตาความทุกข์ ที่เลี่ยงไม่ไหว
ถึงเวลาจำเป้นต้องทน
นกตัวนี้จะหาทางออกจากกรงโดยไม่ทำให้กรงต้องเสียหาย
แต่จะปลีกตัวออกจากโครงเหล็กยังไง...
หรือนกตัวนี้จะตายอย่นกรงนั้น
...ทำไมถึงตอ้งคิดว่าตัวเองเป็นนกนะ..
หรือผมกำลังถูกกักขัง...
จริงด้วย..
อิสระของผมไปไหน..
...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1743
