23 มกราคม 2547 06:59 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉันคนนี้...เป็นเพียงเด็กแว่นธรรมดา
มีรัก-มีห่วงหา-มีอ่อนล้า-มีร้องไห้
มีความรู้สึกทุกอย่าง...คงไม่ต่างจากใคร-ใคร
แต่ที่แตกต่างไป...คือหัวใจในกรอบแว่นตา
ในกรอบแว่น...กลม-กลม-ใส-ใส
ยังคงมีความห่วงใย...ไว้ให้คนตรงหน้า
จ้องมองผ่านกระจกน้อย-น้อย...รอคอยให้เธอหันมา
อยากให้เธอรับรู้ไว้ว่า...มีคนใส่แว่นหนา-หนาแอบมอง
แม้โลกของคนใส่แว่นไม่กว้างขวางสักเท่าไร
พอเหลือบมองไปนอกกรอบใส-ใส ก็หม่นหมอง
เลือนลางอ้างว้าง...กับทุกอย่างที่เห็นมอง
หัวใจในกรอบจึงเรียกร้อง...ให้เธอหันมา
แม้รักนี้...คนใส่แว่นไม่มีสิทธิ์
แต่ฉันก็อยากคิดนิด-นิด...ไม่อยากปกปิดให้มีปัญหา
เพียงแค่ตอนนี้ที่ฉันมอง...หวังเธอจะลองหันมา
เห็นหัวใจใส-ใส ในแววตา...ของคนห่วงหาอาทร
แม้ฉันคนนี้...จะสายตาไม่ดีสักเท่าไร
แต่อยากบอกว่าเมื่อไรที่หัวลงถึงหมอน
กรอบแว่นที่ใส่...ที่ได้ถอดไว้ข้างที่นอน
ยังมีแววตาเฝ้าวิงวอน...ราตรีสวัสดิ์ก่อนนะคนดี...
21 มกราคม 2547 05:27 น.
พู่กันของหูกวาง
เวลา...สิ่งที่ได้นำพาทุกอย่างให้เราได้รู้จัก
นำทางสู่ความรักความห่วงหาที่เคยไฝ่ฝัน
เสกสรรความห่วงใย...ให้เราด้ผูกพัน
ต่างก็เป็นสิ่งที่สองเราต้องการ...แต่งเติมมันต่อไป
อาจมีสิ่งเปลี่ยนแปลงในความรักที่มีอยู่นั้น
เมื่อรู้ว่าต่างก็มีทางที่ต่างกัน...ซึ่งควบคุมมันไม่ไหว
ความรู้สึกที่ไม่ลงรอย...ยิ่งทำให้คอยแต่จะเลิกราไป
และไม่นึกถึงความหลังที่เคยมีเยื่อใย...และเคยรักกันมา
รอยแผลแห่งความเจ็บช้ำกลับยิ่งทวี
ภายใต้รอยร้าวของความใยดี...ที่ดูไม่มีค่า
ลวงหลอกทุกอย่าง...สรรสร้างแป็นภาพมายา
เพื่อหวังว่ารักที่เปลี่ยนไปจะกลับคืนมา...เป็นเหมือนเดิม
กว่าจะรู้ว่ารัก...ได้ห่างหายไป
ทุกสิ่งที่พยายามประคองไว้...ก็ไม่อาจพูนเพิ่ม
ตั้งใจจะให้เหมือนวันวาน...จึงดึงดันที่จะแต่งเติม
สุดท้ายก็กลับเป็นรอยร้าวดังเดิม...เหมือนที่เคยผ่านมา
เวลา...ที่ไม่อาจหวนกลับ
เพียงรอยทางที่ไกลลับ...ยิ่งทำใจให้โหยหา
กับคนสองคนที่ผ่านช่วงหนึ่ง...ของวันเวลา
ยังคงหวังว่าวันวานจะรักษา...ให้ใจที่เจ็บช้ำมา *กลับหายดี*
21 มกราคม 2547 05:15 น.
พู่กันของหูกวาง
ก่อนนั้นไม่เคยมีเธออยู่
ชีวิตเหมือนไม่รู้...ว่าจะไปทางไหน
ต้องยอมเหตุผลของคนอื่นเรื่อยไป
ฝืนทนให้เขาพอใจ...ทั้งที่กดดัน
ไม่เคยรู้ว่าที่ทำ...ทำไปเพื่ออะไร
ยังคงโหยหาความฝันไฝ่-ที่เคยไฝ่ฝัน
แค่ให้ชีวิต...มันผ่านพ้นไปวันวัน
กับที่เงียบเหงาแสนทรมาน...ในหัวใจ
แต่พอเธอเข้ามา
ร่างกายที่เคยอ่อนล้า...กลับลุกขึ้นได้
เธอฉุดดึงเอาแรงกำลังที่เคยผิดพลั้งมากมาย
ประคองฉันเอาไว้...ด้วยความห่วงใยของเธอ
เพราะเธอทำให้ฉันเป็นเหมือนคนใหม่
ทำให้อะไร-อะไร...ดูเปลี่ยนไปจากที่เคยพร่ำเพ้อ
ให้ฉันได้สัมผัสบางอย่าง...ที่เคยไกลร้างไม่ได้พบเจอ
จากเคยหมดหวัง และท้อแท้อยู่เสมอ...พอมีเธอก็เปลี่ยนไป
กับสิ่งดี-ดีที่ฉันได้พบเจอ
อยากขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันได้เห็นวันใหม่
จากนี้...ฉันเองยินดีจะไม่ขออะไร
แค่ให้โลกนี้มีเธอเคียงข้างฉันเรื่อยไป...เท่านั้นก็พอ...
15 มกราคม 2547 07:07 น.
พู่กันของหูกวาง
ตอนนี้...ฉันอาจไม่มีเวลาพอสำหรับเธอ
เพราะฉันยังต้องไปเจอเรื่องราวอีกมาก
ไปสู่ชีวิตที่มีแต่ความผิดหวัง
ด้วยแรงกำลังที่มีอยู่ในใจ..
ฉันนำกำลังใจจากเธอที่นี่
เพื่อเป็นกำลังใจที่ดี...ที่จะต่อสู้กับปัญหาได้
วันนี้...ฉันไม่อาจอยู่เพื่อดูแลใคร-ใคร
แต่ซักวันจะกลับมาใหม่...กลับมาเพื่อใคร-ใคร ทุกทุกคน
จะก็บสิ่งเหล่านี้-ที่นี่ไว้ในใจ
ว่าถึงจะยังไง...แม้ว่าไกลเกินไปทุกแห่งหน
จะกลับมา...เมื่อหมดหน้าที่ที่ต้องอดทน
สู่ความเพ้อฝันอีกหน...กับคนกับกลอน
เธออาจจะลิมฉันได้ในวันนหนึ่ง
ซึ่งความลึกซึ้ง..อาจจะคงไม่เหมือนเก่าก่อน
ด้วยหัวใจที่อ่อนไหว...ฉันไคร่วิงวอน
หากกลับมาอีกครั้ง...อย่าจากจร...เหมือนไม่รู้จักกัน...
เพราะฉันได้หลงรักเธอหมดหัวใจ
เธอทุกคนคือกำลังใจ...ให้ฉันไปถึงฝั่งฝัน
แก้ปัญหาได้เท่าที่มี...เป็นร้อยพัน
ก็เพราะฉันได้กำลังใจ และความรู้สึกดี ดี จากเธอนั้น...ตลอดมา
14 มกราคม 2547 00:21 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้ว่าเธอได้จากไป
กว่าจะรู้ก็สายเกินไป...เกินใจจะทนฝืน
เมื่อมันสุดทางตรงนี้...ที่เราได้ยืน
ก็คงจะไม่มีทางได้หวนคืน...กลับมา
ก็จำยอมเข้าใจในทุกสิ่ง
แต่ความรู้สึกที่เจ็บปวดยิ่ง...มันทำให้ใจอ่อนล้า
ทั้งทั้งที่วันนี้...ฉันไม่อยากมีน้ำตา
แต่แล้วมันก็ต้องไหลเอ่อมา...เมื่อเธอมาบอกลาว่าจะไป
ไม่อยากจะฟังถ้อยคำที่เธอบอกกับฉัน
เพราะว่าฉันกลัวเหลือนเกินว่ามัน...จะทนไม่ไหว
ขอทีเถอะเธอ...อย่าพึ่งเอ่ยพร่ำเพ้อ...ถึงถ้อยคำใด
เพราะฉันยังไม่ทันเตรียมใจ...ที่จะรับฟังมัน
ก็ฉัน...ยังไม่ทันได้ตั้งตัวกับความปวดร้าว
เพราะฉันยังรักในเรื่องราว...ระหว่างเธอกับฉัน
จึงไม่อาจทำใจเรื่องที่เธอจะจากไป...ได้ท่วงทัน
ไม่เคยคิดว่าเธอจะลาร้างกัน...ก็เลยไม่ทันได้ทำใจ
ขอเวลาให้ฉันอีกสักหน่อย
รอให้ฉันได้ลบรอย...ความรู้สึกที่รักเธอลงก่อนได้ไหม
ไม่ต้องเร่ง...เพราะฉันเกรงว่าไม่อาจลบภาพเธอได้หมดใจ
แต่เมื่อฉันทำใจไหว...จะมองดูเธอจากไป...**โดยไม่มีน้ำตา***
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
7916
