19 มีนาคม 2547 14:33 น.
พู่กันของหูกวาง
..เหม่อลอย..ไปบนท้องฟ้า
มุมหนึ่งของความห่วงหา..และอ่อนไหว
..ฉันเหงาเหลือเกิน..เกินว่าจะห้ามใจ
ใจเอย..คนเค้าอยู่ไกล..เค้าคงไม่หันมา
..เพ้อฝัน..ฝันที่มีแค่หมอกจางจาง
รุ้สึกอ้างว้าง..มองไม่เห็นทางข้างหน้า
..คงห่างไกลเกินใจ..จะไขว่คว้ามา
หรือแค่เหตุผลเธอที่ว่า..เราต่างกัน..
..ต่างกันเกินไป..
พอสิ้นเวลาของหัวใจ..ในความฝัน
..เดินกลับเข้าสู่ห้วงของความเงียบงัน
ยิ้มให้กับช่วงเวลาสั้นสั้น..ของฉันและเธอ..
14 มีนาคม 2547 18:29 น.
พู่กันของหูกวาง
ลมเอยเอ๋ย เคยชื่นใจ ได้ผ่านพ้น
เมฆฟ้าฝน ทนกระหน่ำ กรำความหนาว
คืนฟ้าโปร่ง โล่งสายตา จันทรา-ดาว
หยดน้ำค้าง ก็พร่างพราว ลงสู่ใจ
เขียวชอุ่ม พุ่มไหว ก็ได้ผลัด
ใบระบัด ปลิวว่อน ร่อนเรื่อยไหล
กิ่งก้านพุ่ม เคยคุ้มดิน ณ ถิ่นใด
อาจเหลือเพียง ซากไม้ ที่ตายพัง
ระแหงเหือด เดือดขอด ตลอดรอบ
ที่ตรงกรอบ ณ ขอบฟ้า เฝ้าว่าหวัง
ขาดหนึ่งน้ำ ค้ำชีวิน สิ้นกำลัง
ก็อ้างว้าง หมดหวัง อย่างหมดใจ
อาทิตย์ดับ ลับเลื่อน แทนเดือนคล้อย
ก็ล่องลอย คอยกาล ถึงวันใหม่
สุรีย์ส่อง ตรงร่องฟ้า ในคราใด
ก็จะเห็น เป็นวันไหม่ ในสายตา
ถึงยามผลัด คงต้องผลัด ขจัดขั้ว
ใบระรัว ปลิดคว้าง กลางเวหา
ถึงฤดู ชูกลีบช่อ รอเวลา
จะกลับมา ให้ร่มรื่น คืนถิ่นเรา
10 มีนาคม 2547 20:03 น.
พู่กันของหูกวาง
......สายตาที่ส่งให้..ด้วยใจละมุน...
......จะทำให้เธออบอุ่นมากแค่ไหน...
...บางสิ่งที่แตกต่าง..ไกลร้าง..ก็หวั่นใจ...
..กลัวว่าสิ่งที่แสดงไป..เธอจะไม่ต้องการ...
......แค่วันหนึ่ง..วันที่เงียบเหงา...
..กลับมีเสียงกระซิบเบา-เบา..ว่าเราอ่อนไหว...
....ยังหาสาเหตุไม่เจอ..ก็เพ้อเจ้อเรื่อยไป...
..คงเป็นเพราะฟ้าลมพัดไหว..ให้ใจโอนเอน...
.....ทว่ามันไม่ใช่เพราะสิ่งเหล่านั้น...
....ฉันยิ่งไหวหวั่น..เมื่อครั้นมองเห็น...
..ภาพเธอที่สวยงาม..เป็นตามที่เธอเป็น...
.....น่ารัก..ขี้เล่น..เช้าเย็นยังเฝ้ามอง...
.......หรือเป็นเพราะฟ้าเบื้องบน...
...ที่บันดาลบันดล..ให้คลายหม่นหมอง...
...สั่งให้พบรักอีกที..ให้ใจตัวดีได้ลิ้มลอง...
..ผูกสัมพันธ์ระหว่างเราสอง..ด้วยวันเวลา...
.....ยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร...
.....ไม่รุ้ว่าเมื่อไร..ฉันจะได้พบหน้า...
..แต่ยังเก็บไว้เสมอ..ภาพที่เธอส่งสายตา...
...บางทีที่ส่งมามองหา..แม้ว่าไม่ใช่เรา...
ไม่มีกลอนเอ่ยชื่อขอบคุณเหมือนใคร ๆ
รุ้ว่าบางทีผู้อ่านอาจจะไม่รู้สีกเหมือนกับมีชื่อของเรา..เป็นหนึ่งในบทกลอน
พุ่กันของหูกวางก็มีแค่นี้ล่ะครับ..แค่กลอนขอบคุณสั้น-สั้น..
อยากบอกว่าสำหรับทุกคน..แต่ไม่รุ้ว่าพิมพ์ไป..ผู้อ่านเค้าจะรู้สึกว่าส่งถึงเรารึเปล่า..
พู่กันของหูกวางส่งถึงคุณนะครับ..
ทั้งท่านที่มาอ่านแล้วไม่ได้ลงข้อคิดเห็น..
และท่านที่มาอ่านและลงความคิดเห็น
ทุกสิ่งที่ได้ประจักษ์..มันมีค่าสำหรับสมาชิดไทยโพเอ็มคนนี้เหลือเกินครับ..
ขอบคุณ..ขอบคุณ..ขอบคุณ..มาก
สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง..ที่เธอมอบให้
แม้เป็นเพียงถ้อยความ..ที่เธอส่งมายามฉันท้อใจ
แต่มันก็ยังทำให้ฉันยิ้มได้..ทุกทีที่รับมา..
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ
ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่าเราจะได้รับกำลังใจที่อบอุ่นอย่างนี้กับเขาด้วย...
วันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546..
พู่กันของหูกวางได้เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ที่นี่..
ยังไม่รู้จักใคร..และก็ไม่มีใครรู้จัก..
มาแต่งกลอนไว้..แล้วก็ติดตามมาก..คอยดูว่าจะมีคนมาดูกลอนของเราเท่าไรแล้ว..
ยอมรับว่าบางที..ทีแรก ก็แอบเข้าไปในหน้ากลอนของตัวเอง..
เพราะว่าอายที่คนอื่นเค้ามีคนเข้ามากมาย..
ตอนนี้พู่กันของหูกวาง..ชักมีคนรู้จัก..
รุ้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก..ที่เราก็มีเพื่อนนอกจากโลกภายนอก..(อินเตอร์เน็ต)
ยิ้มแฉ่งทุกทีที่อ่านข้อคิดเห็นที่ทุกคนส่งมา
แต่ยังไม่รู้ว่าจะได้อยู่แต่งกลอนไปอีกถึงเมื่อไร..
หากวันนึงคนที่ได้ห่างหายไปกลับมาอีกที
ผู้คนที่นี่จะยังรักเราเหมือนเดิมไหม..ในฐานนะสมาชิกไทยโพเอ็มคนนึง
แต่ไม่รุ้ล่ะ..ยังไงก็อยากขอบคุณมาก ๆ บางคนอาจะเห็นว่าเรื่องแค่นี้..
ไม่เห็นต้องออกหน้าออกตากันมากมาย
..ก็เพราะว่าไม่เคยมีใครให้พู่กันของหูกวางอย่างนี้นี่นา..
เชื่อว่าบางที ถ้อยคำเหล่านั้น..อาจจะพิมพ์ตอนที่อารมณ์ไม่ดี หรือ ก็แค่งั้น ๆ (อย่าว่ากันน๊า)
..แต่ว่ามันก็ทำให้เจ้าของบทกลอนรู้สึกดีอยู่เสมอ..
ไม่ว่าอยู่ที่ไหน..ก้ยังคิดถึงสิ่งเหล่านั้น..
+*-ขอบคุณมากนะครับ *-*
...พู่กันของหูกวาง...
7 มีนาคม 2547 13:11 น.
พู่กันของหูกวาง
อยากจะจบก็จบได้..ไม่ว่า
จะลบลืมวันเวลา..สัญญาที่เคยผูกกันก็ได้
โดยนของขวัญฉันทิ้ง..ทุกสิ่งก็แค่ฝันไป
เธอจะขว้าง จะทำลาย..ก็แล้วแต่ใจเธอ..
เพียงแค่เธอเตือนให้ฉันรู้สึกตัว
ว่าสิ่งที่ฉันกลัวจะเปลี่ยนไปอยู่เสมอ
คือข่าวร้ายระหว่างเรา..เขา..และเธอ..
มันได้ผ่านมาให้พบเจอ..เพื่อทำใจ..
เธออยากจะลา..ก็จะไม่ว่าสักคำ
จะไม่หาว่าเธอใจดำ..ที่ทำให้ฉันร้องไห้
แค่อยากให้น้ำตาเตือนตัว..ว่าอย่ามัวรักใคร
อย่ามัวถามเหตุผลอะไร..กับวันเวลา..
แยกจากากันด้วยดี..ตรงนี้..ไม่ต้องห่วง
ฉันจะลืมคนหลอกลวง..แบบไม่ห่วงโหยหา
ถึงต่อจากนี้ไป..แม้จะไม่มีเสียงใครโทรมา
ฉันก็อยู่ได้เหมือนที่ผ่านมา..ไม่เป็นไร..
แต่เสียงกระซิบในใจ..มันเผยไปว่ารักเธอมาก
คนอ่อนไหวทำใจลำบาก..รู้มั๊ยว่ายากแค่ไหน
ที่ต้องทนเย็นชา..หลบซ่อนสายตาอยู่ร่ำไป
แท้จริงแล้วเสียใจมากมาย..เมื่อรู้ว่าเธอเปลี่ยนไป..ทั้งที่ใจฉันคงเดิม..
5 มีนาคม 2547 16:26 น.
พู่กันของหูกวาง
ขาดเธอ..ในวันที่แสนหมองเศร้า
ไม่มีเรา..เมื่อคราวที่ฉันอ้างว้าง
หมดความผูกพัน..เมื่อเธอและฉันเดินแยกทาง
สัญญา..คงเป็นความคาดหวังที่หลอกใจ
สุดเหงา..เมื่อวันที่เราไม่ได้พบหน้า
เผยความห่วงหา..บอกว่าคิดถึงมากแค่ไหน
อยู่ทางนี้..คนดีจะคิดถึงกันมากเท่าไร
ระยะทางที่ห่างไกล..มันทำให้ใจแสนกังวล
กลับมาได้ไหม..หัวใจที่แสนรัก
รู้สึกเหมือนคนจะอกหัก..ยิ่งรักก็ยิ่งสับสน
เธอรู้บ้างไหม..ว่าเวลาที่ผ่านไปของคนหนึ่งคน
ใช้ไปเพื่ออดทน..คิดถึงเธอเสียจนร้องไห้ออกมา
ตอนนี้เหมือนรู้สึกว่าคนที่เขาห่างไกล..เธอจะยิ่งไกลไปเรื่อย ๆ
เลยทำให้พลอยนึกถึงวันที่เราเคยมีรอยยิ้มให้กัน..
ยิ่งเหงา..ก็ยิ่งคิดถึง..
นั่งแต่งกลอนมันไปเรื่อย ๆ อ่านหนังสือก็แล้ว ทำอะไรก็แล้ว..
มันอดไม่ได้ที่จะมองโทรศัพท์..อยากกดเบอร์ไปหาเธอมาก
ทั้งทั้งื้รู้ว่าโทรไป..เธอก็ไม่อยู่ ..
แต่มันเป็นไงไม่รู้..แค่ได้ฟังเสียง ตื้ด... ตื้ด... ตื้ด...
เท่านั้นก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะทู๊กที..
...+*- อาจจะเพราะว่า เรายังหวังนิด นิด มั๊ง...ว่าจะได้ยินเสียงใครสักคนมารับสาย บ้าจริงเรา -*+
หน้าส่วนตัว
2705
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
