29 กุมภาพันธ์ 2547 15:09 น.
พู่กันของหูกวาง
เนี่ย..เคยได้เกมส์นี้มาคราวหนึ่ง
ติดมากับคอมดึ๋งดึ๋ง..ของผม
เล่นไป..ก็สนุกได้อารมณ์..*-*
ไม่นอนไม่ข่ม..เล่นมันทั้งวัน
เล่น เล่น เล่น เล่น...*-*
ไม่กิน ไม่เก็นข้าวแล้วฉัน
วุ้ย..สนุกอะไรอย่างนี้..เกมอะไรกัน*-*
เออ รู้ Final Fantacy Taties นั่น..เข้าใจ
เล่นกะคอม..เป็น Gameboyadvance
เล่นไปนานนาน อ้าว..คอม Hang ซะได้
พอเปิดมาเล่นอีกที.เฮ้ย !! มันเป็นอะไร
Load กี่ทีกี่ทีก็ไม่ได้..เลยแสนเซ็งโคตร !!...
จากนั้นก็ลองเข้าลองเข้า
ไอ้เห่า..ทำไมทำไม่ได้ชักโกร๊ธ...!!
เข้ากี่ทีกี่ทีก็มืดแปดด้านหม๊ด !
ก็เลยชักโหด..นี่แน่ะ Delete ซะเลย.. (สะใจ ฮ่ะ ฮ่ะ..)
กะว่าจะขอเพื่อนมาใหม่
มันบอกมีแต่ Pokemon แหละใหม่แล้วเอ็งเหวย
ผมบอกว่าไม่ช๊าย..ไม่ใช่เลย
ที่บอกน่ะมันเกมส์ Final เว้ย..!! มีอ๊ะเปล่า
มันบอกไม่มีว่ะ
เอา Pokemon ไปแทนน่ะ..อย่าเฉย อย่าเฉย
แหมถ้าขาดไม่ได้..เอ็งก็ชักตายไปเลย...!!
กึ๋ย..!! เราเลยเงียบเลย..โดนมันด่าเอา (แป่ว...)
ก็ลองเล่นดู
อืม..เออ..อู้หู..!! ก็เล่นได้คลายเหงา
สนุกนะเนี่ย..มันก็สนุกไม่เบา
พอคลายเหงา..แต่ไม่เอาอ่ะ จะเอาอันเดิม..
พอดีเปิด Internet เจอเกมส์นี้
เต้นเหมือนกระดี่..!! โดนน้ำร้อนส่งเสริม
ใช่แน่แน่..อันนี้ แน่ แน่ ผม Confirm
อยาก Load แต่ไม่มีให้อ่ะ..โห่ ยิ่งเพิ่ม เซ็งโคตร..!!
แหม..ถ้ามีให้เล่นอีกทีก็ดีแสนดี
จะเล่นมันทั้งวี่ ทั้งวันโลด
อารมณ์จะได้ดีดี..ไม่โหด..*-*
ไม่โกร๊ธ ไม่โกรธ..เหมือนที่เคยเป็น (บ้ารึเปล่าวะ)
28 กุมภาพันธ์ 2547 01:25 น.
พู่กันของหูกวาง
วันนึง...ที่เธอบอกกับฉัน
เธอบอกให้เรานั้น...ลืมเรื่องที่ผ่านได้ไหม
เธอบอกเหตุผลได้เพียงหนึ่งคำ...ตอกย้ำว่าเสียใจ
เราคงไม่อาจไปด้วยกันได้...และขอให้จบเรื่องของเรา
สิ่งที่ฉันเคยทุ่มเทให้เธอทั้งหัวใจ
สุดท้าย...มันก็ได้กลายเป็นความสูญเปล่า
จะตอบเธอยังไง...เมื่อวันนี้เธอไม่ใช่คนรักของเรา
ยิ่งทำให้ฉันเจ็บและเศร้า...จนไม่อยากพูดจาอะไร
สิ่งที่ภายในใจมันเจ็บอยู่ลึก-ลึก
ไม่ใช่เธอก็คงไม่รู้สึก...ว่ามันทรมานแค่ไหน
คน-คนนึงที่กำลังจะโดนทิ้ง...เธอคงยิ่งไม่เข้าใจ
เพราะเธอเป็นได้แต่ฝ่ายจากไป...โดยไม่ทิ้งรอยเยื่อใยไว้ให้กัน
เธอจากไปอย่างไม่มีอะไรค้างคา
ง่ายดายเหมือนยังกับว่า...ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักฉัน
มันไม่ยากเย็นสำหรับเรา...ที่ให้ลืมเรื่องราวที่เคยผูกพัน
แต่เธอรู้ไหมว่าฉัน...มันสุดทนที่จะอดกลั้น...รอยน้ำตา...
คนที่ถูกบอกลากันง่าย-ง่ายอย่างนี้
หรือเพราะฉันเป็นคนแสนใยดี...ที่ไม่มีค่า
เคยคิดว่าจะรักอย่างจริงใจ...ก็โดนเค้าไล่กลับมา
ต้องกลับมาเช็ดน้ำตา...กับหัวเข่าเคียงหน้า...เพียงลำพัง...
26 กุมภาพันธ์ 2547 14:28 น.
พู่กันของหูกวาง
เพราะต่างคนก็ต่างจิตใจ
ฉันไม่อาจบังคับใคร..ให้ห่วงใยฉัน
ไม่อาจต่อรอง..เรื่องระหว่างความผูกพัน
ก็แค่เพื่อนห่าง-ห่างเท่านั้น..ที่ฉันเป็น
หากว่าใครสักคนที่เธอจะคิดถึง
เป็นฉันได้ก็คงซึ้ง..มากกว่าแค่การมองเห็น
แต่สิ่งที่ได้กลับมา..คือสายตาที่เยือกเย็น
ไม่อาจก้าวเข้าเป็น..คนของหัวใจ..
ปล่อยให้เป็นอย่างนี้..คงดีกว่า
ดีกว่าให้เธอเสียน้ำตา..เพราะฉันทำร้าย
ลืมตัวว่าเป็นแค่เศษ..เศษของคนห่างไกล
สิ่งนี้คงพอเตือนใจ..ไม่ให้ถลำเกิน
มองเธอ..ด้วรอยยิ้มของคนพ่ายแพ้
คงไม่มีทางแก้..ก็แค่..เธอจะห่างเหิน
ความรู้สึกเธอตอนนี้..เขาคงมีค่าเหลือเกิน
ค่ามากพอที่เธอจะเมิน..ไม่หันมามองเรา
ยอมให้จบแบบนี้..ก็ได้
แม้ว่าตอนสุดท้าย..ก็คือเราที่เศร้า
เดินจากไปเงียบ-เงียบ..เดินเลียบรอยเงา
ที่มันเต็มได้ด้วยความเหงา..รอให้เงารองน้ำตา..
25 กุมภาพันธ์ 2547 22:16 น.
พู่กันของหูกวาง
อย่าสรุปถ้าไม่ได้อ่านจนจบ
อย่าคบคนที่ไม่รู้จักการให้
อย่าตอกย้ำเมื่อคนพลั้งไป
อย่าคว้าไขว่ความยิ่งใหญ่เมื่อเราเป็นรอง
อย่าถือสากับความรักที่อ่อนไหว
อย่าใส่ใจกับสิ่งที่ไม่ใช่เจ้าของ
อย่าหวังว่าเขาจะหันกลับมามอง
อย่าทดลองความารักที่ห่างไกล
อย่าคิดว่าสิ่งที่เราทำถูกต้อง
อย่าหม่นหมองในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
อย่ารักเขาถ้าเขาไม่มีใจ
อย่าห่วงใยถ้าไม่มีใครใยดี
อย่าปิดบังในสิ่งที่ตนอยากบอก
อย่ากลับกลอกหากเราต้องการหลบหนี
อย่าหลบตาถ้าต้องการค้นหาสิ่งดีดี
อย่าสงวนท่าทีถ้ามีใจให้คนบางคน
อย่าเสียดายกับสิ่งที่ผิดพลาด
อย่าขยาดกับรักร้างข้างถนน
อย่ารังเกียจคนเราที่เขาอับจน
อย่าเป็นคนที่จ้องเห็นแก่ตัว
อย่าหวังว่าจะมีพรุ่งนี้
อย่าคิดว่าโชคดีจะมีให้ถ้วนทั่ว
อย่าเหมาเอาว่าเราไม่กลัว
อย่ามัวหลงแต่คารมคนเรา
อย่าเห็นว่าเป็นสีฟ้า
อย่าเดาว่าเป็นสีขาว
อย่าคิดว่าเป็นสีเทา
อย่าเขลาถ้าเรายังไม่ได้สัมผัสมัน
อย่ามองโลกแง่เดียว
อย่าแลเหลียวแค่ความฝัน
อย่ามองความจริงว่าเงียบงัน
อย่าดื้อรั้นกับบุพการี
อย่าแก้โจทย์โดยไม่คิด
อย่าทำผิดแล้วหลบหนี
อย่าสรรเสริญแต่คนที่เค้าว่าดี
อย่าว่าคนไม่ดีทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
อย่ามองข้ามความธรรมดา
อย่าแบ่งแยกเวลาไม่ได้
อย่าหยุดอยู่กับที่ที่คิดว่าไกล
อย่าเอาความคิดตนเป็นใหญ่ฝ่ายเดียว
อย่าเสี่ยงถ้าไม่แน่ใจ
อย่าคิดว่าใครเขาจะแลเหลียว
อย่าคิดว่าเราอยู่คนเดียว
อย่าคิดว่าเลี้ยวดีกว่าตรง
อย่าคิดว่าคนฉลาดกว่าปลา
อย่าคิดว่าอีกาขี้เหร่กว่าหงส์
อย่าพึ่งเป็นคนเถรตรง
อย่าทรนงว่าเรารู้มากมาย
อย่าคิดว่าภูเขาสูงเทียมฟ้า
อย่าหาว่าต้นหญ้าไม้ค่าความหมาย
อย่ามองว่าไม้ผลัดใบต้องตาย
อย่าจากไปถ้ายังไม่บอกลา
อย่าคิดว่าไปทีหลังเผื่อคนว่าง
อย่ามองว่าเศษสตางค์ไม่มีค่า
อย่าคิดว่าเรามีเวลา
อย่าให้คนต่อว่ามามองดู
อย่าอุ่นใจถ้ายังไม่ได้ฟันฝ่า
อย่าอ่อนล้าถ้ายังไม่ได้ต่อสู้
อย่าหลวตัวว่ามีคนเชิดชู
อย่าอยู่อย่างคนไม่ทำกิน
อย่าคิดว่าเรามีแค่นี้
อย่าคิดว่าคนดีจะสูญสิ้น
อย่าละเลยคุณของพื้นดิน
อย่าจากถิ่นถ้าไม่เคยได้ดูแล
อย่าเป็นคนที่ไม่เห็นคุณคน
อย่าอับจนถ้าปัญหายังไม่ได้แก้
อย่าคิดว่าไม่มีใครยามท้อแท้
อย่าลืมทดแทนบุญคุณพ่อแม่ผู้ให้ชีวิตเรา...
24 กุมภาพันธ์ 2547 14:03 น.
พู่กันของหูกวาง
...หมดเวลา..แล้วเหรอ...
ที่คนคิดถึงธอ..ต้องร้องไห้
นับเวลาต่อจากนี้..คงไม่มีผู้ใด
แต่งเติมสีสันของหัวใจ..ให้แก่กัน
...เจอกล่องเก่า-เก่าใบหนึ่ง..
ที่เก็บความซาบซึ้ง..ตรึงอยู่ในนั้น
เปิดดูด้วยยินดี..เราก็เคยมีรักเหมือนกัน
แต่นั่นมันแสนนาน..ล่วงวันมาแสนไกล
...น้ำตา..ชักหยดไหลลงสู่กล่องเก่า-เก่า...
ไม่รู้ว่าความปวดร้าว..มันมาจากไหน
หลับตานึกถึงภาพเก่า..วันที่เราจากไกล
ก็ยิ่งเจ็บช้ำมากมาย..เหลือเกิน
..ความรัก...มันค่อย-ค่อยจางหาย..
สำหรับเธอคงกลาย..เป็นความห่างเหิน
เหลือร้างแค่ฉัน..กับคืนวันและเส้นทางเดิน
ที่มันเหงา..เสนเหงาเกิน..จะก้าวต่อไป
...เก็บหัวใจ..เก็บไว้ที่เดิม..
กลอ่งเก่า-เก่าที่คอยเติม..แต่ความอ่อนไหว
ยิ่งนับวันผ่าน..ฉันคงทรมานเรื่อยไป
จึงขอเก็บกล่องใส่ใจ..ปิดตายภายใต้วันเวลา..
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
772
