30 กันยายน 2547 10:46 น.

เขาไม่รู้

รู้สึกอบอุ่นอยู่ลึก ลึก ภายใน
เพียงสัมผัสความอบอุ่นจากใจ ในวันเหงา
เธอเข้ามาทำให้ความทุกข์ของฉัน บรรเทา
พัดวีความร้อนรุ่มที่รุมเร้าให้หมดไป

นานแล้วที่ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนี้
นานแล้วที่ความรู้สึกดีดี ได้ห่างหาย
นานแล้วที่ไม่มีใครเคียงข้างกาย
นานเหลือเกินกว่าจะพบใคร..ซักคน

และแม้เวลาจะทำให้ฉันเจ็บ
ฉันก็ยังเก็บหัวใจ..ดั้นด้นไปทุกแห่งหน
มาถึงวันที่พบเธอ..ฉันเพ้อมากล้น
ขอบคุณฟ้าเบื้องบน..ที่ทำให้เราพบกัน

อย่างไรก็ตามในความรู้สึกเหล่านี้
ก็ยังมีความจำเป็นบางสิ่งขวางกั้น
ยากเกินจะเข้าใจ..ไม่ง่ายที่จะยอมรับมัน
ก็คือความต่างระหว่างความฝัน ชนชั้น และแต่ละวันของเรา

เขาไม่รู้ว่าเรื่องราวจะลงเอยแบบนี้
เขาไม่รู้ว่าคนโง่ดีดีคนนี้..กำหลังเหงา
เขาไม่รู้ว่าคนที่เคยคุยกันเมื่อวาน กำลังโศกเศร้า
เพียงเพราะเขาไม่รู้ว่าเรา รู้สึกอย่างไร

เขาไม่เคยทอดทิ้งฉันในวันที่ฟ้ามืดดำ
ทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมาจากไหน
เขาไม่รู้เลยว่าฉันเป็นใคร..
ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไร..เช่นกัน

เขาไม่รู้ว่าฉันห่วงใยเธอมากแค่ไหน
ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไร จะได้พบกันอย่างวันนั้น
เขาไม่รู้ว่าคนคนนี้ ยังหวังไว้อย่างดีได้พบกัน
ต่างไม่รู้เลยว่าวันเหล่านั้น..มันจะมี

ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้สึกอย่างนี้อีกครั้ง
จากหัวใจที่รกร้าง และอยากหลบหนี
วันนี้ฉันรู้อย่างนึงว่า..หัวใจที่หวังดี
ยังพร้อมจะมี และพร้อมจะให้ ใครสักคน

อาจไม่ใช่เธอในสักวันหนึ่งวันนั้น
ความรู้สึกแรกจากที่เงียบงั้นสับสน
ฉันเริ่มทำใจในวันที่พบใครสักคน
คงเป็นรักที่ผ่านฟ้าลมฝน..และหล่นตรงความอ่อนแอ

   บางทีมันคงเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้สึกตัวเลย สิ่งต่าง ๆ ได้หล่อหลอมขึ้นมาจากความผูกพัน เพียงไม่นาน สิ่งที่สัมผัสได้ ไม่ใช่ไออุ่นจากมือ ไม่ใช่จากร่างกาย แต่เป็นความรู้สึกข้างใน วันนึงที่รู้สึกว่าจิตใจเรามันว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกหวั่น ๆ สั่น ๆ ...วันนี้เราได้รู้สึกอย่างงั้นอีกครั้ง.. 
หรืออาจจะเริ่มขึ้นแล้วละมัง..ประตูแห่งความหลังได้ปิดตายลงอย่างถาวร จากที่เรานั่งเฝ้าดูมันปิดอยู่นาน
ถึงเวลาที่เรา จะเปิดประตูแห่งความสุขบานใหม่ ...และเราก็กำลังจะเข้าไป..ความรู้สึกที่มีที่ได้เขียนลงไปทั้งหมดนั้น คงเป็นเพียงดอกไม้หน้าประตู ...
...ทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่กำลังรอเราอยู่...

ชอบความรู้สึกแบบนี้จังเลยครับ...ขอบคุณบ้านหลังน้อยที่ทำให้พู่กันได้ถ่ายทอดความรู้สึกต่าง ๆ ได้ไม่รู้จบไม่รู้สิ้น


รู้ตัวว่ากลอนที่พู่กันแต่ง มันไม่มีความไรเพราะเอาเสียเลย...
แต่มันจริงใจนะครับ... 
.
.
จริง ๆ นะ