25 เมษายน 2547 17:55 น.
พู่กันของหูกวาง
เมื่อเราต่างอยู่คนละฐานะ
ฉันจึงเข้าใจว่า..เราคงไม่อาจคบหา รู้จักกันได้
ฉันกับเธอ..เหมือนก้อนหินละเมอถึงดาวไกล
เพ้อพกแต่ความเป็นไปไม่ได้..ระหว่างเรา
แต่เพราะความผูกพันของวันเวลา
ทำให้ฉันคอยห่วงหา..แอบมองมาวันแล้ววันเล่า
แม้เราจะไม่เคยรู้จัก..ฉันก็ยังเอ่ยทักเธอเบา เบา
เปล่งเสียงในใจเหงา เหงา --ยินดีที่เราได้พบกัน--
อยากจะเรียกร้องความสนใจ
ล้อเล่นกับเพื่อนใกล้ ใกล้ ..หัวเราะออกไปสนุกสนาน
เผื่อเธอจะหันมามอง..เราอาจจะได้ลองรู้จักกัน
ส่งสื่อความรู้สึกนั้น..บางเวลาอันสั้นที่เราคุ้นเคย
แต่เธอก็ไม่หันมาสักที
ฉันพยายามเต็มที่..เพราะมีรักเต็มปรี่จะปิดเผย
หันมามองกันทางนี้..อย่าทำท่าทีเฉยเมย
ฉันหวั่นไหวเพราะไม่เคยรู้เลย..ว่าเธอคิดยังไง...
ไม่เคยมีใคร..ทำให้ฉันอ่อนไหวได้เพียงนี้
ยอมตัดความดื้ออวดดี..เห็นรักเหล่านี้เป็นเรื่องง่าย ง่าย
เธอทำให้ชีวิตฉัน..เป็นสุขกับความฝันในคืนเหงาใจ
เชื่อในความรักครั้งนี้อย่างงมงาย..
---และถอนตัวออกจากความรุ้สึกนี้ไม่ได้สักที---
21 เมษายน 2547 08:23 น.
พู่กันของหูกวาง
เมื่อวันที่เราไกลห่าง
ฉันเดินอ้างว้าง..ค้นหาเส้นทางของจุดหมาย
เหนื่อยล้าอ่อนแรง..ต้องทนเข้มแข็งข่มใจ
มันอาจจบโดยไม่มีเธอเคียงใกล้..ดูแลผูกพัน
ยอมเจ็บ..เพื่อเก็บเวลาในอดีต
แม้เหมือนมีดคมกรีด..คอยทิ่มแทงใจฉัน
ก้าวต่อไป..คงไม่อุ่นใจเหมือนวันวาน
วันที่เราเคยฝ่าฝัน..ดูแลซึ่งกันตลอดเวลา
เรื่องราวทั้งหลาย..คงไม่เลวร้ายไปกว่านี้
เรี่ยวแรงทั้งหมดที่ฉันมี..หวังจะได้ดีในวันหน้า
อาจจะมีความเหงา..คอยตามเป็นเงาลวงตา
อ่อนไหวไปบ้างตามประสา..
..แต่ฉันสัญญา..จะไม่มีวันถอยกลับมาตรงที่เดิม..
20 เมษายน 2547 09:02 น.
พู่กันของหูกวาง
คืนนี้..มีเพียงความมืดสลัว
สับสนหวาดกลัว..ในเงามัวของความอ่อนไหว
เหว่ว้าสั่นเทา..เหน็บหนาวแทบขาดใจ
นอนกอดตัวเองร้องไห้..น้ำตาก็ไหลมาเป็นทาง
แพ้แล้วเหรอ..คนที่เคยเพ้อเรื่องรัก
บทสุดท้ายคืออกหัก..จมปลักกับความผิดหวัง
บัดนี้..หัวใจดีดีกลับหลงทาง
เดียวดายอ้างว้าง..ท่ามกลางความมืดมน
มองไม่เห็นแสงไฟ
ดับแล้วเอยใจ..ที่เคยสว่างไสวทุกแห่งหน
สุดทางความผูกพัน..สิ้นความฝันของคนหนึ่งคน
...สลายลงอย่างมืดมน..จมอยุ่กับคนมืดมัว...
18 เมษายน 2547 07:28 น.
พู่กันของหูกวาง
เธอคงอยู่ไกลเกินไป
เกินกว่าหัวใจจะเอื้อมคว้า
คนต่ำต้อย..แค่คอยส่งสายตา
หัวใจเรียกร้องหา..อยากได้เธอมาแนบใจ
ฉันคงตีค่าตัวเองผิด
ถึงคอยคิดคว้าดาวสว่างไสว
คนด้อยค่า..คู่ควรกว่ากับดินทราย
ไม่อาจเอื้อมถึงฟ้าไกล..ที่แสนไกลเหลือเกิน
คงไม่เป็นอยู่อย่างนั้น
ยิ่งนับวัน..คงยิ่งห่างเหิน
ต่อให้ฉันก้าวไป..ไกลสุดสายทางเดิน
ก็คงไม่พบรักที่ไกลเกิน..
...ห่างไกลเกินจะคว้าครอง...
17 เมษายน 2547 11:56 น.
พู่กันของหูกวาง
คนที่ยังโง่งมงาย
กับความฝันที่เป็นไปไม่ได้อย่างนี้
เรื่องราวต่าง ๆ กลับถอยห่างไปทุกที
จนดูไม่เหลือใจดีดี..ไว้คอยมีให้คิดถึงกัน
แต่ความจริงที่ไกลห่าง
ทำให้บางสิ่งบางอย่าง..ที่ไกลร้างออกไปนั้น
ฉันรู้สึกเหมือนมันมีค่า..มากกว่าได้ครอบครองมัน
แค่ให้ใจได้ไฝ่ฝัน..เพียงเท่านั้นก็พอใจ
ไม่ต้องการมีพื้นที่
แอบเก็บใจดวงดีดี..ไว้ตรงนี้ก็ได้
ฉันพอใจกับคุณค่า..แค่เธอผ่านมาแล้วผ่านไป
ก็ส่งข้อความรักให้เธอหมดใจแล้วรู้ไหม..
หวังเพียงเวลาที่เธอหันไป..เธอจะกลับมายิ้มให้สักที
หน้าส่วนตัว
4489
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
