31 มีนาคม 2547 13:13 น.
พู่กันของหูกวาง
คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป
ยามสิ้นทุกสิ่งให้กูวาดหวัง
ทนท้อแท้อ่อนแรงอ่อนกำลัง
เมื่อทุกอย่างเป็นไป..อย่างไม่คืน
เมื่อความจริงเวียนวนมาจนตรอก
ใจกูบอกบางสิ่งยิ่งอยากฝืน
ทำไม่ได้กูทุกข์ใจให้กล้ำกลืน
ทุกสิ่งสรรไม่อาจคืนเมื่อยื่นมา
จะเลวร้ายได้ดีไม่มีหวัง
สิ้นทุกอย่างเมื่อเข้าใจไร้กังขา
ซึ้งทุกสิ่งกูสิ้นหวังในแววตา
ระอิดล้าเกินกำลังจะรั้งทาง
กูคิดตามความรู้สึกนึกสงสัย
ทำไงได้..ทำไงดีไม่มีหวัง
อ่อนกำลังลุกขึ้นค้นบนเส้นทาง
ความพ่ายพังบดบังกูดูมืดมัว
กูคงปล่อยลอยใจหากไร้หวัง
มองเส้นทางกูมองเห็นเป็นสลัว
หลับตาเดินสะเทินสู้กูไม่กลัว
มันจะชั่ว มันจะดี..ต้องมีทาง
30 มีนาคม 2547 15:55 น.
พู่กันของหูกวาง
คนที่กำลังเสียใจอยู่ตรงหน้า
รอยอารมณ์ห่วงหา..ที่ยังไม่ห่างหาย
เจ็บปวดอยู่ลึก ลึก..คนที่สำนึกว่าควรทำใจ
เก็บกดความหวั่นไหว..ภายใต้คราบน้ำตา
นี่เรากำลังส่องความรู้สึกตัวเอง
รู้สึกเหมือนลอยเคว้ง..อยู่บนเวหา
ไร้ที่ยืนหยัดพักพิง..กำบังความจริงในแววตา
ซับรอยเจ็บช้ำอ่อนล้า..ให้ผ่อนคลาย
สงสารตัวเองบ้างหรือเปล่า
หาเหตุผลได้ไหมเรา..ทำไมต้องเศร้าต้องร้องไห้
มองสารรูปตัวเอง..ในความวังเวงของหัวใจ
ดูไม่ต่างจากอะไร..กับคนถอดใจพ่ายแพ้ยับเยิน
เช็ดน้ำตาซะเรา..อย่าร้องไห้
อ่อนแอทำไม..อย่าสนใจว่าใครจะห่างเหิน
หากรู้ตัวว่ากำลังเจ็บ..ก็อย่าเจ็บให้มากเกิน
เพระาเรายังต้องก้าวเดิน..บนเส้นทางที่แสนยาวไกล
รักตัวเองให้มาก มาก
มันคงไม่ยาก..ถ้าหากจะลุกขึ้นมาใหม่
อดทนหน่อยเรา..คนขี้เขลาจะได้เข้าใจ
ฉัน..จะต้องมีชีวิตต่อไป..แม้จะเป็นคนอ่อนไหว..แต่ใจจะไม่อ่อนแอ..
29 มีนาคม 2547 17:57 น.
พู่กันของหูกวาง
กับความรู้สึกหนึ่งของใจ
เมื่อเวลาผ่านไปแสนนานอย่างนี้
ฉันไม่เคยเข้าใจ..ในความใยดี
ที่คนซักคนจะมีให้แก่กัน
ฉันไม่เคยรู้สึกอบอุ่นกับความรัก
เฝ้าค้นหามานักต่อนัก..ยังไม่ได้ดังฝัน
วันนี้..ฉันยังคงไม่มีความผูกพัน
เพียงความหงอยเหงาเท่านั้น..ที่มันเข้ามา
แต่เมื่อเวลาผ่านไป
กว่าจะรู้ว่าความห่วงใยที่เคยไฝ่หา
อยู่ใกล้เพียงความรู้สึก..ที่นึกขึ้นมา
ในยามที่บางคนให้คุณค่า..เมื่อโหยหากัน
หากเป็นอย่างที่ฉันเข้าใจ
คงจะรู้สึกได้ว่าวันที่เลยผ่าน
ฉันเข้าใจผิดเอง..ที่คิดเคว้งเงียบงัน
ความรู้สึกที่ปิดกั้นตัวฉัน..ที่มันทำให้ขาดใคร
ยังดี..ที่ได้เข้าใจรัก
มันคงไม่สายเกินไปนัก..ถ้าหากฉันจะรู้สึกใหม่
รู้สึกกับสิ่งที่เข้ามา..ว่านั่นคือห่วงใย
รัก..และเข้าใจ..เจอแล้วสิ่งนี้ที่ฉันสงสัย..และค้นหามานาน
21 มีนาคม 2547 17:45 น.
พู่กันของหูกวาง
ขอโทษทีเถอะครับเพื่อน ๆ ตอนนี้ผมแสนเซ็ง จะบ้าตาย..
เข้าร้านคอมมาชะเอิงเงย..
เบื่อจริงเหวยคอมโคตรช้า
รอหลายสักพัก มันก็ไม่มา
เลยนั่งเหมือนคนบ้า..หน้ามุ่ยม้วนงอ
พอเปิดเข้าได้หน่อย
หนอย...แฮงค์เสียแล้วหนอ
ไอ้เราก็รอ ร๊อ รอ
กว่ามันจะได้อ่านกลอนต่อก็คลิกแทบตาย
คนมันเซ้งมาก ๆ ครับ ตั้งแต่วันที่คอมพ์เจ๊ง เราเองก็กลัวว่าเพื่อน ๆ จะลืมกัน
อุตสาห์มาตลากมาเข้าร้านเน็ต แต่ก็เซ็งกาบ๊วยมาก ๆ เล่นเน็ตได้ไก่เครื่องส่วนที่เหลือ เค้าดันเล่น แรคนาร็อกกัน
ตอบกลอนได้หน่อยก็ติด ๆ ขัด ๆ
แหม..มันน่าซัดคอมร้านเค้า
นึกอีกที..ถ้าเจ๊งก็แพงไม่เบา
แถมเดี๋ยวโดนเจ้าของร้านเหมาพวกรุม
อันนี้บ่นแบบนักเลงครับ ไม่ไหว ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอ รอ รอ รอ ทนมาตั้งหลายวันหว่าจะออกนอกบ้านได้สักที ดันมาเจอคอมไม่มีคุณภาพ พู่กันเลยโคตรเซ็ง...
กลัวเพื่อน ๆ ลืมเหมือนกัน
กลัวว่าสักวันตอ้งเข้ามาแบบเหงา ๆ
กล้วทักเค้าแล้วเค้าไม่ทักเรา
กลัวนานไปเราอาจจะไม่รู้จักกัน
ตะก่อนสนิทกันน่าดู
แต่งกลอนจุฮุกกรูดูแข็งขัน
เช้าสายบ่ายเย็นไม่เว้นวัน
นั่งบ้าขบขันอยู่คนเดียว
แต่มาดูตอนนี้สิ 2 วันมาที 5 วันมาที แทบจะบ้าตาย ไม่ใช่ว่าเบื่อหรืออะไรนะครับ ใจจริงอย่าเข้าไปหาทุก ๆ บทกลอนที่ขึ้นอยู่ที่ไทยโพเอ็ม แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้แล้ว
อยากบอกเธอว่าคิดถึง
นั่งแต่งกลอนซึ้ง ๆ ก่อนหลับฝัน
ไม่อาจนำมาลงไว้ให้เธออ่านกัน
ได้แต่เก็บไว้อย่างนั้น..กับวันที่ผ่านไป..
น่าน..ชักเศร้าแล้ว มะกี๊ยังโมโหอยู่เลย..เพื่อน ๆ อย่าลืมกันนะครับ ผมอาจจะกลับมาอีกทีก็โน่น....เปิดเทอมที่มหาลัยไหนก็ไม่รุ้..แล้วเราคงได้กลับมาเจอกันอีกนะครับ..
เพราะว่าวันเวลาไม่แน่นอนเช่นไร
ชีวิตเราที่เป็นไปก็ไม่แน่นอนเช่นนั้น
ขอเพียงวันที่ผ่านไปแต่ละวัน
เธอยังจะมีชื่อพู่กัน..ไว้ในความฝันของเธอ
อ้อนเล็ก ๆ ฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่มีชื่คำหน้านามปากกาตั้งแต่ A-Z ก-ฮ 1-อินฟินิตี้...
เพราะว่าหากเขียนชื่อไป หากไม่ครบเดี๋ยวจะหาว่าไม่คิดถึงกัน..อิอิ วิธีนี้เป็ฯไงครับ ส่งถึงทุกคนนะครับ เออ นำหน้าด้วยเครือ่งหมายทุกชนิดด้วยนะครับ
แล้วก็ขอบคุณมากที่กรุณาอ่านมาถึงตอนนี้ ไม่อ่านก็ไม่เป็นไรครับ แค่ว่าอยากระบายออกมาเท่านั้นเอง..
บวกกับหวังเล้ก ๆ ว่าเพื่อน ๆ จะอ่านมากึงตรงนี้นะครับ..*-* อิอิอิอิอิอิอิอิอิ
เฮ้ย...ไม่ได้ตอนนี้ยังอารมณ์เสียอยู่นะ...อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย...น่าโมโห มันน่าโมโห ...(เพลง..)
รักกวีทุกคนนะครับ..รวมถึงนักเขียนด้วยนะครับ..ผู้ตั้งกระทู้..สมาชิกทั้งหลาย..พี่ปีกฟ้าผู้ก่อตั้ง..รักคนโน้น รักคนนี้..
เพราะที่นี่ มีแค่คำว่ารักครับ...(ถึงแม้เค้าจะอารมณ์เสียก็ตาม)....อิอิอิอิอิอิ...บ้ามะ..*-*
19 มีนาคม 2547 14:41 น.
พู่กันของหูกวาง
อาทิตย์ฉาย กรายแสด ที่แผดร้อน
นกเลียบรอน บินไป ตามไม้ไหว
ทิวต้นอ่อน ย้อนลมพริ้ว ปลิวไปไกล
กระแสใส สายธารา เอื่อยมาจร
ไบไม้ปลิด ขั้วคว้าง ลงกลางน้ำ
เรื่อยรอยล้ำ ไหลไป ตามสายศร
โขดหินแกร่ง แบ่งทาง ก็ร้างรอน
แยกทางจร ฉีกวิถี ที่รินลอย
ระรอกลม ระดมพัด สะบัดไม้
นกแตกรัง แยกร้างไป ไกลลูกน้อย
เมฆาล่อง ทั่วท้องฟ้า นภาลอย
ลิ่วไปปล่อย ณ แห่งไหน ถิ่นใดควร
พัดผ่านโลก โบกเวลา ก็ลาเลื่อน
ที่ทิ้งเหลือน รอยความหลัง ยังหอมหวล
แม้ตกถิ่น ดินไกล มิวายครวญ
ก็จากสิ้น ปลิดตรวน ที่รวนพัน
เมื่อลมสิ้น กลิ่นพายุ ที่ครุร้อน
ก็เหนือยอ่อน รอนแรง แบ่งอาสัญ
สักเพียงช่วง จักล่วงคืน ยั่งยืนนาน
ย้อนรอยนั้น ลงตรงกาล สักวันนึง
หน้าส่วนตัว
874
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
