16 มิถุนายน 2547 14:15 น.
พู่กันของหูกวาง
วันที่จากไป..ไกลสุดฟ้า
สัญญาของเราก่อน่จากลา..ยังไม่ห่างหาย
คำพูดที่เคยบอกฉัน..ยังเชื่อมั่นมากมาย
เชื่อว่าเธอจะไม่เปลี่ยนไป..จากคนที่รักกัน
คิดถึงกันน้อยลง..ฉันก็คงไม่รู้
หากที่ที่เธออยู่..มีสุขจนลืมฉัน
ก็จะรอวันกลับมา..เพราะฉันเชื่อในคำว่า ..ผูกพัน..
ดีร้ายแค่ไหนไม่สำคัญ..เท่ากับวันที่ได้พบเธอ
รักน้อย..รักมาก..ก็คือความรัก
เธอ..ที่ฉันรู้จัก..เป็นที่รักของทุกคนเสมอ
เวลาผ่านไป..ความชิดใกล้ยามได้พบเจอ
เธอคงรักมากกว่าความคิดถึงพร่ำเพ้อ..เหม่อลอย
ขอเพียงในวันที่พบกัน
เชื่อใจ..วันนั้น..เธอจะไม่ทำให้ฉันเหงาหงอย
ช่วยทำให้ฉันมั่นใจ..จากหัวใจที่รอคอย
สุดปลายทางของความล่องลอย..หัวใจดวงน้อย..
...บอกว่ารักเธอ...
11 มิถุนายน 2547 18:54 น.
พู่กันของหูกวาง
เจ็บ..แต่ยังกอบเก็บวันเก่า
ทั้งที่รู้ว่าแสนเหงา..แทบทนไม่ไหว
รักที่จะช้ำ..เหมือนเป็นสิ่งย้ำใจ
ฉัน..คงไม่ใช่ที่หมายของเธอ
แค่อยากให้เธอรู้ไว้
เจ็บแค่นี้ไม่เป็นไร..รับได้เสมอ
จากไปเถอะนะ..ฉันจะเป็นฝ่ายขาดเธอ
เพ้อ..ละเมอ..เพียงลำพัง
ไม่ใช่ไม่รักเธอ..ไม่ใช่
แต่ฉันจะคอยห่วงอยู่ข้างหลัง
มองดูเธอไกล ไกล..ไม่ให้หลงทาง
ให้กำลังใจยามผิดพลั้ง..เสียใจ
จบนิยายรักแบบสั้นสั้น..ของเรา
เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเหงา..แค่ไหน
หากฉันเลือกที่จะเจ็บ..ขอให้เจ็บเพราะเธอจากไป
ไม่อยากเจ็บเพราะเป็นฝ่ายจากไป..จากเธอ..
1 มิถุนายน 2547 12:36 น.
พู่กันของหูกวาง
นานเกินไปหรือเปล่า..คนดี
ฉันรุ้สึกว่าตอนนี้ใจเหงา เหงา
เธอเงียบหายห่างไป..ไร้ข่าวคราว
ทิ้งให้ฉันเก็บเวลาเก่า เก่า ตามลำพัง...
เหม่อ..เวลาไม่มีใครอย่างเธอชิดใกล้
อ่อนไหว..เวลาไม่มีใครอยู่ข้าง ข้าง
หนาวใจ..เวลาไม่มีใครคอยรับฟ้ง
อ้างว้าง..เวลาไม่มีใครนั่งคอยปลอบใจ...
...
คิดถึง..คนดี...
ตอนนี้..อยู่ที่ไหน...
รักเธอ..มากมาย...
รู้ไหม..คนดี...
...
ฉันสัญญา..จะเก็บเวลาเอาไว้
เก็บไว้รอวันใด..เธอจะกลับมาคืนใจไว้ตรงนี้
คืนใจของฉัน..ที่เธอเก็บไว้นานหลายปี
คืนเพื่อต่อเติมความรู้สึกดีดี..ให้มีต่อไป...
ถึงแม้เวลาจะเปลี่ยนแปลง
หัวใจฉันจะอ่อนแรงลงแค่ไหน
สิ่งที่สัญญา..ยังคงยืนคู่เวลาต่อไป
เพราะรักคำเดียว..กับหัวใจ..ที่ฉันพร้อมมอบให้ ...แค่เธอ...